''Bunu kendine saklamamalısın.''
''Saklamıyorum. Sana söylüyorum ya işte.''
''Bunu demediğimi biliyorsun. Hem zar zor ikna ediyorum seni bunun için bile.''
Cevap vermek yerine gitar çalmaya devam etti. Tartıştığımız konu Jorge'nin müzik yeteneğiydi. Bununla aslında övünür, çok istediğim zaman çalıp söylerdi. Ben de ona eşlik ederdim. Ama nedense benimle okul konserinde söylemeyi reddediyordu. Evet, sene sonunda konser olacaktı. Bende bu sene keşfedilmiştim. Piyano çalıyordum evet ama hiç başkasına şarkı söylememiştim. Kardeşim Francisco'dan başka. Bir de en yakın arkadaşım Mercedes.
Müzik odasında kendi kendime piyano çalarken şarkı söyleyerek eşlik etmenin bir zararı olmayacağını düşündüğüm bir gün müzik öğretmenimiz Benito'nun kapı arkasında takılmayı sevdiğini öğrendim. Böyle diyorum ama çok severim kendisini. Bana çok yardımcı oldu. Hem fark etmeden Jorge konusunda, hem de en zevk aldığım şeyi bana tanıtmak konusunda.
''Bunu istemediğine emin misin? En azından sen çal ben söyleyeyim. Romantik olurdu.''
''Romantik bir adam gibi mi görünüyorum sence?''
''İstersen eğer, evet. Bana göstermiyorsun o ayrı tabi.''
Yine beni takmadan gitarına döndü. Şarkıyı mırıldanmaya başladım. Çalarken bir yandan beni izliyordu. Yüz ifadesini çözemiyordum ama gözlerime bakıyordu.
''Gördün mü? Harika bir ekibiz biz.''
''Devamlı aynı şeyleri söylemekten sıkılmadın mı?''
''Hayır.''
''Ben duymaktan sıkıldım ama. Konu kapanmıştır.''
''Hayır, böyle kapatamazsın konuları.''
''Kapatıyorum işte.''
İç çektim. ''Gerçekten sinir bozucusun. Beni delirtiyorsun.''
''Delirtmeme sebep olacak şekilde davranma sende.''
''Nasıl davranacağımı bilemiyorum ki. Ne yapsam, ne desem kızıyorsun.'' Boş gözlerle gözlerime baktığında devam ettim.
''Ne? Haksız mıyım? Tamam, iyi gidiyoruz, sözünü tutup denediğini biliyorum ama... Davranışlarına da biraz dikkat etsen.''
''Tini kendimi değiştirmek gibi bir çabam yok. Ve olmayacak da. Bunu bilmiyor musun zaten? Bu denemekle ilgili değil. Kim olduğumla ilgili. Üzgünüm ama sevdiğin adam bu güzelim. Beğensen de beğenmesen de. Kimse için değişecek değilim.''
Haklıydı. Değişmezdi. Ama ben değişmesini söylemedim ki. Sadece biraz daha özenli davranmasını söyledim. Ben dediklerinden çok düşündüğü şeye kızmıştım. Neden hala onu farklı bir şekilde görmek istediğimi düşünüyordu ki? Hala ona olan duygularım tam olarak inanmıyor zaman zaman bu şekilde deniyordu. Değişmesini istemiyordum zaten. Ben onu tüm umursamazlığı, kendini beğenmiş tavırlarıyla seviyordum. Ama o hala hislerimi anlamıyordu. Gurursuz aşık kalbim gittikçe daha da kırılıyor, onunla birlikte böyle zamanlarda cesaretim de eksiliyordu ama ben pes etmemekte kararlıyım. Bence o da pes etmememi istiyordu. Yoksa neden kabul etsindi ki? Belki inadını kırabilirse bir gün...
Yalnız şu an devam edemezdim. Çünkü gözümde yaşlar hızla birikiyordu. Ve önünde ağlamaya hiç niyetim yoktu.
''Gitsem iyi olur.'' dedim çatlayan sesime lanet ederek. Hemen çantamı alıp ayaklandım. Mutluydum tabi ki ama beni sevmiyor oluşu canımı acıtıyordu, böyle dile getirmesine gerek yoktu. Üstelik bu adam iki gün önce beni öpecek kadar dibimdeydi. Keşke o lanet top gelmeseydi. Her şey daha güzel olurdu. Sanırım yani. Ama eğer hissetmeden beni öpseydi sadece duygularımla oynamış olurdu.
