Bölüm geciktiği için özür dilerim ama bilgisayar yoktu. Hazırdı oysaki bölüm. Şimdi sizi bölümle bırakıyorum. Umarım seversiniz. :)
FLASHBACK
''Bir erkek!''
''Vay canına! Senden harika bir erkek babası olur hayatım.''
''Biliyor musun benden harika bir de kız babası olur. Denemeye ne dersin?''
Üzerime geldiğine omuzlarından ittim. ''Sen ne ara böyle oldun?''
Omuz silkti. ''Çocuk belki de o kadar kötü fikir değildir. İstemez misin?''
''Elbette isterim ama... Daha sonra. En azından sen ve oğlun birbirinize alışıncaya dek. Yoksa ben senden bir kızım olsun çok isterim. Ve de bir oğlum. Seni bebeklerle hayal ediyorum da...''
''Umarım senin kadar güzel olur. Hatta çok daha güzel. Ve umarım senin gibi sesi olur. Ve de seninki gibi küçük sevimli bir burnu.''
''Gözleri de sana benzerse ve gamzeleri olursa...''
''Senin gözlerini seviyorum ben. Ama her neyse. Bak, şimdiden söylüyorum. Peşinde tek bir oğlan bile görürsem vururum. Kollarımdan ayırmayacağım onu. Benim o.''
Bu sırada kollarını da bana dolamıştı. Dediğine güldüm.
''Birileri kendini fazla mı kaptırdı ne?''
''Hiçte bile. Sadece sana benzeyen bir kızım olursa dünya üzerindeki en şanslı adam olacağıma kanaat getiriyorum. Onu öyle çok seveceğim ki...''
''Yoksa benden daha çok mu seveceksin?''
O mükemmel kahkahalarından birini attığında gözlerinin yanında oluşan hafif çizgilere baktım. Hep vardı onlar. İleride daha da derinleşeceklerdi. Ve ben onun her bir evresini görecek her bir kırışıklığında daha da çok sevecektim. Ona her baktığımda geçmiş günlerimizi, mükemmel anılarımızı hatırlayacaktım.
''Elbette onu daha çok seveceğim.''
Dik dik suratına bakarak kollarımı göğsümde birleştirdim.
''Doğurmuyorum işte.''
Kahkaha atmaya devam ediyordu. ''Birileri kıskandı mı?''
Cevap vermedim. Ama kıskanmıştım, evet. Çok saçmaydı ama ne yapayım yani. Birini -kendi çocuğum bile olsa- benden daha çok sevme ihtimali ağlama isteğimi uyandırıyordu. Belki de şu an annelik içgüdüsüne sahip olmadığım için böyleydi. Yoksa elbette çocuğumuzu her şeyden çok sevmesini isterdim.
''İkimizin bir parçası olacak. Nasıl sevmem?''
Cevap vermedim. Gülmesini bastırarak yanağımı okşamaya başladı.
''Onu senin olduğu için seveceğim Tini. Bizim olduğu için. Her baktığımda seni göreceğim için seveceğim. Kokusunda seni bulacağım için, senin bana harika bir hediyen olacağı için seveceğim. Senin benim olduğunu ona her baktığımda hatırlatacağı, bizi hatırlatacağı için seveceğim.''
Gülümsedim. Gözlerim dolmuştu işte. Bunu yapmaya bayılıyordu. Ben bu çocuk çok odun diye yakınıyordum, ne ara böyle olmuştu bu?
İşte bu benim başarımdı.
''Doğmamış hatta var olmayan çocuğumuz için şimdiden sabırsızlanıyorum. Bu kadar mükemmel bir babası olacağı için çok şanslı.''
