Eveet! Final vakti maalesef geldi artık. Mutlu değilim tabi ama artık bitirmek zorundayım. Zaten çok uzadı. İki bölüm olacak. Ve bu da ilki. Yazdığım yer de müziği başlatırsanız HARİKA olur! Lütfen dikkate alıp müzikle okuyun. Daha etkili oluyor. :D Bu arada müzik telefonlarda çalışmıyor. Bu yüzden bölüme ya bilgisayardan ya da telefonunuzda google'dan girerseniz açılır.
İyi okumalar :)
---
"Kimi tutkular rehberimiz olur yaşam boyunca. Kollarıyla bizi sarar. Sorgulamadan peşlerinden gideriz ve hiç pişman olmayacağımızı biliriz."
''Uyanma vakti! Hadi!''
Odanın perdelerini açıp içeri güneş girmesini sağladım. Jorge ise gözlerini aralamıştı.
''Günaydın sevgilim. Kalkma vakti geldi.''
Jorge ise açamadığı gözleriyle bana baktıktan sonra yastığına geri gömülmüştü. Benim yastığımı da alıp sarıldıktan sonra uyku moduna geçmişti.
''Ya! Hadi ama Jorge! Cielo eminim sabırsızlanıyordur. Onu daha da bekletmek istemezsin değil mi?''
Jorge gözlerini açmıştı. Konu çocuklar olunca hiçbir şeyin önemi kalmıyordu onun için. Uykusunun bile. Ve bu sevgisi beni mutlu ediyordu.
''Pekala. Önce bir duşa gireyim.''
Başımı sallayarak yanağına bir öpücük kondurduktan sonra içeri geçtim. Kendime kahve alıp dev ekran televizyonumuzun karşına oturdum. Bu eve bayılıyordum.
Yaklaşık yarım saat sonra Jorge duşundan çıkmış, ona hazırladığım kahvaltıyı zorla yapmış, Mercedes Cielo'yu getirmiş, Lodo bize gelmiş, Jorge de Brooklyn'i aldıktan sonra Diego'larla buluşmak için çıkmıştı.
Bugün Disney gösterisi vardı. Karnaval gibi bir şeydi. Şovlar, oyunlar, yarışmalar... Öğlene doğru biz de gidecektik ama çocuklar erken gitmek istemişti. Böylece tüm oyunlara yetişeceklerdi. Jorge'yi ikna etme işi de Cielo ve Melody'e düşmüştü tabi. Ve küçük prensesimiz -yani Cielo- uzun sarı saçlarını oynayarak her zaman ki bilmiş haliyle prenseslerle tanışmanın ne kadar önemli olduğunu anlatarak Jorge amcasını ikna etmişti. Gerçi çok da uğraşmamıştı çünkü Jorge, Melody ve Cielo'ya zaten karşı koyamazdı.
Onlara çok düşkündü ve kesinlikle kıyamazdı.
Cielo, Melody'e göre daha girişken bir kızdı. Ondan küçük olmasına rağmen ikisi adına da konuşmaları o yapardı.
''Disneyland'e ilk gittiğimiz zamanı hatırlıyor musunuz?''
''Elbette.'' Gülüştüğümüz sırada Mercedes'in telefonu çalmıştı.
''Efendim Ruggero?''
''...''
''Jorge ile birlikte. Eğer aklın biraz daha çok çalışsaydı kızının sana bir haftadır anlattığı gösterinin bugün olduğunu hatırlayabilirdin.''
''Mechi...'' Lodo araya girdiğinde Mechi onu susturdu. Lodo ise umursamadan mutfağa geçerek dolaptan bulduğu çikolataları almıştı.
Geçtiğimiz yıllarda hayatımız fazlasıyla değişmişti. Ama bu iyi anlamda bir değişimdi. Hayatımızda üç yeni mucize vardı. Lodovica ve Diego'nun ikizleri geçtiğimiz ay dördüncü yaşlarına girmişlerdi. Mercedes ve Ruggero aralarındaki sorunları çözememişlerdi. Hala ilk karşılaştıklarında olduğu gibi bir iyi bir kötülerdi. Ama bir gün, her ne olduysa, sabah yanımıza el ele ''Evleniyoruz!'' diyerek gelmişler, iki hafta içinde de evlenmişlerdi. Ardından Mercedes hamile kalmış küçük Cielo aramıza katılmıştı. Ve üzücü olansa Ruggi ve Mechi yapamamış, boşanmışlardı. Birbirlerini sevdiklerini biliyorduk, onlar da biliyorlardı. Ama bu dünyadaki en inat iki insandan bahsediyorduk. Anlaşamadıkları çok fazla nokta vardı. Ve geçmişte de çok dediğim gibi sevgi bazen her şeyi çözemiyordu.
