Açıkçası bu bölüm fazlasıyla içime sindi. Sevdim. :D Umarım siz de seversiniz. İyi okumalar. :)
Bir süre Jorge'yla takıldıktan sonra akşama doğru Diego'ların ısrarına karşı koyamayıp onlara geçmiştik. Jorge ile baş başa kalmamız da güzel olurdu tabi ama Fran ve Ruggero'yla biraz zaman geçirmemiz gerekiyordu artık. Sonunda gelmişlerdi ama biz kendi dertlerimizle uğraşmaktan onları unutmuştuk.
Diego'lara geçtikten sonra şaşırtıcı bir şekilde harika bir akşam geçirmeye başlamıştık. Sanki hiçbir şey olmamış gibiydi. Gerginlik falan yoktu. Hatta ilk başlarda Fran biraz ters ters konuşsa da o bile gevşemişti. Mechi ve Ruggero'da öyle. Öyle bir noktaya gelmiştik ki araya hiç mesafe ya da zaman girmemiş gibi hissetmiştim. Aynı bütünlüğümüzü şimdiye kadar korumuş, hayatlarımızda başkaları yokmuş, biz hep berabermişiz gibi.
''Sanırım artık kalksak iyi olacak. Anneme çok geç kalmayacağımızı söyledik. Özlemiş bizi.'' dedi Fran Lua'nın elini tutarak. Luanna onu başıyla onayladığında bana döndü.
''Tini?''
''Şey... Sanırım biraz daha kalacağım. Sizin için sorun olur mu? Sizi çok ihmal etmiyorum değil mi?''
''Hayır saçmalama. Sorun yok. Ama geç de kalma. Gece eve gelir misin?'' diye yanıtladı Lua.
''Emin değilim.''
''Hala sana sarılarak uyumadım. Hani özlemiştin?'' dedi Fran surat asarak. Onunla gitmem için yaptığını biliyordum. Yoksa Lua varken bana sarılıp uyumayacağını biliyordum. Ayağa kalkıp ona sarıldım.
''Yarın sizinleyim. Söz.''
''Hadi sevgilim. Kızı rahat bırak.'' Luanna bana göz kırptığında gülümsedim.
''Pekala.'' Alnımı öptükten sonra kapıya yöneldi.
''Yarın birlikteyiz o zaman.''
''Anlaştık.'' dedikten sonra yerime geri oturdum.
''Burada mı kalacaksın?'' Kulağıma fısıldayan Jorge'ye döndüm.
''Eve gitmeyi düşünüyordum. Günlerdir yalnız kalamadılar. Hep buradayız.''
''Seni bırakabilirim.'' diyerek sırıttı. Bir şey demeden önüme döndüm. Açıkçası Jorge ile biraz daha fazla zaman geçirebilmek için Fran'lar ile gitmemiştim. Ama kötü de hissediyordum, bundan sonra yanımda olacaktı zaten.
Lodo mutfaktan geldiğinde bize bir baktım. Hepimiz buradaydık işte. Mutluyduk. Bir aradaydık.
Aynı eskisi gibi.
Hiçbir şey değişmemiş gibi.
''Size söylemem gereken bir şey var.'' diyen Ruggero'ya döndük.
''Hmm, bir kız arkadaşım var ve yarın buraya geliyor.'' Mechi'ye bir saniyelik bir bakış attıktan sonra geri bize döndü. Ruggero dışında hepimiz Mechi'ye bakıyorduk. Yüzünden pek bir şey anlaşılamıyordu. Onun her halini bilirdim ama bu defa ne düşündüğünü ben de anlayamamıştım.
''Öyle mi?'' dedi Lodo tedirgince gülümseyerek. ''Eskisi kadar sık olmasa da konuşuyoruz Ruggi. Hiç bahsetmediğine inanamıyorum.''
''Çok olmadı. Aramızdakilerden emin olmadan söylemek istemedim. Yani uzun süredir birlikte gibiydik ama resmi olarak iki ay falan oldu.''
''Tebrik ederim.'' dedi Mercedes gülümseyerek. Sorun olmadığını göstermek için mecbur hissederek yaptığına emindim.
''Sağ ol.'' derken Ruggero başını eğmişti.
