Eloise Belle

Proloog+Hoofdstuk 1

They will break promises, untill there's nothing left to break.

Proloog..

De Koning kantelde zijn hoofd opzij en keek met een glasharde blik naar de samengestelde teams. Hij was ziedend. Na al die jaren was dit niet het moment om erachter te komen dat ze nog leeft. De Prinses had hem een belofte gedaan. Ze zou het weg doen. Ze zou verdomme het kind weg doen! 'Vindt haar!' gromde hij bevelend. Hij keek van de ene team naar de andere. Zijn ogen spuwden vuur. 'Jullie mogen met iedereen die in jullie weg zullen staan afrekenen.' Abu Dhabi stond op z'n kop. Ze liet de roddel bladen overuren draaien. "Het roodharige meisje" stond er dan ook met koeienletters op alle voorpagina's van de bladen. Ze was een gerucht dat niet zomaar met de wind zou meewaaien. 'En het meisje?' vroeg Aleser hem kalm. 'Ik wil haar dood hebben!' schreeuwde de Koning. Hij was blind. Blind van woede. Het volk mag nooit een glimp van haar opvangen! Aleser knikte. 'En Aleser, gooi de Prinses in de kelders en laat haar uithoren door de betrouwbaarste persoon. Jij kunt zodra je klaar bent vertrekken naar Amerika.' Aleser riep zijn mannen bij elkaar. 'Ik zie jullie in Manhattan. Karam, ik geef jou hierbij de leiding voor de komende dagen. onderneem geen actie zonder mijn toestemming.' Zijn blauwe ogen stonden streng. 'Vind Eloise Belle.'

Hoofdstuk 1

Twee maanden geleden (Manhattan)

Een ruimte zo donker als een gesloten kluis. Zo koud als de vriezer die vader in het lab heeft staan. Ik probeer uit alle macht mijn trillende handen onder controle te krijgen. Ik moet me concentreren, maar de kou maakt het onmogelijk om maar een seconde aan iets anders te denken. Ik moet hier weg!

Net voordat ik neig te gillen hoor ik een vreemde geluid. Zacht en pompend. Hartkloppingen. Was dit het dan? Is dit de.... Plotseling versnelt het zich. Zoveel hartkloppingen kunnen nooit van een persoon afkomstig zijn. Is het wel een mens, of sta ik in een ruimte met een stelletje wilde dieren? Naast de kloppingen was er geen ademhaling of zucht te bespeuren.

Mijn handen beginnen ervan te jeuken. ik begin ze te tellen. Zo snel als ik kan probeer ik elke klopping in mijn geheugen op te slaan. Ze verschillen in geluiden. De ene klinkt wat holler waardoor het echoot. De andere zo eentonig. En op deze manier van sorteren probeer ik de verschillen eruit te halen. De hoeveelheid te bepalen.

Oké, nu komt het belangrijkste gedeelte. Wat is het? Ze zijn absoluut niet allemaal afkomstig van een mens.

'Ik weet het!' gil ik. 'Denk ik,' fluister ik zo zacht dat niemand het kan horen. De deuren worden voor mij geopend waardoor er felle licht naar binnen schijnt. hijgend ren ik naar de andere kant van de ruimte en ga naast mijn vader staan. Er wordt meteen een thermosdeken over mij heen geslagen. De opgeluchte glimlach van mijn vader stelt mij -in tegenstelling tot meneer Harper die mij met een harde blik observeert - gerust. Meneer Harper neemt meteen het woord.

'Spijtig genoeg moet ik elke kandidaat die deel heeft genomen aan dit examen mededelen dat wanneer de eerste antwoord incorrect is, ze ter plekke zijn gezakt. En geloof me kind, tot nu toe is er niemand in geslaagd het juiste aantal te raden. Dus neem gerust je tijd.' Hij neemt absoluut geen blad voor de mond. Mooi. Ik adem een paar keer diep in en uit vooraleer ik antwoord. Weet ik het zeker? Ja.

'Het waren zes robot harten die vader heeft ontworpen in het lab. En drie waren van een mens,' zeg ik vol overtuiging. Je zou nooit denken dat er een verschil in hartkloppingen is. Een hart is gewoon een hart toch? Nou, vader en zijn collega's hebben daar duidelijk verandering in gebracht. Waarvoor ze het hart dat hij heeft ontworpen gebruiken weet niemand. Ik kan alleen maar hopen dat zij het voor belangrijke doeleinden gebruiken.

'Correct,' klinkt een verbaasde examinator in de verte. Hij haalt mij meteen uit mijn gedachten. Het was goed? Mijn vader slaat enthousiast een arm om mij heen. 'Ik wist het!' roept hij trots. De andere aanwezigen klappen verbaasd in hun handen.

'Was het een vrouwelijke of mannelijke hart?' vraagt hij mij totaal onverwachts. Niemand zag dat aankomen. Hartkloppingen onderscheiden is anders dan het verschil zoeken tussen een vrouwelijke en mannelijke hart. Het is bijna onmogelijk. Nee, het is onmogelijk!

'Een vrouwelijke hart,' gok ik. Mijn ogen staan onzeker. En terecht.

'Incorrect,' mompelt de examinator onverschillig. Zijn ogen... 'Het spijt me, mevrouw L'Moore. Dit was een strikvraag. Er is geen verschil. U had het moeten weten. Hierbij bent u niet toegelaten tot het Acedemy Of Sciences And Mathematics.' Ik zie het in zijn ogen. Ze tonen geen greintje medelijden. Het lijkt net alsof ze voldaan glimlachen.

'Het komt wel goed. Ik zal met hem praten,' fluistert mijn vader zachtjes in mijn oor. Maar een blik op de examinator is genoeg om te weten dat er niks te bespreken valt. Zijn besluit staat vast. Muurvast. Ik had het moeten weten. Ik had niet moeten gokken.
'Ik wil naar huis,' fluister ik rustig terug. Mijn hart bloedt. Ik heb zo mijn best gedaan. Ik heb hem teleurgesteld. Ik heb vader teleurgesteld.

Dit verhaal is gepubliceerd op: 06-09-2015.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt worden in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch of door fotokopieën, opname, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van mij de auteur.

Laat een stem achter als jullie de hoofdstukken wat jullie lezen leuk vinden. Dat zal ik enorm waarderen. Veel leesplezier en laat gerust een reactie achter.