The 13th Guy [On-going]

[90.1] Photos

[90.1] Photos

Chelsea's POV

No question asked. It was a statement.

"... I want you to become my wife."

Parang tumigil ang pag-ikot ng mundo ko sa sinabi niyang iyon. I couldn't even think straight. Ang alam ko lang, nanlalabo na ang mga mata ko sa pinaghalong luha at pagbuhos ng ulan na bumabagsak sa amin. Sobs welled up in my throat, forcing streams of tears from my eyes upon looking how hopeful he is for me to say yes.

"Chelsea..." Humakbang siya palapit sa akin. Hindi ako kumibo. Ni hindi ko kayang tumitig sa mga mata niya kung kaya't yumuko ako at sinubukang pigilan ang bawat paghikbi ko. His words didn't mean to be painful but it hurt as though he plunged a knife straight into my heart.

"Mahal kita, Chelsea." Huminga siya ng malalim at tumitig sa akin na siyang nagpahina ng mga tuhod ko. "Alam kong hindi ito ang tamang panahon para tanungin ka tungkol sa bagay na ito pero gusto ko lang malaman mo na nandito lang ako para sa'yo. Gusto kitang alagaan. Gusto kitang makita at makasama ng matagal. Gusto kong nasa tabi lang kita palagi. Gusto kitang mahal ng walang kahati. Chelsea, do you get what I'm saying? Gusto kong samahan ka sa bawat araw na haharapin mo. Gusto kong mapa-sa'yo!"

Mas lalong lumakas ang pagbagsak ng ulan. Kasabay nito ang malakas na kulog pero hindi namin inalintana iyon.

"Hindi mo ako maintindihan, Wayne! Kahit saang anggulo, hindi tayo pwede!" Halos mabasag na ang boses ko sa pagsigaw. "Mali'ng maging tayo!"

He shook his head as though I said the most ridiculous statement ever. "Dahil ano? Dahil magkapatid tayo?" He drew out a deep breath and quickly held my right hand. "Ilang beses ko bang sasabihin sa'yo na hindi tayo magkapatid. Alam ko ang lahat. Magtiwala ka naman sa—"

Hindi ko na kinaya ang bawat salitang lumalabas mula sa kanyang bibig kung kaya't hindi ko na siya pinatapos.

"Magkapatid tayo sa ina, Wayne!!!"

I let my emotions took over me. Halata ang pagkagulat niya sa sinabi ko dahil saglit siyang natigilan. Dahan-dahan niyang binitawan ang aking kamay. His eyes were stuck on me, unreadeable expression on his face.

"Do you hear me? Iisa lang tayo ng ina! Magkadugo tayo, Wayne! Inilihim lang namin ang tungkol na 'yon sa'yo ni Mama dahil ayaw niyang masaktan ka. Kaya huwag na huwag mong sasabihing alam mo ang lahat dahil wala kang alam! Pinaniniwalaan mo lang ang mga bagay na gusto mong paniwalaan!!"

I waited for him to speak but he just stayed there staring blankly at me. I know he's hurt. Sino ba namang hindi masasaktan? He found out that his whole life was just a lie. Hindi ko siya masisisi. We are just both victims of fate.

I swallowed the lump on my throat and managed to look tough infront of him. "Sana maintindihan mo na ngayon. Hanggang dito nalang tayo..."

Tinalikuran ko siya. Hindi ko maatim na makita siyang nasasaktan. I wanted to hug him, console him but I know can't. He has to face the truth... alone.

I was about to walk away with a heavy heart when he grasped my arm and turned me around to face him. I almost caught my breath when in one swift move, he embraced me tightly.

"Pero mahal mo ako, 'di ba? Kahit lagi mo akong sinasaktan, alam kong mahal mo ako. Nararamdaman ko 'yan, Chelsea," he whispered softly.

I could feel the pain through his words. Napapikit ako ng mariin at nilabanan ang bawat hapdi na gumuguhit sa puso ko. Wayne is really my weakness.

I hitched my breath when he buried his head deeper onto my nape, drawing me closer to him.

"Kung sakaling hindi tayo magkapatid, mahal mo ba ako?"