Mój przyrodni brat dupek

8

Dean spojrzał na Luke'a i uśmiechnął się zadziornie. Zachowywał się tak jakby w ogóle nie dziwił go fakt, że Luke się tak zachowuje. Mój brat zamachnął się z zamiarem uderzenia blondyna jeszcze raz. Szybko chwyciłam jego ramię, żeby do tego nie dopuścić.
-Nie mieszaj się w to Clary. To nie twoja sprawa.
Powiedział względnie spokojny brunet, nawet na mnie nie patrząc.
-Luke, ogarnij się. Ja nie żartuję.
Powiedziałam całkiem poważnie. Ten tylko obojętnie na mnie spojrzał i dokończył swój ruch tym razem uderzając Dean'a w brzuch. Blondyn prychnął pod nosem i zaśmiał się. Miałam dosyć ich dziecinnego zachowania. Ostrzegałam Luke'a. Wzięłam swoją torbę i biegiem ruszyłam w stronę drzwi. Wyszłam ze szkoły nie zważając na nawoływania obydwu chłopaków. Poszłam do domu. Nie miałam, co robić więc włączyłam telewizor. W trakcie oglądania drugiego filmu uświadomiłam sobie, że już pierwszego dnia nie dotarłam do szkoły. Gdy ujrzałam napisy końcowe, poszłam do swojego pokoju. Właściwie nie tylko swojego. Byłam zmęczona, więc zdecydowałam, że pomimo wczesnej godziny położę się spać. Zresztą nie miałam ani siły, ani ochoty na konfrontację z bratem i rodzicami.

***********************************
Hej.
Rozdział trochę dłuższy i w sumie przepraszam za tak długą nieobecność no ale tak wyszło. Ogólnie ten rozdział strasznie mi się nie podoba i miało być zupełnie inaczej ale tak to jest kiedy piszesz pół rozdziału, przerywasz, a potem nie wiesz o co ci chodziło. W każdym razie znowu was zapraszam do czytania moich innych opowiadań, proszę o gwiazdki i nadal czekam na opinie, ponieważ chciałabym wiedzieć na przyszłość, co robić aby było lepiej. No więc tak na zakończenie dodam, że to rozdział z okazji Prima Aprilis, więc jak wam się bardzo niespodoba to piszcie. Uznamy to wtedy za żart i poprawię go.

Buziaki,
Asia.

P.S. W sumie to bardzo śmieszne, bo notka jest prawie tej samej długości, co rozdział.