Mój przyrodni brat dupek

86

Luke

-Gdzie, do cholery, jest Clary?!
Odezwałem się, patrząc w mętne tęczówki Camerona i próbując przekrzyczeć pijacki bełkot niskiej blondynki uwieszonej na ramieniu mojego przyjaciela. Brązowowłosy lekko odwrócił się w stronę dziewczyny.
-Co myślisz Betty? Widziałaś Clary?
Zapytał niewyraźnie, lekko się chwiejąc. Dziewczynę o błękitnych oczach chyba bardzo zmęczyło to pytanie, bo opadła na żółtą kanapę i przykryła się flanelową koszulą w kratę, która leżała na meblu.
-Nie wiem skarbie...
Szepnęła trochę piskliwym głosem, ziewając i zamykając oczy. Złapałem mocno Cama za koszulę i popchnąłem go na ścianę.
-Gdzie jest moja siostra?!
Krzyknąłem jeszcze bardziej zdenerwowany. Mój przyjaciel jakby na chwilę oprzytomniał.
-Nie wiem...
Szepnął cicho, przecierając twarz dłońmi. Puściłem go, a on zsunął się po ścianie. Wyszedłem z pokoju, zaciskając ze zdenerwowania szczękę. Moje palce zgięły się w pięść. Gdzie mogła pójść? No gdzie, do cholery, mogła pójść? Właśnie miałem zamiar wymierzenia ścianie porządnego ciosu, gdy usłyszałem kobiecy płacz. Tak cichy, że przez moment wydawało mi się, że się przesłyszałem. Wszedłem do łazienki, skąd dochodziły te odgłosy i pierwsze co zobaczyłem to plecy czarnowłosego chłopaka, który przyciskał do ściany drobną dziewczynę. Wszystko działo się bardzo szybko. Moje spojrzenie spotkało zapłakane i przekrwione oczy Clary, a ciało samo rzuciło się do ataku. Okładałem pięściami i kopałem oszołomionego chłopaka, dopóki nie zemdlał. Dopiero wtedy znów zacząłem normalnie słyszeć i spowrotem zaczęły do mnie docierać wszystkie bodźce. Właśnie wtedy usłyszałem głośny płacz mojej siostry, która siedziała skulona w kącie łazienki.

***********************************
Hej.
Nie ma wystarczającego wytłumaczenia na tak długą nieobecność. Nie będę się więc tłumaczyć. Mogę tylko mieć nadzieję, że ktoś nadal to czyta i czekał na rozdział. Miłego czytania!

Buziaki,
Asia.