Mój przyrodni brat dupek

42

Poszłam prosto do swojego pokoju, nie oglądając się za siebie.

-Nie możesz iść.
Powiedział stanowczo.
-A-ale...
Zaczęłam cicho. Gabe'owi nagle zmienił się humor. Stał się nadzwyczaj wesoły.
-Kupiłem ci sukienkę. Prawda, że ładna?
Zapytał, wyciągając ze swojej szafy czarną, rozkloszowaną sukienkę z koronką i małymi brylancikami. Była śliczna, ale, jak na mój gust, miała trochę za duży dekolt.
-Piękna...
Powiedziałam, uśmiechając się.
-Nie tak, jak ty. Nie przymierzysz?
Wzięłam od niego sukienkę i zaczęłam kierować się do łazienki.
-Gdzie idziesz?

Drzwi do pokoju się otworzyły.

-Przebrać się.
Odpowiedziałam, marszcząc brwi.
-Zostań tutaj.
Mruknął, oblizując wargi.

-Clary... Co się stało?
Zapytał zaniepokojony Luke, głaszcząc mnie po włosach.

Niepewnie się zatrzymałam.

Już wtedy wiedziałam, że z nim lepiej się nie kłócić.

Rozebrałam się. Gdy do mnie podchodził, stałam przed nim w samej bieliźnie.
-No już malutka... Dalej. Co z tobą?

-Mała... Co z tobą?

Wybałuszyłam oczy. Gabe się zaśmiał.
-Spokojnie. Przecież żartowałem...
Szepnął przy moich ustach. Wplątał palce w moje włosy i niespodziewanie wpił się w moje wargi.

Potrafił być dla mnie kochany... Ale ja nie potrafiłam go pokochać, w taki sposób, w jaki chciał on.

Nie oddałam pocałunku. Gabriel szarpnął mnie mocno za włosy.
-Pocałuj mnie.
Warknął. Przestraszyłam się. Nie wiedziałam, co może zrobić... Niepewnie oddałam pocałunek.

Nie chciałam tego robić, ale bałam się.

Gdy był już usatysfakcjonowany, puścił mnie.
-Załóż sukienkę.
Powiedział z uśmiechem, siadając na łóżko.
-D-dobrze.
Zająknęłam się.
-A gdzie "aniołku"?

Zastanawiam się, dlaczego było to dla niego, takie ważne...

-Aniołku...
Dodałam, żeby go nie zdenerwować i ubrałam czarną jak smoła sukienkę.

***********************************
Hejka.
Pobiłam swój rekord ilości rozdziałów w ciągu jednego dnia. No więc rozdział specjalnie dla Was. Mam nadzieję, że dobrze wyszedł. Czekam na opinie. Miłego czytania.

Buziaki,
Asia.