🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 9°🔥

-"Στααααύρο" ξαναφωναζω από μακριά καθώς τρέχω για να τον αγκαλιάσω.
-"Φαιη εσύ;"με ρωταει .
-"Όχι η ραπουνζελ. "Τον ειρωνεύομαι με το όνομα που με φωνάζει τότε.
-"Που είσαι ρε ραπουνζελ. Ποοοο πόσο μεγάλωσες εσύ;"
-"Ε καλά βρε Σταύρο 6 Χρόνια έχουμε να ειδωθουμε. "

Με ξανααγκαλιαζει.
Πόσο μου έχει λείψει. Μόνο εκείνον είχα τότε. 

-"Λιγάκι τα λες 6 Χρόνια;"
-"Πάντως και εσύ έχεις αλλάξει. Έχεις ομορφύνει μπορώ να πω. "Του λέω
-"Ναι είδες; Απέκτησα κοιλιακούς..."μου λέει χαμογελώντας.
Κάνω το ίδιο και γω.
-"Πόσο μου έλειψες " του ξαναλέω.
-"Και εμένα. "
-"Γειά σας."Ακούγεται η φωνή της Αθανασίας.
Απομακρυνομαστε ο ένας από τον άλλον.
-"Αθανασία ο Σταύρος"
-"Σταύρο η Αθανασία. "
Τους συστήνω.
-"Χάρηκα. "Ακούω που λένε ο ένας στον άλλον κάνοντας χειραψία.
-"Αθανασία ο Σταύρος από εδώ είναι φίλος μου. Τον ξέρω εδώ και χρόνια. Οι μητέρες μας,μας πήγαν στην ίδια κατασκήνωση και έγιναν αυτές κολλητές και γίναμε και μεις κολλητάρια. Έχω να τον δω από την τελευταία κατασκήνωση δηλαδή πριν έξι χρόνια. Μιλάγαμε αλλά για κάποιο λόγο ο κυριουλης από εδώ σταμάτησε να μου γράφεις και ο λόγος είναι κορίτσι. "Της εξηγώ πως τον γνωρίζω.
-"Α κορίτσι;"ρωτάει εκείνη με ξινισμένο βλέμμα.
Καλά ρε από όσα είπα εκεί βρήκες να κολλήσεις;
-"Δυστυχώς όχι πια. Δεν έχω. "Της απευθύνεται εκείνος.
-"Α πως και έτσι; "τον ρωτάω εφόσον θυμάμαι πως πήγαιναν καλά μαζί.
-"Τίποτα μωρέ. Βλακειες. "
-"Αα " λέμε και οι δυο ταυτόχρονα.
Και τότε χτυπάει το κουδούνι.
-"Άντε πάμε. "Τους λέω και τους σπρώχνω προς το κέντρο της αυλής.

[......]

-"Μαζι;"με ρωταει
-"Μαζι εννοείτε. "Του απαντάω και πηγαίνω να πιάσω το πρώτο θρανίο.
-"Που πας καλέ. Έλα πίσω. "Τον ακούω να μου λέει.

Έχει ήδη αφήσει την τσάντα πάνω στο θρανίο και έχει κάτσει χαλαρός στην καρέκλα. 

-"Έλα πίσω. "Μου ξαναλέει. 

Εντάξει ο Σταύρος δεν ήταν και το καλύτερο παιδί από ότι άκουγα από την μητέρα του. 

Μπορεί να μην είναι καλός στα μαθήματα όμως από χαρακτήρα το καλύτερο παιδί. Δεν μου φέρεται σαν τους άλλους και ας τους μοιάζει. 

-"Καλά."λέω ηττημένη
-"Επ, Επ καλώς το ζευγαράκι...Πως και μαζί της φίλε μου;"Ακούγεται από πίσω η φωνή του.
-"Και εσένα τι σε νοιάζει;"του απευθύνεται ο Σταύρος.
-"Γιατί άμα την στεναχώρησες την έβαψες."
-"Πρώτον δεν έχω λόγο να την στεναχωρήσω και δεύτερον εσένα τι σε νοιάζει άμα την στεναχωρήσω;"
-"Άκου να σου πω εμείς " λέει και δείχνει την παρέα του "εδώ είμαστε για να κάνουμε αυτό εδω να αισθάνεται άσχημα, πράγμα που πιάνει και το ευχαριστιομαστε, δεν θα μας πάρεις εσύ αυτή την χαρά. "Τον προειδοποιεί ο Στέφανος.
Ώστε έτσι ε; Το λένε έτσι ανοιχτά.
-"Η Φαιη δεν θα υποφέρει άλλο από εσάς. Πάρτο χαμπάρι. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν λέει κάτι σε κάποιον αλλά τώρα που είμαι εδώ θα κανονίσω να την βοηθήσω, οπότε το καλό που σου θέλω είναι να την αφήσεις ήσυχη."Του απαντάει. 

Ξαφνικα σπρώχνει τον Σταύρο με αποτέλεσμα να τον κάνει να καθίσει στην καρέκλα. 

-"Είσαι και πολύ μαλάκας αγόρι μου."Ψιθυρίζω και πηγαίνω κοντά στον Σταύρο για να τον ηρεμήσω. 

Τον κοιτάει θυμωμένα και πολύ στεναχωριέμαι ότι θα αρχίσει το ξύλο. 

-"Μαλάκα να πεις εδώ το αγοράκι. Δεν θα είσαι εσύ ή πρώτη που θα με βρίσει εμένα κατάλαβες ασχημόπαπο;"μου φωνάζει και χτυπάει ένα θρανίο.
-"Γαμώ το σπίτι σου γαμω. Ηλίθια."Ξαναφωναζει
Όχι δεν θα κλάψω δεν θα κλάψω.
-"Μιλά της καλύτερα ρε φίλε. "Του ξαναλέει ο Σταύρος.
-"Άντε μου στο διαόλο και εσύ "λέει ψιθυριστά αλλά καταφέρνουμε να τον ακούσουμε καθαρά
-"Τι είπες ρε;"του φωνάζει ο Σταύρος και σηκώνεται από την καρέκλα δίνοντας του μια μπουνιά. 

Τότε οι φίλοι εκείνου ορμάνε στον Σταύρο.
Πηγαίνω κοντά τους και προσπαθώ να τους χωρίσω. Αδύνατον όμως....

-"Εε παιδιά τι γίνεται ε...Θεοδοσίου παιδί μου άσε το παιδί ήσυχο.
-"Τώρα Θεοδοσίου ειπα. "Φωνάζει ο καθηγητής.
Τα παιδια σταματάνε και σηκώνονται όλοι όρθιοι.
-"Τώρα και οι δυο στο γραφείο. "

Εκείνος παίρνει την μαύρη τσάντα από το πάτωμα και βγαίνω έξω. 

-"Θα τα πούμε σε λίγο. "Μου λέει και εμένα ο Σταύρος και φεύγει.
-"Καθίστε παιδιά μου. Ας ξεκινήσει το μάθημα. "
-"Καλημέρα καταρχάς. "Μας χαιρετάει και κάνει αέρα με την βεντάλια.
-"Τι ήταν και αυτό ρε παιδιά σήμερα. "
Τότε χτυπάει η πόρτα.
-"Ναι περάστε. "Φωνάζει ο καθηγητής έτσι ώστε να ακούγεται και έξω από την πόρτα. 

Κάθομαι πλάτη με πλάτη στην πόρτα αλλά βαριέμαι να γυρίζω τώρα να δω ποιος είναι. 

-"Πρέπει να έρθει και αυτή. "Ακούγεται η φωνή του αδιάφορη.