🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 52°🔥

Fay's POV :

Μετά  από καμιά ώρα ακούγονται κλειδιά στην πόρτα.
Κάθομαι γρήγορα στον καναπέ και ανοίγω την τηλεόραση.
-"Επ Καλημέρα."Λέει έκπληκτος και με φιλάει στο μάγουλο.
-"Και σε σένα."Απαντάω σοβαρή.
-"Πώς και τέτοια ώρα ξύπνια;"
-"Γιατί ήθελες να κοιμάμαι;"κάνω ερώτηση.
-"Όχι απλά εφόσον δεν πήγες και σχόλ...Φαιή γιατί μου μιλάς έτσι;"
Επιτέλους νόμιζα ότι δεν θα το ρώταγε πότε.
-"Τι γιατί ρε Στέφανε; Που στο καλό είσαι από τις 9 το πρωί; ξυπνάω και βλέπω ένα σπίτι μόνο του!"Φωνάζω.
-"Αφού σου είπα πως έχω δουλειά."
Ναι εντάξει το είπε αλλά...Αλλά
《Δεν έχει αλλά κούκλα μου! Ζητά Συγγνώμη τώρα》
Όχι; Γιατί εξάλλου δεν φταίω εγώ. Να με είχε ενημερώσει πάλι.
-"Και τι δουλειά ήταν αυτή;"
-"Εε..Ήταν. .Να μωρέ..." μασάει τα λόγια του.
Επίσης ξύνει και τον λαιμό του που σημαίνει ότι κάτι μου κρύβει!
-"Ακούω.."του θυμίζω.
-"Με ήθελε ο γείτονας. Το αμάξι του χάλασε και ήθελε να πάμε στο κέντρο να πάρει κάτι."
-"Ωραία δικαιολογία."Του λέω και σηκώνομαι να φύγω.
Ούτε το πρόσωπό μου δεν έχω πλύνει. Σαν την ηλίθια περίμενα να έρθει.
Μπαίνω μέσα και ανοίγω την βρύση.
Ρίχνω άπλετο νερό στο πρόσωπό μου.
Σε μια κίνηση μου τον είδα πως καθόταν στηριγμένος στο ξύλο της πόρτας με σταυρωμένα χέρια μπροστά από το στήθος του και με παρατηρούσε.
Σκουπίζομαι και βγαίνω πάλι έξω.
-"Ρέ Φαιη σου ορκίζομαι αυτό έγινε. Πηγαινε ρώτα και τον γείτονα." Μου λέει.
-"Όχι ξέρεις κάτι σε πιστεύω ότι πήγες για ψώνια με τον γείτονα."
-"Να το χεσω το πιστεύω σου άμα δεν το εννοείς στα αλήθεια. Σου το ορκίζομαι."λέει σοβαρός.
-"Εντάξει σε πιστεύω, εξάλλου δεν θέλω να έχουμε μια σχέση γεμάτες ζήλιες. Αλλά άμα ξανασυμβεί αυτό..."Πάω να πω αλλά ενώνει τα χείλη του.
-"Ευχαριστώ "ζητάει και κάθεται δίπλα μου.
-"Πεινασα πάμε να φαμε κάτι;" με ρωταει.
Και τότε γουργουριζει η κοιλιά μου.
-"Νομίζω την πήρες την απάντηση."Του λέω και χαμογελάει.
-"Πήγαινε ντύσου."Μου λέει  και τον κοιτάω περίεργα.
Να ντυθώ; Είμαι ήδη  ντυμένη.
-"Βάλε κάτι της αδερφής μου. Κάτι θα έχει στις ντουλάπες της."μου λέει.
Σηκώνομαι και πηγαίνω πάνω.
Ανοίγω τις ντουλάπες.
Μάλιστα. Λοιπόν... Μια μπλούζα και ένα τζιν.
Δεν έχει τίποτα από αυτά που θέλω υπέροχα!
Όπα σορρυ βρήκα ένα τζιν σε σκούρο μπλε χρώμα και για μπλούζα....έμ...Να ένα  άσπρο πουλόβερ.
Τα βάζω γρήγορα και κατεβαίνω κάτω.
-"Πάμε μου λέει και νευω."
Ανοίγει την πόρτα και με αφήνει να περάσω πρώτη.
-"Θα σε πάω σε ένα εκπληκτικό μέρος."μου λέει
-"Να φανταστώ ότι πήγαινες και με τον πατέρα σου;"τον ρωτάω εφόσον με εκείνον μου είχε πει πως όλα εδώ με τον πατέρα του τα έκανε.
-"Εμ..Ναι. Ναι πηγαίναμε."λέει κάπως περίεργα. Ρε παιδάκι μου εννοώ πως δεν ήταν σίγουρος γιαυτό που έλεγε.
-"Ωραία."Απαντάω και μπαίνω στο αμάξι.
Δένω την ζώνη μου. Εκείνος εκείνη την ώρα μπαίνει μεσα.
Καθώς βλέπω μπροστά μου παρατηρώ πως μια πόρτα ανοίγει και ένας κυριουλης με μια κοπελίτσα βγαίνουν από το σπιτάκι.
Όπα για μισό λεπτομέρειες αυτή είναι η Μαρία άρα αυτός....Ο πατέρας μου.... Γαμώτο τι κάνουν αυτοί εδώ;
《ΤΙ τι κάνουν ρε συ αφού σου έχει πει ο Στέφανος ότι μένουν κοντά του》
Ναι αλλά...Αλλά δεν περίμενα να τους  συναντήσω.
《Και όμως τους συνάντησες.》
Μόνο την Μαρία...
《Ωραία τώρα και τον πατέρα σου》
Όχι,Χαρηκες.
-"Στέφανε πες μου κάτι. Είναι αυτός ο γείτονας που πήγες το πρωί στην αγορά;"των ρωτάω εφόσον και ο πατέρας μου αφού μένει δίπλα του γείτονας θεωρείται.
-"Όχι εγώ πήγα τον κύριο Γιώργη. Μένει λίγο πιο κάτω."Μου απαντάει. "Γιατί τι έγι...Ο-ου ο πατέρας σου;" ρωτάει όταν κοιτάζει από την μεριά του και βλέπει και την Μαρία.
-"Ναι ο πατέρας μου. Τώρα βάλε μπρος να φύγουμε από εδώ."Του λέω στα γρήγορα γιατί δεν θέλω να με δει.
《Αν όμως του έχει μιλήσει η Μαρία πως έχετε συναντηθεί;》
Δεν με ενδιαφέρει...
Ο Στέφανος βάζει μπρος αλλά για κακή μου τύχη εκείνοι γυρνάνε το κεφάλι από εδώ.
Ο πατέρας μου με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια, ενώ η Μαρία με ζήλια και θυμό. Πως αλλιώς δηλαδή θα κοίταζε;
Με κοιτάζουν καθώς προχωράμε στο δρόμο αλλά ούτε ένα χαμόγελο.
-"Ξέρεις πρέπει να μου πεις τι συμβαίνει μεταξύ σας."λέει ο Στέφανος.
-"Ε σου έχω πει χωρισμένοι γονείς! "Του Επαναλαμβάνω για 5η φορά.
-"Ναι εννοώ λεπτομέρειες. "
-"Καλά θα σου πω άλλη μέρα. "Του απαντάω.
Τότε χτυπάει το κινητό μου.
-"Έλα μαμά! Τι πέθανε; κρίμα,θα πας εσύ; Γιατί ρε μαμά... Καλά καλά... Θα τα πούμε σε μια εβδομάδα τότε."λέω στεναχωρημενη.
Μια βδομάδα μόνη μου. Αχ ρε θεία Φρειδερικη γιατί έφυγες;
Πφφ υπέροχα θα περάσω... Εγώ και ένα άδειο σπίτι.
-"Μόνη εε; Σίγουρα θα θες κάποιον δίπλα σου." Με ρωταει χαμογελώντας πονηρά.
-"Μπα καλά θα είμαι κι μόνη μου. Βαρετά αλλά τι να κάνουμε."Του λέω γκρεμιζοντας τα 'όνειρα' που είχε για την υπόλοιπη εβδομάδα.
-"Ε ωραία άμα είμαι εγώ δεν θα περάσεις βαρετά. Θα δεις θα κάνουμε ωραίες δραστηριότητες εμείς οι δυο."μου λέει και με κοιτάζει με αυτό το ηλίθιο πονηρό βλέμμα.
-"Α ναι και τι σόι δραστηριοτητες μπορούμε να κάνουμε εμείς οι δυο;"τον ρωτάω με σηκωμένο το ένα φρύδι.
-"Θα περιμένεις μέχρι αύριο ή μεθαύριο."μου λέει.
-"Μάλιστα. Και αν εμένα δεν μου αρέσουν αυτές οι δραστηριοτητες;"
-"Αα σε όλες αρέσουν αυτές οι δραστηριοτητες. Τρελαίνονται με λίγα λόγια."
-"Αα Μάλιστα εγώ πάντως δεν βλέπω καμία από το σχολείο να έχει τρελαθεί."
-"Φαίη μην με κοροϊδεύεις εμένα."μου λέει σοβαρός.
-"Εγώ φταίω που εσύ μιλάς για το πόσο προικισμένος είσαι! "Τον ειρωνεύομαι.
-"Μικρή! "Λέει σοβαρός.
-"Καλά μωρέ απλά δες μπροστά τον δρόμο και μην μου μιλάς για τον προικισμένο φίλο σου."λέω και γουρλωνει τα ματάκια του.
-"Δεν το περίμενα από εσένα να μιλάς έτσι. Η παρέα μαζί μου φταίει."
-"Μα πάντα φταις εσύ."Του λέω 'γλυκά'

By kleiw🌙

Καλημέρα♥♥♥και Καληνύχτα...😂😴😂

Επίσης το παιδί θέλει να με τρελάνει! Ναι για τον Stephen μιλάω! Πως γίνεται το παιδί να κάνει γυμναστική το βράδυ - ξημερώματα!