🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 92°🔥

*Και μπαμ*

Τι στο καλό;
Τι κάνω στο πάτωμα; Ουου  γυαλίζουν. Μπράβο στις καθαριστριες.
Τρίβω λίγο το κεφάλι μου από τον πόνο.
-"Συγγνώμη. Απλά τσιριζες και έκλαιγες. Δεν σε άντεχα άλλο."Ακούγεται μια φωνή και κοιτάω το ταβάνι.
Παιδιά αρχισα να τα χάνω.
Γιατί μιλάω με τον Θεό; Ακόμα και αν δεν τον βλέπω.
-"Συγγνώμη απλ--"
Για μισό.
-"Στέφανε!!"Φωνάζω και δεν με ενδιαφέρει άμα τον ενοχλήσω.
Εκείνος κάνει μια γκριμάτσα αλλά λέω και πάλι ποιος χεστηκε;
-"Δεν σε πήραν να σου κάνουν αυτ - και η Αθηνά έκλαιγ-;"
-"Δεν σε καταλαβαίνω."
-"Άρα ήταν όνειρο;"
-"Ναι κοιμόσουν εδώ δίπλα μου. Και έκλαιγες.Και φωναζες:Όχι,όχι αποκλείεται.Ο διαβολακος μου ζει"
Ουπς.Κάποια παραμιλαει στον ύπνο της.
Πηγαίνω και τον αγκαλιάζω.
-"Αουτς." Λέει επειδή μάλλον τον έσφιξα αρκετά και αυτό δεν είναι καλό για τις πληγές του.
-"Πόσες μέρες είμαι εδώ;" ρωτάει
-"12 ώρες στο χειρουργείο.Και στο δωμάτιο περίπου 2 με 3 μέρες." Απαντάω και κάθομαι στην καρέκλα δίπλα του.
-"Δηλαδή η κατάσταση μου ήταν άσχημη; οι γιατροί δεν είχαν ελπίδες;"
-"Είχαν και τα κατάφεραν. Και πάλι καλά που τα κατάφεραν γιατί θα τους έκανα μήνυση." Υπερβάλλω λιγάκι.
Εκείνος γελάει αχνά και ανταποδίδω.
-"Η μητέρα μου;"
Ξινίζω την μούρη μου λιγάκι.
-"Τι έγινε Φαίη;"
-"Όχι,όχι δεν έγινε τίποτα απλά να...Τσακωθηκεμετηναθηνακαιεφυγεγιατοναντρυλητηςτονπαλιοδολοφονοεκεινασαπήσει."
Ουφ το είπα και ξαλάφρωσα.
Φαίνεται λίγο χαμένος. Μάλλον προσπαθεί να καταλάβει αυτό που το είπα.
-"Δηλαδή ξέρεις."
Αν λες για τον Τάσο ναι ξέρω. Ποτέ περιμένω να μου το πεις αγαπητέ μου Στέφανε όταν θα πετούσα και γω στα ουράνια;
Νευω θετικά.
-"Και η Αθηνά."Συνεχίζω.
-"Τι; Πώς;"
Ανασηκωνω τους ώμους μου και τους κατεβάζω πάλι γρήγορα.
-"Στέφανε γιατί δεν μου είπες τίποτα; Γιατί δεν είπες τίποτα στην μητέρα σου; Ξέρεις πολύ καλά που θα βρίσκονταν αυτή την στιγμή ο Τάσος. Γιατί τα πέρασες όλα αυτά, ενώ η λύση ήταν τόσο εύκολη;"
-"Φαίη ο τύπος είναι έμπορος ναρκωτικών. Είναι πατριός μου - εχθρός μου βασικά- αλλά να μια ωραία ιδέα να βρίσκεις παράνομο. Γιατί να πληρώνω περιουσίες εφόσον είναι πιο εύκολο έτσι."
Γουρλωνω τα μάτια μου στο άκουσμα των προτάσεων.
Τι ακούω Θεέ μου;
Γιαυτό με μεγάλωσε η μάνα μου να ακούω ένα που μιλάει με τόση λαχτάρα για τα ναρκωτικά;
Αλλά για μισό...Μου ήρθε μια ιδέα για να το κόψει αυτό το συνήθειο. Όσο δύσκολο και είναι. Αλλά γιαυτό υπάρχουν τα κέντρα απεξάρτησης.
-"Με το που βγεις θα πας σε κέντρο απεξάρτησης. Δεν μπ-"
-"Δεν θα πάω πουθενά. Πας καλά;"
Όχι δεν πάω. Γιαυτό άκουσε με πριν φύγω και σε αφήσω εδώ μονο σου με τις πληγές σου να πεθάνεις στα 25 σου το πολύ!
-"Στέφανε άκουσε με. Δεν θες να τσακωθούμε. Δεν είσαι και τόσο ανόητος που θα με άφηνες. Κατανοητό; Διάβασα ολόκληρο η Κωνσταντίνα και η αράχνες της. Δεν θα σε αφήσω σαν τον Λουμινη! Δεν θα σε βρουν σε ένα πλοίο για Αίγινα με ένεση καρφωμένο στο χέρι σου. Τέλος." Νευριάζω και δεν ξέρω τι λέω.
-"Τι είναι αυτό; Wattpad?"
Κοπανάω το κούτελο μου.
Αουτς,το τρίβω ύστερα.
-"Ιτσ Άλκη Ζέη. Ιτσ νοτ γουατπαντ. Έλεος που ζεις; Δηλαδή δεν το έχεις ακουστά; "
-"Νοπ."
-"Άμαν ρε αγόρι μου."
-"Και γιατί πρέπει να πάω σε ένα από αυτά τα κέντρα όταν έχω εσένα;"
-"Ααα όχι καλέ μου δεν θα γίνω εγώ σαν την γιαγιά της Κωνσταντίνας επειδή η εγγονή της ήταν βλαμμένη και πήγε και μπλέχτηκε,άρχισε να διαβάζει βιβλία για το πως να συμπεροφερομαστε και να βοηθήσουμε εσάς τους ανόητους."
Ε ναι τώρα τα έχω πάρει.
-"Ξέρεις όσες μέρες και αν πέρασαν αυτός ο αυθορμητισμός σου μου έχει λείψει πολύ. Η κινήσεις που κάνεις,οι εκφράσεις του προσώπου σου. Θέλω αυτά τα χείλια σου πάνω στα δικά μου τώρα." Απαιτεί.
-"Υπόσχεσαι να κάνεις αυτό που σου είπα;"
Ε τι να μην τον βασανισω λίγο; Είναι που είναι τραυματισμενος, μου κάνει και εξυπνάδες.
-"Μπορώ να υποσχεθω τα πάντα."
Οοο μην το λες αυτό αγόρι μου δεν θα σου αρέσουν τα αποτελέσματα.
-"Δεν θέλω τα πάντα. Θέλω μόνο να γίνεις καλά. Να περάσουμε σε μια σχολή και μετά να φύγουμε εξωτερικό."
Γελάει. Γιατί γελάει;
-"Ψηλά δεν τον έχεις τον πήχη αγάπη μου;"
Α γιαυτό γελούσε.
-"Ναι πολύ πιο πάνω και από το ύψος μου."
-"Μισό, πως ξέρεις ότι θα είμαστε μαζί όταν φύγουμε εξωτερικό;"
Καλέ εγώ τα διαισθανομαι αυτά. Ολόκληρα όνειρα είδα και βγήκαν,δεν θα βγει το ότι πάμε εξωτερικό;
-"Δεν ξέρω,αυτό εξαρτάται από εσένα. Μην με πληγώσεις και  μαφησεις για κάποια άλλη." Λέω στεναχωρημενη.
-"Το έχω στεναχωρησει εγώ ποτέ το μωράκι μου;"
Έχω ήδη ανεβάσει 4 δάχτυλα πάνω και πάω για το 5ο.
-"Καλά Οκευ κατάλαβα. Πολλές φορές. Αλλά αυτό δεν θα το έκανα."
Αχα έτσι είπαν και άλλοι..
-"Τώρα θέλω φιλάκι." Απευθύνεται και εγώ σκύβω προς το μέρος του.
Ε λοιπόν άντε να του το δώσω.
Άρρωστος άνθρωπος είναι.
Ενώνω τα χείλη μας σε ένα τρυφερό φιλί,ίσα που ακουμπάω αυτά τα φουσκωμένα και ροζουλι χειλάκια του. 
Απομακρυνόμαι ελάχιστα και τον κοιτάζω στα μάτια.
-"Τι ήταν αυτό;" ρωτάει
-"Φιλί;"
-"Δεν ήταν φιλί,κακουργα. Δεν κατάλαβα καν το άγγιγμα σου." Παραπονιέται.
-"Αα όχι δεν..Δεν ξέρω. Μπορεί να πονεσεις."
-"Αγάπη μου,σε αυτό το σημείο χτύπησα όχι στα χείλη μου. Εξάλλου εσύ με κάνεις καλά,όχι χειρότερα."
-"Δ-δεν ξέρω."
-"Καλά έλα θα σε φιλήσω εγώ."
Ξανασκύβω στο ίδιο ύψος με εκείνον και κάνει το πρώτο βήμα.
Με φιλάει με πάθος,σαν να του έχουν λείψει  τα χείλη μου.
Τα χέρια μου στηρίζονται στον θώρακα,αλλά εκείνος δεν κάνει κανένα απολύτως σχόλιο για τον πόνο που μπορεί να έχω προκαλέσει.
Τα χέρια του παίρνουν θέση δεξιά και αριστερά από τους γοφούς μου και με φέρνουν πιο κοντά του.
Σταματάει το φιλί για να πάρουμε μια ανάσα, ενώ τα μέτωπα μας συναντανε τον ένα με το άλλο.
Κοιτιομαστε για λίγο λεπτά,οι ανάσες μας είναι γρήγορες και κοφτές.
Δαγκώνει και γλυφει το κάτω χείλος του ,ενώ οι αντίχειρες του χαϊδεύουν αισθησιακά τα μάγουλα μου.
-"Ξέρεις πόσο φοβήθηκα; Μήπως σε χάσω;"τον ρωτάω χαμηλόφωνα.
-"Ξέρω,και γιαυτό είμαι εδώ εξάλλου."Απαντάει στον ίδιο τόνο φωνής.
Η πόρτα χτυπάει και χαλάει όλη αυτή την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί ανάμεσά μας.
-"Φαίη..Στέφανε!"φωνάζει όταν βλέπει τον αδερφό της να είναι ξύπνιος.
Αμ Συγγνώμη;
Ξέχασα να σας ενημερώσω πως ο Στέφανος είναι μια χαρά.
-"Μικρή!"λέει χαρούμενος και εκείνη τον αγκαλιάζει.
Όχι βέβαια τόσο δυνατά όσο εγώ.
-"Καλά ,δεν ενημερώνεις; Είμαστε εκεί έξω και κλαίμε για τον βλάκα. Θέλω να μάθω τι κάνατε εδώ μέσα." Παραπονιέται γλυκά η Αθηνά.
-"Σεξ κάναμε Αθηνά μου! Γιαυτό δεν πρόλαβε να βγει να σας ενημερώσει." Απαντάει με χιουμοριστικο τρόπο ο Στέφανος.
Το πρόσωπο της Αθηνάς Σοβαρεύει και μας κοιτάζει εξεταστικα.
Οοο πιστεύει πως στα αλήθεια το κάναμε! Μπράβο Στέφανε.
Αισθάνομαι τα μάγουλα μου να φλεγονται από την ντροπή. Και το χειρότερο, πως η Αθηνά στ'αληθεια το πίστεψε.
-"Αμ..Εγώ πάω λίγο έξω;" ενημερώνει αλλά ακούστηκε περισσότερο ως ερώτηση.
Πάει τα έχασε η κοπέλα με αυτά που ακούει από τον αδερφό της.
-"Έλα εδώ ρε μικρό. Πλάκα σου έκανα. Απλά συζητάγαμε και γιαυτό."
-"Φιου..Ωραία."
-"Πάω να μιλήσω σε ένα γιατρό και να πω και στα παιδιά ότι επιτέλους ξύπνησες!" Φωνάζω πριν βγω έξω από το δωμάτιο.