🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 21°🔥

Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα.
-"Φαιη;" λέει και παγώνει μόλις βλέπει τον Στέφανο ημίγυμνο.
-"Αθανασία!" λέω ξαφνιασμένη. 

Τι κάνει αυτή εδώ τώρα. Και αυτός γιατί δεν έχει βάλει ακόμα την μπλούζα του;;;

-"Μέρα" λέει το βόδι.
-"Αχ έχετε δουλειά Ε; να πηγαίνω τότε σιγά σιγά..." λέει και εξαφανίζεται στιγμιαία χωρίς να προλάβω καν να πω λέξη.

Που πας;;; Τώρα που σε χρειάζομαι περισσότερο φεύγεις!
Ο Στέφανος από δίπλα μου σιγανογελασε. 

-"Βάλε την μπλούζα σου τώρα και φύγε από το σπίτι μου!" του λέω.
-"Δεν βάζω την μπλούζα μου μέχρι να παραδεχτεί πως είμαι καλύτερος από αυτόν το Άκρον--"
-"Άστον!" τον διέκοψα.
-"Ναι αυτόν. Και δεν φεύγω από το σπίτι σου μέχρι να δεχτείς την συγνώμη μου."
-"Χμ, για να σκεφτώ... Αποκλείεται και δεν πρόκειται να γίνει."
-"Ειρωνευώμαστε γλαστράκι;"
Εγώ ποτέ.
-"Όχι σου λέω τα γεγονότα. Τώρα μπορείς να φύγεις;" τον ρωτάω κουρασμένη πια. Το έχω πει τόσες φορές.
Και ακόμα να βάλει την μπλούζα του!!
-"Γλαστρακι απλά σου λέω να δεχτείς την γαμημενη Συγγνώμη μου. " 

Μάλιστα και τώρα θυμωσε. Πως αλλάζει τόσο εύκολα ο άνθρωπος. 

-"Λοιπόν ξέρεις κάτι άμα την δεχτώ θα φύγεις; και θα βάλεις την μπλούζα;"του λεω και λάμπει το πρόσωπό του.
-"Ναι στο υπόσχομαι. "

Κάτσε λίγο γιατί να μην το εκμεταλλευτώ; έτσι και αλλιώς θα κάνει τα πάντα σωστά;
Σωστά. 

-"Με έναν όρο. "

Σταματάει να χαμογελάει.
Τι κύριε Στέφανε Νόμιζες τόσο εύκολα θα ξεμπερδέψεις;

-"Άντε πες. "
-"Θα σταματήσεις να μου κάνεις την ζωή κόλαση. Έτσι είμαι με τα σιδεράκια μου και τις γυαλομπουκες μου. Σε όποιον δεν αρέσω να σταματήσει να ασχολείται με εμένα και να πάει να ασχοληθεί με τις ξανθοψειρες που κυκλοφορεί. Κατανοητό;"
-"Μα γιατί νόμιζα σου άρεσε. "Λέει και βάζει την μπλούζα του.
Πάλι καλά. ..
-"Το να μου κάνετε την ζωή κόλαση; ΟΧΙ καθόλου σε πληροφορώ . Δεν ξέρεις πόσες φορές έχω σκεφτεί τον θάνατο σαν μια λύση που θα μπορούσε να με σώσει. Αλλά αυτό πολύ παλιά. Τώρα πλέον δεν είναι χωρίς κανένα πρόβλημα με τον ευατό μου και σας παρακαλώ να το σεβαστειτε. "Του φωνάζω και αισθάνομαι ένα δάκρυ που κυλάει. 

Δεν ξέρω ειλικρινά γιατί του το είπα αυτό.
Αλλά είναι αλήθεια ναι ήθελα κάποτε να βάλω τέλος στην ζωή μου αλλά όχι πια. Για κανέναν ηλίθιο λόγο. Είμαι εγώ και νιώθω υπέροχα.
Και ναι τώρα κλαίω. Πφφ δεν θέλω να κλαίω μπροστά του.

 Δεν θέλω να δει πως μερικές φορές είμαι αδύναμη.

Κάθομαι στο κρεβάτι και βλέπω με την άκρη του ματιού του που έχει μείνει να με κοιτάζει. 

-"Ει-ειλικρινα Συγγνώμη δεν-δεν θέλαμε να σου κάνουμε κακό..."νιώθω την φωνή του να τρέμει για κάποιο λόγο.
-"Και όμως το κάνατε "λέω και γελάω.
-"Δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν-δεν..."πάει να πει
-"Δεν τι ρε Στέφανε. Απλώς φύγε. Και ναι δέχομαι την Συγγνώμη σου αν αυτό σε καίει. Απλά φύγε. "Του ξαναλέω και σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα.
-"Έλα εδώ ρε Φαιη. "Μου λέει και με πιάνει από το μπράτσο.
-"Στέφανε..."Ξαναλέω αλλά με αγκαλιάζει. 

Τι στο καλό; ηλίθιο είναι; Από την μία βρίζει από την άλλη μιλάει με γλυκολογα. Τον σπρώχνω μακριά. Απλά θέλω να φύγει.

-"Απλά άσε με στην ησυχία μου!" του λέω.
-"Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Όχι τώρα που.. Που ξέρω." λέει και έχει θλίψη στα μάτια του.
-"Τόσο καιρό που μου τα έκανες όλα αυτά δεν το καταλάβαινες πως με πληγώνει; Δεν ήξερες πώς θα με πληγώσουν τα λόγια και οι πράξεις σου; Μόνο τώρα το ξέρεις;" του λέω.
-"Δεν.. Εγώ-- εμείς δεν θέλαμε..."
-"Δεν θέλατε αλλά το κάνατε. Φύγε τώρα σε παρακαλώ. Μπορεί να με ακούσει η μαμά μου. Και δεν νομίζω να θες να της εξηγήσω γιατί κλαίω." του λέω και τον κοιτάω στα μάτια.
-"Δεν θα χριεαστει" λέει και με τραβάει ξανά.
Τραβάω το χέρι μου ξανά πίσω.
-"Άσε με επιτέλους! Τι θες πια!?" αρχίζω και κλαίω περισσότερο.
-"Έλα εδώ" λέει και με ξανά τραβάει σε μια αγκαλιά. 

Αντιστέκομαι και τον χτυπάω λιγάκι αλλά είναι δυνατός πανάθεμα τον. 

Στο τέλος παραδίνομαι και κλαίω στην αγκαλιά του.
Με κρατάει σφιχτά. 

-"Συγνώμη. Έλα βγάλτε όλα. Έλα ηρέμησε" ψιθυρίζει και λέει και άλλα καθησυχαστικά λόγια.

Σιγά σιγά αισθάνομαι τα βλέφαρα μου να βαραίνουν. Όλα σιγά να θολώνουν. 

Γλυκά με παίρνει ο ύπνος.

Stephen POV:

Δεν το πιστεύω ότι μπορεί να προκαλεσαμε τόσα πολλά σε έναν άνθρωπο. Δεν το πιστεύω πως είχε τάσεις αυτοκτονίας από αυτά που της κάναμε. Τόσα μικρά λόγια να προκαλέσουν τόσο μεγάλο κακό. Ειλικρινά δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ποτέ μου. 

Την βλέπω πως την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου και για να μην την ταλαιπωρώ άλλο την ξαπλώνω στο κρεβάτι της. Την σκεπάζω και με το πάπλωμα μήπως κρυώσει. 

Φτιάχνω λίγο το δωμάτιο της αφου της το έκανα χάλια και φεύγω.
Κατεβαίνω κάτω τις σκάλες και ακουγεται μια γυναικεία φωνή να τραγουδάει. 

-"Εγώ θα φύγω. "Την ενημερώνω.
-"Περίμενε αγόρι μου. Μισό λεπτό θέλω να μιλήσουμε σχετικά κάτι με την Φαιη. Σε παρακαλώ. "Μου ζητάει. 

Δεν μπορώ να της πω όχι...Μάνα είναι. Νοιάζεται..