🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 82°🔥

Ο Πέτρος σηκώνεται και σπρώχνει την καρέκλα. Γρήγορα όμως φεύγει κοπανωντας την πόρτα πίσω του.
Μπράβο Στέφανε! Οχι!Συγχαρητήρια!... 😑

Στην τάξη επικρατεί ησυχία και όλοι κοιταζουν εμάς. Για την ακρίβεια εμένα.
-"Μπο-μπορω να βγω λίγο έξω." Της ζητάω ευγενικά.
-"Ναι φυσικά. Εμείς παιδιά συνεχίζουμε. Τα μάτια όλοι στον πίνακα. Γιώργο παιδί μου είπα κάτι! Γύρνα μπροστά σου και κοίτα στον πίνακα. " Τους λέει πριν βγω έξω.
《ΤΙ γλυκό;;;;😍😍》
Κατίνα τι λες τώρα; Είδες την αντίδραση του Πέτρου.
《ΧΕ-ΣΤΗ-ΚΑ-ΜΕ. Δεν έβρισκα άλλο τρόπο να στο πω πιο ευγενικά.》
Που λες να'ναι τώρα;
《Στο διαόλο;》
😑😑😑
Προχωράω προς το προαύλιο μπας και είναι κάπου εκεί.
Ξαφνικά αισθάνομαι ένα γερό κράτημα στο μπράτσο μου και να με τραβάει προς το μέρος του.
-"Δεν ντρέπεσαι καθόλου; "φωνάζει δυνατά.
-"Πέτρο ειλικρινά συγγνώμη. Δεν..."
-"Σκάσε τα έχω ξανακούσει και από άλλες. Οι άλλες τουλάχιστον το έδειχναν με το ντύσιμο την συμπεριφορά τους. "
-"Πέτρο ήθελα να στο πω αλλά φοβόμουν την αντίδραση σου. Όπως τώρα. " Λέει χαμηλόφωνα.
-"Γιατί άμα μου το έλεγες πιο νωρίς ότι ήσουν με αυτον τον μαλακα.."
-"Σε παρακαλώ μην τον λες έτσι."τον διακόπτω.
-"Γαμωτο σου όπως θέλω εγώ θα τον ονομάσω. Μαλάκα,πουστη..κατάλαβες όπως γουστάρω εγώ!"λέει τσαντισμένος.
Χωρίς να το περιμένω χτυπάει και τον τοίχο δίπλα μου.
-"Καντε την δουλειά σας. Να ουρήσω ήρθα."Μπαίνει μέσα ο Στέφανος.
Γουρλωνω τα μάτια μου με την χαλαρότητα που δείχνει.
-"Βρε καλώς τον μαλάκα μας." Ειρωνευεται κοιτώντας όμως εμένα στην λέξη του ανέφερε.
Οι κινήσεις του Στέφανου,τα χαρακτηριστικα του προσώπου του έχουν αγριέψει και βάζω στοίχημα ότι σε λίγο εδώ μέσα θα γίνει κανένας 3ος παγκόσμιος.
-"Δεν κατάλαβα καλέ μου φίλε. Γιατί μαλάκας;"ρωτάει όσο ήρεμα μπορεί.
-"Γιατί ακόμα η Φαίη είναι κοπέλα μου. Και νομίζω είναι δική μου. Ας μην ξεχνάμε εκείνη την βραδιά. Έτσι μωρό μου;" απευθύνεται σε εμένα.
Πια βραδιά; Τι να μην ξεχάσω. Παιδιά βρείτε ένα γκρεμό. Να τα έλεγε σε κάποιον άλλον απλά θα τον έβριζα,αλλά τον Στέφανο; Στον πιο ζηλιάρη του κόσμου;
-"Τι εννοείς;" ρωτάει οργισμένος ο Στέφανος αλλά κοιτάζει εμένα.
Τα μάτια του και μόνο δηλώνουν ότι πιστεύει τα ψέματα του Πέτρου. Η θλίψη είναι ζωγραφισμένη.
-"Εννοώ καλέ μου φίλε,πως η Φαιη πριν από 4 μέρες ήταν 'ηφαίστειο' ."
Τι ήμουν λέει;
-"Μόνο με ένα άγγιγμα μου χρειάστηκε να νιώσει όλα αυτά που εσύ είσαι ανίκανος να της δώσεις. Μόνο ένα."λέει και απλώνει το χέρι του στο μάγουλο μου κοιτώντας με σαν αυτούς τους γέρους που βλέπουν οπίσθια.
Αηδία ΜΌΝΟ.
Ξέρεις κάτι Κατίνα συμφωνώ μαζί σου. Στο διαόλο να πάει.
-"Μην την ξανακουμπησεις. Και συ; Εσύ δεν ντρέπεσαι; " γυρνάει προς τα εμένα
-"Στέφανε εγώ δεν ...Ποτέ μαζί του. Αλήθεια. Περίμενε..."Φωνάζω τρέχοντας.
-"Στέφανε. Σε παρακαλώ. Όχι πάλι. Ας μην χαλάσουμε αυτό που έχουμε για ψέματα. Και μάλιστα του Πέτρου. Και εσύ ο ίδιος το είπες. Σε παρακαλώ."Του λέω στην μέση του διαδρόμου και πάω να τον αγκαλιάσω.
Αισθάνομαι πως τυλίγει τα χέρια του γύρω μου και με σφίγγει.
-"Έχεις δίκιο. Συγγνώμη. Δεν είσαι εσύ σαν τις άλλες και έπρεπε να σε υποστηρίξω."
Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά.
-"Μα το έκανες. Το χάδι στο μάγουλο ήταν ότι ποιο απαίσιο."
-"Όχι Φαιη έπρεπε να σε είχα πάρει και να φεύγαμε στην τάξη."
-"Στέφανε..."του λέω ενώ εκείνος χαμηλώνει το κεφάλι του.
-"Συγγνώμη."λέει πριν με φιλήσει.