🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 83°🔥

Σηκώνω το χέρι μου. Το τραβάω λίγο αλλά όχι πάλι στην θέση του.
Ο απλά χεστο. Δεν μπορώ να χτυπήσω αυτή την φατσουλα.
Ενώνω τα πρόσωπά μας. Τον φιλάω εγώ πρώτη.
-"Κγχμ..."Ακούγεται. 

-"Ζωή;"ρωτάμε και οι δυο ξαφνιασμενοι.
-"Βρε,βρε..Ώστε έτσι εε;"
-"Μην ανοίξεις το στόμα σου."Της λέει ο Μάρκος με έναν τρόπο σαν να την απειλεί.
-"Πολύ αργά.."ανακοινώνει και φεύγει.
-"Πήγαινε πιάστην. Τρέχα. "Λέω στον Μάρκο ο οποίος κάθεται χαλαρός στην καρέκλα.
-"Ρέ συ Αθηνά ηρέμησε. Σιγά. Το καλό είναι ότι δεν θα το ανακοινωσουμε εμείς. "
Τι λέει; Ακούει τις βλακειες που βγάζει το στοματάκι του;
Ε ρε ρεζιλίκι!  Για ακόμα μια φορά.
Υπέροχα,σε ευχαριστώ Μάρκο, να σε καλά.
-"Θες να φύγουμε;" με ρωταει.
-"Τι λες ρε Μάρκο!"
-"Ε πάμε κάπου οι δυο μας. Να φύγουμε από όλοι αυτή την φασαρία που θα δημιουργηθεί σε λίγο."
Δεν έχει άδικο. Μα καθόλου άδικο. Καλή ιδέα.
Το σκέφτομαι λιγάκι...
-"Πάμε. Πριν χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα." Λέω και αρχίζω να μαζεύω την τσάντα.
-"Που - που θα πάμε;"
-"Έχω μια ιδέα αλλά άμα θες εσύ να προτείνεις κάτι ευχαρίστως."
-"Όχι παμε όπου θες."ανακοινώνω.
Βάζω την τσάντα στους ώμους, με πιάνει από την παλάμη και τρέχουμε προς την έξοδο αυτής της φυλακής.
Το θέμα είναι να μην έχει κλειδώσει ο φύλακας.
-"Άμα έχει κλειδώσει θα πάμε από τα κάγκελα."Με ενημερώνει.
Πηγαίνουμε μπροστά από την πόρτα και την σπρώχνει.
Για καλή μας τύχη εκείνη ανοίγει.
Έτσι βγαίνουμε έξω και πηγαίνουμε στην μηχανή του.
-"Εμ Μάρκο;"
-"Πες μου. "
-"Θα σε πείραζε να πηγαίναμε σε ένα μέρος που επισκεφτομουν παλιά; θα δεις θα σαρεσει και σένα. "Του λέω για το σπίτι που πηγαίναμε όταν ήμασταν μικρά με τον Στέφανο.
Μην με ρωτήσετε τώρα πως και θα πατήσεις το πόδι σου εκεί. Ούτε εγώ ξέρω απλά μου λείπει αυτό το σπίτι.
-"Πάμε όπου θες. Αρκεί να είμαστε μαζί."ανακοινώνει και βάζει μπρος.
-"Το θέμα είναι ότι δεν έχω κλειδί. Θα σε πείραζε να σταματήσουμε από το σπίτι; Ξέρω που κρύβει ο αδερφός μου τα κλειδιά. Τα παίρνω και φεύγουμε. "
-"Εντάξει. "Απαντάει.
Το αγκαλιάζω και στηρίζω το κεφάλι μου πάνω στην πλάτη του.
Τώρα που είμαστε λίγο πιο ήσυχα να σας πω και πως "γεννήθηκε" αυτή η σχέση μεταξύ μας,γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως έχετε πολλές ερωτήσεις.
Λοιπόν δεν είναι κάτι Ουάου αλλά εγώ το θεωρώ πάρα πολύ γλυκό.

Flashback: New Years Eve.
-"Να καθίσω εδώ μαζί σας;" Πετάγεται από πίσω μου μια γνώριμη φωνή.
-"Βρε καλώς τον Μάρκο μας."χλευαζει η Αθανασία.
Είμαστε μόνο εμείς οι δυο ενώ οι άλλοι δύο λείπουν πολύ ώρα.
-"Αθηνά πες στην φίλη σου να μην με ειρωνευεται."
-"Και εγώ τι είμαι η μάνα της;"
Γελάει μια φορά και δαγκώνει το κάτω χείλος του.
-"Όχι όπως σου είπα φίλη σου. Νόμιζα ότι με προσέχεις όταν σου μιλάω."
Ααα αγοράκι μου κάνε μας την χάρη και αι στο καλό από δω.
-"Γιατί δεν πας στην παρέα σου τέλος πάντων;" ρωτάει η Αθανασία.
-"Ε θα πάω αλλά πρώτα θέλω να πω κάτι στην Αθηνά. Πάμε κάπου πιο ήσυχα;"
《Να πάτε,να πάτε.》
Όχι δεν θα πάμε.
-"Δεν μπορώ να την αφήσω μόνη της. "Του λέω και του δείχνω την Αθανασία η οποία παράλληλα κοίταζε ένα τύπο απέναντι.
-"Αθανασία δεν πας να γνωρίσεις τον Γιάννη; Μου έχει πει πως κάτι νιώθει για σένα αλλά ντρέπεται." Απευθύνεται στην Αθανασία.
Εκείνη αμέσως γουρλωνει τα μάτια της.
-"Για - Γιάννη τον λένε; Εννοώ το ξέρεις;" ρωτάει τρισευτυχισμενη.
-"Ναι πάμε μαζί μπάσκετ 3 χρονια"
-"Τα λέμε. "Μας χαιρετάει και φεύγει.
Μπράβο της εγώ εδώ να είμαι μαζί της και αυτή με άφησε για  γκομενο.
Όχι ότι θα πήγαινα μαζί με τον Μάρκο αλλά ναι καταλάβατε τι εννοώ.
Και τώρα πλέον οι δυο μας.
《Και άλλα 200+ άτομα.》
Ναι εντάξει.
-"Δεν ήξερα πως πηγαίνεις μπάσκετ." Ανοίγω συζήτηση.
-"Ούτε εγώ το'ξερα" Απαντάει.
-"Τι εννοείς; Και τον Γιάννη από που τον ξέρεις;"
-"Μα δεν το ξέρω. Ούτε καν το όνομα. Ένα στην τύχη είπα. Ήθελα να μείνουμε λίγο μόνοι." Παραδέχεται και γελάει.
-"Ε είσαι μαλάκας!"λέω νευριασμενη.
Παίρνω τη τσάντα και πάω προς την τουαλέτα.
-"Κάτσε βρε συ. Εντάξει Συγγνώμη αλλά ήθελα να σου μιλήσω." Με σταματάει
-"Και γιατί δεν μου το είπες;"
Κάθεται και με κοιτάζει.
-"Εντάξει μου το είπες αλλά να το ξαναλεγες!"του λέω καθώς προχωράω για τις τουαλέτες.
Μπαίνω μέσα και βλέπω διάφορα κορίτσια που βάφονται.
Πάλι καλά που υπάρχουν και οι κοριτσιστικες έστω να μη μπαίνουν τα γουρούνια, αν και σε πολλές περιπτώσεις έχουμε δει να συμβαίνει.
Στηρίζω τα χέρια μου στον νιπτήρα και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
Ξαφνικα δεν ακούγεται τίποτα. Ούτε τα κορίτσια που συζητούσαν πίσω,ούτε η άλλη που έκανε εμετό.
-"Λοιπόν ας μιλήσουμε εδώ." Ακούγεται η φωνή του πίσω μου.
-"Δεν ήξερα ότι θες να αλλάξεις φύλο."τον ειρωνεύομαι.
-"Κοριτσάκι μου δεν αλλάζει κάποιος εύκολα φύλο άμα έχει αυτό που έχω εγώ."
-"Ιου. Εκτός από μαλάκας είσαι και αηδιαστικός."
-"Πρώτον εσύ με ανάγκασες,δεύτερον έτσι λέτε όλες σας αλλά μετά...."
-"Δεν είμαι σαν τις άλλες. Σε παρακαλώ πολύ."
Τώρα θα φάει μπουνιές! Με συγκρίνει με τις,δεν ξέρω και πως να τις πω..
-"Σωστά. Είσαι ντροπαλή, έξυπνη, όμορφη, γλυκιά. "
Ακούτε και σεις έτσι;
-"Ορίστε; Αλλά έλεγες. Λέγατε. "Διορθώνω τον ευατό μου.
Δεν ήταν μόνο εκείνος αλλά και η παρεΐτσα του.
-"Σχετικά με αυτό ήθελα να μιλήσουμε."λέει και κατεβάζει το κεφάλι του.
-"Εγώ όμως δεν θέλω. Και αν είναι να με κοροϊδεύεις για το βάρος σε παρακαλώ να φύγεις γιατί δεν ξέρω και γω τι θα κάνω." Λέω θυμωμένη.
-"Ξέρω εγώ. " ανακοινώνει και με κοιτάζει περίεργα.
《Δεν είναι περίεργα αυτό μάτια μου. Λέγεται πονηρό ύφος και έχει αλλά στο μυαλό του》
Ε τότε να του λείψουν!
-"Ξεράδια ξέρεις. Έλα φύγε τώρα. Θέλω να ηρεμήσω." Του λέω και τον σπρώχνω.
-"Έχω μια ιδέα πως να ηρεμήσεις να σου δείξω;Είναι μια κίνηση πολύ απλή."
Τώρα τον κοιτάζω εγώ περίεργα.
-"Ωραία δείξε μου μπας και φύγεις μετά."
-"Είπες κάτι;" τον ακούω να μουρμουρίζει κάτι.
-"Όχι τίποτα. Λοιπόν θα σε σηκώσω και θα κάτσεις πάνω στο μαρμαρο οκ;" με ρωταει.
-"Πας καλά παιδάκι μου; ΑΝΏΜΑΛΟ . ΒΟΉΘΕΙΑ! !!"Φωνάζω μέσα στο μπάνιο.
-"Ηρέμησε δεν θα σε βιάσω. Να έρθουμε στο ίδιο ύψος το κάνω."
-"Αα Εντάξει....."
Με σηκώνει και με στηρίζει στο μάρμαρο
-"Για μισό! Με αποκάλεσες κοντή; Εμένα; Σαν δεν ντρέπεσαι! Φεύγω. " παραπονιέμαι και πάω να κατέβω.
Κατεβαίνω γρήγορα αλλά εκείνος βρίσκεται τόσο υπερβολικά κοντα μου,σχεδόν ακουμπάω πάνω του.
-"Οο σταματά επιτέλους."λέει και μου σηκώνει το πηγούνι.
《Αλληλουια!💏》
-"Συγγνώμη." Λέει σταματώντας για λίγο το φιλί.
-"Καλά κάνεις που ζητάς! Μπορείς να φύγεις;"
-"Όχι. "
-"Ωραία φεύγω εγώ." Ανακοινώνω.
Πάω να ανοίξω την πόρτα αλλά δεν ανοίγει.
-"Αυτό ψάχνεις; "με ρωταει και κανει επίδειξη τα κλειδια στα χέρια του.
-"Όχι."Απαντάω.
Τον βλέπω που ανεβαίνει στο μάρμαρο.
-"Που λες..." λέει
-"Όχι δεν μαρεσει ο πουρές φέρε τα κλειδιά τώρα." Τον προλαβαίνω.
-"Χαχαχα,καλό αν και δεν θα έλεγα αυτό. Θα έλεγα πως το Συγγνώμη δεν το ζήτησα για το φιλί που σου έδωσα αλλά για όλα αυτά που σου έχω κάνει. Έχω ειλικρινά μετανιώσει."
-"Ωωω μωρέ το γλυκούλι έχει και συναισθήματα."
-"Έχω. Ένιωσα πολλά όταν σε φιλήσα. Εσύ τίποτα;"
-"ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ."Του συλλαβιζω την λέξη για να καταλάβει.
-"Ωραία κοίτα τι θα κάνουμε. Επειδή δεν σε φιλήσα πάρα πολύ ώρα ας το ξανακάνω για να νιώσεις και συ κάτι."
-"Μην τολμήσεις!"Φωνάζω και απομακρυνόμαι ελάχιστα
Κατεβαίνει από το μάρμαρο και πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Εγώ πάλι πηγαίνω πίσω.
-"Αου!"Φωνάζω όταν αισθάνομαι πως πέφτω πάνω στον τοίχο.
-"Δεν έχεις που να πας τώρα." Λέει
-"Άμα σε χτυπήσω δεν θα φταίω εγώ."τον ειδοποιώ έτσι για να ξέρει.
Έχω κάνει σιου τζισου εγώ!
《Είσαι ηλίθια. Τι λες μωρή στο κοινό;》
Καλά όχι δεν έχω κάνει αλλά ξέρω κάτι από πολεμικές τέχνες.
《Όχι δεν ξέρεις.》
Καλά δεν ξέρω,μπορείς να σταματήσεις να με κάνεις ρεζίλι;
Σηκώνω το βλέμμα μου προς το δικό του.
Ενώνει τα χείλη μας σε ένα τρυφερό φιλί.
-"Σε θέλω."λέει με την φωνή του βραχνή.
-"Θα γίνεις κοπέλα μου;" ζητάει γρήγορα.
-"Εεε...Τι όχι! "
-"Γιατί;"
-"Μάρκο,δεν ξεχνάμε τα παλιά."
-"Θες να υποκλιθώ; Θα το κάνω."
Πηγαίνει να κάνει αυτό που είπε.
-"Σήκω ρε βλάκα δεν εννοώ αυτό. Απλά δεν μπορώ. Θα μας σχολιάσουν άμα μας δουν μαζί. Εξάλλου φοβάμαι τα κορίτσια που είχες σχέσεις παλαιότερα." Δηλώνω.
-"Μα δεν είχα σχέσεις! "
-"Σωστό. Για αυτός που είσαι σωστό,μόνο μια φορά έβγαινες μαζί τους."
-"Εντάξει."Λέω λίγο πιο μετά.
-"Τι Εντάξει. Εντάξει;" πετάει από την χαρά του όταν καταλαβαίνει τι εννοώ.
End of flashback

-"Φτάσαμε." Μου λέει
Κοιτάξτε σύμπτωση εε; Το έχω με τον χρόνο.
Είμαι εξπέρ! 
《Όχι δεν είσαι.》
Οο σταματά.
-"Λοιπόν πάω να τα πάρω η μητέρα μου μάλλον δεν θα είναι σπίτι,αλλά ο πατέρας μου ναι. Θες να έρθεις ή όχι;"
-"Μπα θα σε περιμένω."
Τεμπέλης τι να πει κανείς!
Προχωράω τρία βήματα.
-"Μάρκο.."
-"Ε ρε  bodyguard θα γίνω εγώ το βλέπω."
Κατεβαίνει από την μηχανή και έρχεται κοντά μου.
Περνάει το χέρι του γύρω από τον λαιμό μου.
Τον κοιτάζω μια φορά όσο ανέκφραστα μπορώ.
Εδώ πάμε σπίτι μου που παίζει να είναι κάποιος σπίτι και εκείνος με αγκαλιάζει κιόλας.
-"Καλά εντάξει Συγγνώμη." Λέει και το παίρνει βάζοντας στα στις τσέπες.
Βγαχω το κλειδί από την την τσέπη της τσάντας και ανοίγω σιγά σιγά. 
-"Μαμά; μπαμπά;" ρωτάω φωναχτά όπως κάνουν και στις ταινίες.
Απάντηση καμία!
-"Περίμενε εσύ εδώ εγώ πάω να πάρω τα κλειδιά." Του λέω και ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες πηγαίνοντας προς το δωμάτιο του Στέφανου.

Stephen POV :
.....

-"Σε παρακαλώ πάμε." Της ζητάω για εκατομμυριοστη φορά.
Δεν καταλαβαίνω και αυτό σπίτι είναι μπορεί να διαβάσει.
-"Έλα ρε συ Στέφανε θεκω να διαβάσω. Πλησιάζουν οι εξετάσεις."
-"Ε μπορείς να διαβάσεις και εκεί. Εξάλλου το βράδυ θα έχουμε γυρίσει." Προσπαθώ να την πείσω.
-"Καλά αλλά θα πάρουμε πρώτα τα βιβλία για αύριο."
Ε ρε με αυτούς τους όρους της!
-"Ναι και θα σταματήσουμε και από εμένα να πάρω τα κλειδιά."
-"Εντάξει." Απαντάει
-"Την Αθηνά ποιος θα την πάρει; Αυτό δεν το σκέφτηκες όμως!"
-"Μην ανησυχείς το σκέφτηκα. Βασικά η ίδια πριν λίγο μου έστειλε πως λείπανε μερικοί και έτσι πήγε με κάτι φίλες της σε ένα κοντινό καφενείο και μετά για ψώνια."
-"Μμμ...Μάλιστα."

......

Ανοίγω και μπαίνουμε μέσα.
-"Πες μου ότι δεν έφτιαξες παστίτσιο;" Φωνάζω για να με ακούσει η μαμά.
-"Βρε καλώς τα παιδιά. Η Αθηνά;" βγαίνει η μητέρα του από την κουζίνα.
-"Θα έβγαινε με κάτι φίλες της. Μην την περιμένεις μου είπε."
-"Οο ελάτε τώρα και αυτά που έφτιαξα;" ρωτάει στεναχωρημενη.
Πηγαίνω και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.
-"Βαλτα σε τα περνάς δώστα στην Φαιη γιατί θα πάμε στο σπιτάκι." Της λέω και βλέπω που στραβώνει την μούρη της.
-"Ε Εντάξει. Έλα κορίτσι μου να σου τα δώσω." Λέει στην Φαιη.
Πριν μπουν μέσα της δίνω ένα φιλί.
-"Τι γλυκό ζευγάρι που είστε!" Ακούγεται να λέει.
Πηγαίνω πάνω και μαζεύω την τσάντα για αυτά που έχουμε.
Αφού τελειώσω πηγαίνω στο συρτάρι για να πάρω τα κλειδιά.
Τι στο καλό; Που είναι τα κλειδιά;
Δεν μπορεί να εξαφανίστηκαν.
Βλέπω κάτω από το μαξιλάρι κάτω από το κρεβάτι, από βιβλία αλλά τίποτα.
Αποκλείεται να τα έχω ξεχάσει κάπου, πάντα εδώ τα βάζω!

By kleiw🌙