🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 91°🔥

Άμ να πω ότι η γραμματοσειρα είναι πλάγια εφόσον, από αύριο το βιβλίο θα είναι υπό διόρθωση και η γραμματοσειρα θα είναι πλάγια,τονίζοντας με bold γράμματα τον διάλογο και μπλα - μπλα. 💕

-"Στέφανε..Στέφανε ξυπνά..Όχι!"Φωνάζω σαν τρελή μέσα στο δωμάτιο.
Γιατί στο καλό δεν ξυπνάει;
Να ανοίξει αυτά τα μπλε ματάκια του. Να κάνει όλα αυτά τα πονηρά σχόλια.
Γιατροί μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο και με σπρώχνουν προς την πόρτα για να βγω έξω.
Η Αθηνά,ο Μάρκος,η Αθανασία, ο Κώστας και φίλοι του Στέφανου πλησιάζουν προς τα εμένα ανησυχοι.
-"Τι συμβαίνει;" ρωτάει με το ένα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπό της Αθήνας.
-"Τι έπαθε ο Στέφανος;"
-"Γιατί τόσοι γιατροί;"
Θέλω να σας απαντήσω αλλά δεν βρίσκω την δύναμη.
Πηγαίνω προς την καρέκλα και περιμένω.
-"Φαίη πες μου κάτι."
-"Δεν..Δεν ξέρω πήγα σ-στο μπάνιο κ-και μπαίνω πάλι μέσα και το μηχάνημα άρχισε να κάνει έναν ενοχλητικό ήχο,ενώ η γραμμή άρχισε να σταθεροποιειται." Απαντάω.
Η πόρτα ανοίγει και όλοι βλέπαμε με αφοσιωμένο βλέμμα προς τα εκεί.
Γιατροί βγαίνουν έξω,ενώ μεταφέρουν το φορείο όπου πάνω βρίσκεται ο Στέφανος.
-"Στέφανε..άνοιξε τα μάτια σου." Πηγαίνω από πάνω του και πιάνω το χέρι του ακολουθώντας την διαδρομή.
Αισθάνομαι κάποια σπρωξιματα από τον ώμο μου αλλά δεν δίνω σημασία.
-"Σε Παρακαλάω Στέφανε. Για το γλαστρακι σου...Σήκω και θα κάνω ότι θες. Σε Παρακαλάω."
Ζητάω πολλά;
Ένα ιατρός με πιάνει από τους ώμους και μου κλείνει την είσοδο προς αυτό το δωματιακι.
-"Συγγνώμη αλλά οι επισκέπτες δεν επιτρέπονται." Λέει όσο ευγενικά μπορεί.
Αλλά για κακή του τύχη είχα νεύρα και σε ποιόν άλλον θα ξέσπαγα;
-"Αφήστε με. Βρίσκεται εκεί μέσα το αγόρι μου. Δεν είμαι μια απλή επισκεπτρια. Πρέπει να είμαι μαζί του." Φωνάζω στην έξοδο του δωματίου και μερικοί γυρνάνε - άγνωστοι- προς εμένα,κοιτάζοντας με περίεργα.
-"Τι κοιτάτε;" τους ρωτάω με τσαμπουκά, που δεν ήξερα ότι είχα μέσα μου.
Εγώ να μίλαγα έτσι σε άνθρωπος θα έκανα αυτοθυσία να μην ρεζιλευτω.
-"Φαιη πάμε να κάτσουμε στις καρέκλες. Θα περιμένουμε και όλα θα πάνε καλά. Έλα."λέει ο Κώστας και περνάει το χέρι του από τον ώμο του και μας οδηγεί στις καρέκλες.
-"Μα..Μα πρέπει να είμαι κοντά του."δικαιολογουμαι σαν μικρό παιδάκι.
-"Μα είσαι Φαιη. Μην ανησυχείς γιαυτό."
Κάθομαι κάτω και περιμένω..Περιμένω...
-"Μια χαρά ήταν.. Τι τον βρήκε τώρα;" ακούω την φωνή του Παύλου να ρωτάει τον Κώστα.
Έλα μου ντε; Τι τον βρήκε;
Και οι γιατροί γιατί μας είπαν ψέματα; είπαν πως δεν υπάρχει πια κίνδυνος. Γιατί βρέθηκε πάλι εκεί μέσα; Εε;
.....