🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 33°🔥

Stephen POV continues :

Βάζω μπρος και ξεκινάω τη διαδρομή.
Όχι για το σχολείο αλλά κάπου καλύτερα....
-"Και που λες γλαστρακι αυτό θα γίνεται τώρα δεν θα μας μιλάς;"την ρωτάω
Την κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου πως ακόμα δεν έχει βγάλει τα ακουστικά.
Όχι γλαστράκι τα ακουστικά θα τα βγάλεις.
Με μια γρήγορη κίνηση της τα βγάζω και τα πετάω στα πίσω καθίσματα του αμαξιου.
-"Ει.."είναι το μόνο που λέει και γυρνάει να με κοιτάξει.
Έτσι μπράβο να με κοιτάς.
-"Λοιπόν σε ξαναρωτάω και που λες γλαστράκι δεν θα μας μιλάς από εδώ και πέρα;"Επαναλαμβάνω.
Εκείνη όμως δεν απαντάει. Αντιθέτως ξανακοιτάζει μπροστά.
Οι να σου γαμησω απλά κοίτα με και απαντά μου. Σου έχω ζητήσει συγγνώμη.
《Καιγόμαστε Στέφανε; Θέλουμε την προσοχή της Φαιης;》
Όχι ρε μαλάκα απλώς θέλω συζήτηση μέχρι να πάμε εκεί.
《Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι》
Κάτσε πας και σε διαφορετικά μυαλά; Τι ρωτάω ο μαλάκας;
-"Πέρασες το σχολείο."μου λέει και κοιτάει από το παράθυρο προς τα πίσω.
-"Ναι το ξέρω."απαντάω
-"Ξεράδια ξέρεις. Πέρασες το σχολείο. Ένα κτήριο που μου έκανες την ζωή κόλαση."λέει θυμωμένη σταματάω απότομα το αμάξι στην μέση του δρόμου.
Θα πόσο ακόμα θα μου το υπενθυμίζει;
Για πόσο ακόμα θα μου κρατάει αυτό το μίσος μέσα της;
-"Σου έχω ζητήσει συγγνώμη. Γιατί απλά δεν τα ξεχνάς; Ξέρεις τα είχα πάθει και εγώ αυτά μια περίοδος εξαιτίας σου."
-"Εγώ σου φταίω δηλαδη; Συγγνώμη που έχουμε και συναισθήματα! Βασικά όχι ξέρεις κάτι; Αισθήματα είχα τώρα όμως όχι. Θα πονάω αυτούς που αγαπώ και όχι αυτούς που με έχουν κάνει σκουπίδι. Να σου πω και κάτι τελευταίο; Μόνος σου θελήσες να σε μισήσω με αυτά που μου έκανες. Και μπράβο το πέτυχες σε μισώ. Οπότε δεν χρειάζεται να μου ζητάς συγγνώμη εφόσον  δεν πρόκειται να σε συγχωρήσω."Φωνάζει μέσα στο αμάξι. Ακόμα είναι ορατή και η φλέβα που πετιέται από τον λαιμό της.
《Αριστούργηματα θα μπορούσες να κάνεις σε αυτόν τον λαιμό.》
Τι λες ρε μαλάκα πια. Μας τα επριξες!
-"Ρέ συ Φαιη εγώ δεν.."
-"Μην πεις τίποτα. Φεύγω γιατί θα αργήσω."Με διακόπτει. -"Τα ακουστικά δώρο από εμένα. "Με ειρωνευεται.
-"Όχι περίμενε. Σε παρακαλώ ας πάμε κάπου να συζητήσουμε. Μόνο για σήμερα. Σε παρακαλώ. "Την πιάνω από το χέρι.
-"Δεν μπορώ. Πρέπει να φύγω."
Είναι και ξεροκέφαλη!
-"Θα πάμε κάπου να συζητήσουμε είπα."Της λέω νευριασμενα Και την τραβάω πάλι πίσω.
Κλειδώνω και τις πόρτες και ξεκινάω.
-"Γιατί κλείδωσες. Απλά άσε με να φύγω!"φωνάζει.
-"Αν δεν θες να πάθεις κανένα ατύχημα σκάσε και κοίτα μπροστά σου."Της λέω ήρεμος. Αλλά προσπαθώ να κρατήσω τα νεύρα μου .
Αμέσως ακουμπάει πίσω στο κάθισμα και ανοίγει το κινητό της.