🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 38°🔥

Βγάζω ένα τσιγάρο από το πακέτο και ψάχνω στο δερμάτινο τζάκετ μου για αναπτήρα.
Όχι ρε γαμώτο μην μου πεις ότι τον ξέχασα πάνω;!
Ξαφνικά μπροστά μου πετιέται ένα γυναικείο χέρι με αναμένο αναπτήρα.
-"Τι θες ρε Άννα πάλι;" αναστεναζω.  Σαν βδέλλα έχει γίνει.
Ανάβω το τσιγάρο.
-"Εγώ φταίω που σε σκέφτομαι."παραπονιέται.
Και αυτή την στιγμή δεν έχω όρεξη να ακούω παράπονα. Έχω αλλά προβλήματα.
《Όπως; ΜΉΠΩΣ πως να ρίξουμε το γλαστρακι ;》
Το ξαναλέω : δεν πρόκειται να γίνει τίποτα με το γλαστρακι. Ειδικά αυτό που έγινε στο σπίτι μου ήταν λάθος. Δεν έπρεπε να τις πω να συνεχίσει!  Απλά δεν ξέρω θολωσα εκείνη την στιγμή. Δεν ήξερα τι μου γινόταν.
《Να σου πω εγώ; ΞΈΡΩ πως πάνε τα πράγματα εδώ πάνω》
Εσύ να σκάσεις μπορείς;
Η Άννα έρχεται και κάθεται δίπλα μου.
-"Γιατί δεν είμαστε όπως παλιά;"αρχίζει και κλαίγεται.
Κοπελιά γιατί ήρθες εδώ είπαμε;
-"Δεν θέλω να γυρίσω στις παλιές συνήθειες. "Τις λέω αφήνοντας τον καπνό προς τα πάνω.
-"Μα ακόμα το κάνεις!" Ακούγεται σε όλη την πίσω πλευρά.
-"Άννα μην μου σπας τα νεύρα και εσύ πηδιοσουν και πηδιεσαι με τον Πέτρο αλλά δεν είπα κάτι. "Της φωνάζω.
-"Αυτά είναι ψέματα! "Προσπαθεί να δικαιολογησει τον ευατό της.
Αυτά τα είπαν και άλλες...
Σηκώνομαι και φεύγω από εκεί.
Σιγά μην κάτσω να την ακούω.
-"Πρόσεχ.."πήγα να πω όταν αισθάνθηκα κάποιον να πέφτω πάνω μου.
Πίστευα πως θα ταν  κάνα  πρωτακι...
-"Συγγνώμη "ζητάει γρήγορα και φεύγει.
Ούτε ένα Γειά, έστω μια ματιά.
Δεν το πιστεύω ότι ακόμα με ντρέπεται με την μαλάκια που έκανα.
Τέλος πάντων το προσπερνώ...

[.....]
Απόγευμα:

-"Μικρή θα σε πάω εγώ σήμερα φροντιστήριο. "Φωνάζω στην Αθηνά.
-"Οκ αλλά γιατί;"
Λογικό να ρωτάει εφόσον κάθε φορά πήγαινε μόνη της.
-"Έτσι να περπατήσουμε ,να μιλήσουμε."
Παίδες έχω κάτι υποψίες για την Αθηνά. Εννοώ φέρεται παράξενα τις τελευταίες βδομάδες. Έψαξα και μια φορά το κινητό της. Δεν βρήκα κάτι άλλα της ερχόντουσαν πολλά μηνύματα μια ημέρα και δεν έκανε καν το κόπο να τα δει. Κάθε πέντε λεπτά το κινητό της δονείται και εκείνη δεν τα βλέπει.
Νομίζω πρέπει να μιλήσουμε... Είναι το καλύτερο
-"Δεν χρειάζεται θα πάω με την Φαιη. "
-"Όχι θα πάμε μαζί. Τέλος. "Της λέω με αυστηρό τόνο στην φωνή μου.
-"Καλά."

[......]

Εδώ και λεπτά περπατάμε αλλά κανένας μας δεν έχει κάνει την προσπάθεια να μιλήσει.
-"Πώς πάει το σχολείο μικρή;"
-"Καλά."
-"Ωραία."
-"Με την Φαιη μιλάτε;"
-"Ναι.."
-"Ωραία."μου έχει σπάσει λίγο τα νεύρα. "Ε τι θα γίνει τώρα; Πες κάτι περισσότερο 'ναι,καλά '. Τι συμβαίνει Αθηνά;"ξεσπάω.
Δεν άντεχα άλλο.
-"Τι έγινε; Τίποτα περισσότερο να πω; Τι συμβαίνει;" φωνάζει και εκείνη.
-"Έφτασα φεύγω. "Λέει χαμηλόφωνα.
-"Έλα εδώ μικρή. "Της λέω.
-"Γειά σας παιδιά. Τι συμβαίνει;" ρωτάει από το πουθενά η Φαιη.
Αυτή πως βρεθ... α ναι πάνε στο ίδιο.
《Από μνήμη καλά πάμε βλέπω.》
Φανταστικά.
-"Κγχμ,Γειά σου " βήχω για κάποιο λόγο
-"Γειά! " Άντε πάμε γιατί δεν τον αντέχω άλλο!"λέει η αδερφή μου και την παίρνει από το χέρι.
-"Μικρή θα έρθω να σε πάρω μετά!"της φωνάζω για να με ακούσει.
Γυρνάει και με κοιτάει με δολοφονικό ύφος.
Τότε δονείται το κινητό μου.
-"Έλα;"το σηκώνω στην Άννα.
-"Θες να περάσεις από εδώ;"ρωτάει από το ακουστικό.
-"Όχι πρέπει να πάω κάπου αλλού!"
Και όχι δεν είχα απλά είπα ψέματα.
-"Μα ρε Στέφανε σε παρακ..."αρχίζει και λέει αλλά της το κλείνω γρήγορα.
Τότε δονείται πάλι.
-"Έλα ρε Κώστα;"
-"Ελα απο το σπιτι μου σε κανα τέταρτο θα  είμαστε όλα τα αγόρια εκτός από τον άλλον, ξέρεις ποιον εννοώ.."
-"Καλά θα δω...βασικά έρχομαι. " Απαντάω.