🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 36°🔥

Προσπαθώ με τα χέρια μου να τον απομακρύνω.
-"Μην..."λέει ψιθυριστά.
Ενώνει πάλι τα χείλη μου στα δικά του.
Τι κάνω ρε παιδιά;😢
-"Στέφανε δεν...Δεν μπορώ."λέω σταματώντας αυτό που ξεκίνησε.
-"Απλά συνέχισε."ψιθυρίζει.
-"Δεν...Δεν πρέπει"
-"Σσσ.."λέει και μου δίνει ένα φιλί για να σταματήσω να μιλώ.
《Οου μαι γκαντ. Το κορίτσι μου μεγαλώνει! Γκοου Φαιη,Γκοου!!!》
Σταμάτα δεν είναι σωστό!
《Ναι γιαυτό συνεχίζεις..😌😏》
Όχι...
Σταματάει το φιλί μας απότομα και με κοιτάει.
Δεν θα πεις κατι;
Χελοου.
Τα σιδεράκια! Δεν το πιστεύω τώρα τα θυμήθηκα αυτά!
Χαμογελάει αχνά.
Μου βγάζει με προσοχή τα γυαλιά και τα ακουμπάει στο τραπέζι.
-"Δεν θα σου χρειαστούν. "Λέει μετά.
Χαμογελάω..
-"Εμ Στέφανε καλύτερα να σταματήσουμε. Όπως σου είπα δεν είναι σωστό" του λεω κοιτώντας προς το πάτωμα.
Απλά δεν μπορώ να τον αντικρίσω.
《Μωρή πας καλά;》
Όχιιι δεν πάω...😢
《Ε ΣΥΝΈΧΙΣΕ! 》
ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ!!!!
-"Ποιος είπε ότι είναι σωστό;"λέει και χαμογελάει
-"Δεν είναι ώρα για αστεία."
-"Αυτό λέω και γω! Οπότε φίλα με " λέει και πάει να μου ορμήξει.
-"Ούτε για αυτό είναι η ώρα. Απλά ας συνεχίσουμε να βλέπουμε ταινία."Του λέω κι φεύγω από πάνω του.
Βλέπω με την άκρη του ματιού μου που παίρνει μια βαθιά ανάσα και μαζεύει γροθιές τις παλάμες του.
Θύμωσε ή έτσι πιστεύω;
《Έτσι πιστεύεις!😑》
Σταμάτα αυτό δεν πρόκειται να γίνει.
-"Εμ καλύτερα να μαζέψω τα γυαλιά από το πάτωμα μην έχουμε κανένα ατύχημα."Του λέω μετά από πολύ ώρας ησυχίας και η ταινία πήγαινε καταδιαολου.
-"Κάτσε θα τα μαζέψουμε μαζί."
-"Όχι δεν..."
-"Φαιη.."
-"Καλά."λέω ηττημένη.
-"Βάλε γάντια καλύτερα."Με πληροφορεί.
-"Μπα όχι θα είμαι μια χαρά."Του απαντάω
-"Βρε βάλε γάντια. "
-"Όχι."Απαντάω.
Σκύβω και αρχίζω να μαζεύω τα κομμάτια.
-"Αου " ακουγόμαι και ο Στέφανος γύρισε αμέσως από την πλευρά μου.
-"Αφού σου το είπα ρε γλαστράκι."λέει και παίρνει το χέρι του πιο κοντά στο δικό του.
-"Έχει μπει γυαλί μέσα."
Σκατά...😢😑
-"Ντύσου και πάμε Αθήνα. Εδώ δεν υπάρχει ιατρείο. "Μου λέει και σηκώνεται και ο ίδιος.
-"Αυτά;"του λεω και δείχνω τα σπασμένα.
-"Αστα θα έρθω αργότερα να τα μαζέψω " μου λέει και βάζει τη ζακέτα του.
Αφού με δυσκολία βάζω τα αθλητικά μου και την ζακέτα μου φεύγουμε για Αθηνά.

[........]
                |Ένας μήνας αργότερα|
-"Άντε αγάπη μου πάμε; Μπορεί να αργήσουμε." Με φωνάζει από κάτω η μητέρα μου για να πάμε στον οδοντιάτρων.
Μαντέψτε ποιος βγάζει σιδεράκια; ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩ🎉🎊🎂🎉🎉🎉
Τόσο χαρούμενη λες και έχω γενέθλια.
-"Τώρα έρχομαι." Απαντάω και προσπαθώ να βάλω τον φακό του αριστερού ματιού.
ΝΑΙΙΙΙ ΈΒΑΛΑ ΚΑΙ ΦΑΚΟΎΣ! !
Παιδιά είμαι  τόσο χαρούμενη!! Δηλαδή επιτέλους...😍
Αφού τον βάζω, φτιάχνω λίγο τα μαλλιά και κατεβαίνω κάτω.
-"Άντε πάμε. "Άκου την μητέρα μου να μου λέει.
Παίρνω και την σχολική μου τσάντα εφόσον μετά θα πάω στο μάθημα.
Θα μου πείτε τώρα τι ώρα είναι. Ε λοιπόν είναι 7 το πρωί. Μάλιστα εφτά. Ξέρετε η μητέρα μου γνωρίζει τον οδοντίατρο,ήταν συμμαθητής στο λύκειο αλλα μετ....Τέλος πάντων δεν θα ανοίξω συζήτηση για του μαθητές της μητέρας μου,οπότε συμφώνησαν να πάω νωρίς το πρωί χωρίς να χάσω και πολλές ώρες μαθήματος.
Μπαίνω μέσα στο αμάξι και περιμένω την μητέρα μου.
Μπαίνει και η ίδια και βάζει μπρος.
-"Πώς αισθάνεσαι;"με ρωταει.
Λες και δεν ξέρει. Δηλαδή το πόσο την έχω πρήξει δεν μπορεί να καταλάβει;
-"Υπεροφανταστικοτελεια!" λέω χαμογελαστή και χειροκροταω έτσι από μόνη μου.
Γελάει με την συμπεριφορά μου.
Σταματάει σε ένα φανάρι και από δίπλα μας έρχεται ένα άλλο αυτοκίνητο που μου είναι γνωστό αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ που;
Σιγά σιγά ανοίγει τα μαύρα παράθυρα και εμφανίζεται ο Στέφανος.
Γουρλωνω τα μάτια μου αλλά ακόμα περισσότερο όταν βλέπω πως είναι με την Άννα.
-"Καλημέρα αγόρι μου."Φωνάζει η μητέρα μου από το παράθυρο.
-"Καλημέρα σας. "Απαντάει και τότε ανάβει το πράσινο.
Βάζει μπρος και προχωράει ευθεία ενώ εμείς στρίβουμε αριστερά.
-"Μήπως τώρα θες να μου πεις τι έγινε σε εκείνο το σπίτι;"
Ρωτάει και όλο ξαναρωτάει.
-"Όχι δεν θέλω. "
-"Φαίη κάποια στιγμή πρέπει να μου πεις νεαρή μου. Σε άφησα να πας εκεί αλλά όχι και να μην μου λες τι συνέβη."ξεσπάει.
Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ξεσπάσει. Τοσο καιρό με ρωταει και δεν απαντάω.
-"Αφού δεν έγινε τίποτα. Ταινία είδαμε. "
-"Μάλιστα ταινία. Οκευ. Που θα πάει θα μάθω. Ερώτηση τότε γιατί δεν του μιλάς του παιδιού;"
ΟΧΟΥ!
-"Μιλάμε."Απαντάω χαμηλόφωνα.
Έχει δίκιο δεν μιλάμε. Είμαστε φίλοι ναι αλλά δεν είμαστε και οι στενότεροι.
Θέλω να πω πως από αυτό που έγινε στο σπιτάκι τα πράγματα είναι κάπως άβολα και για τους δύο μας.
Η Αθανασία δεν το ξέρει αλλά ούτε και ο Σταύρος. Όσο για την Αθηνά κάτι υποψιάζεται.
Τώρα που είπα Αθανασία και Σταύρο παραλίγο να με σκοτώσουν.
'Και που είσαι μια ολόκληρη ημέρα; Σε πήρε με την θέλησή σου ; Σε άγγιξε; σε βίασε; σε χτύπησε;' όλα αυτά από τα στοματάκια τους.
Μάλιστα η Αθανασία δεν μου μιλαγες την επόμενη ημέρα αλλά γρήγορα έχασε αυτό το παιχνίδι.
Ξέρετε όλοι θέλουν να μιλάνε μαζί μου cause πως να το κάνουμε είμαι θεά! #not😢

[....]

-"Χαμόγελα μου μωρέ λιγάκι. Έβγαλες τα σιδεράκια. "
Ναι παιδιά επιτέλους τα έβγαλα.
Νιώθω τόσο ελεύθερη!
Χαμογελάω στην μητέρα μου.
-"Αγάπη μου είσαι κουκλάκι ζωγραφιστό."λέει με τα ματάκια της να χαμογελανε.
-"Έλα φτάσαμε."λέει λίγο πιο μετά και σταματάει κοντά στην είσοδο του σχολείου.
Στο προαύλιο δεν υπάρχουν παιδιά οπότε θα πρέπει να έχουν μπει για το μάθημα.
Υπέροχα 😢 θα χτυπήσω και όλοι θα γυρίσουν προς εμένα 😔
-"Γειά σου θα τα πούμε μετά."χαιρετάω την μητέρα μου και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο .
-"Αντίο αγάπη μου. Άντε Καλό μάθημα."την ακούω που μου λέει.
Πλησιάζω την πόρτα και την ανοίγω.
Με γρήγορα βήματα ανεβαίνω τα σκαλιά κάτι που με έκανε να λαχανιασω.
-"ουφ..."λέει και στηρίζομαι στον τοίχο μέχρι να συνέλθω.
Μετά από πέντε λεπτά πλησιάζω τη τάξη μου και χτυπάω ελαφρά την πόρτα.
-"Περάστε " Ακούγεται πολύ λίγο.
-"Συγγνώμη, μπορώ να περάσω;"λέω χαμογελαστή στον καθηγητής εκείνης της ώρας.
Τι σας έλεγα ότι όλοι θα γυρίσουν προς εμένα; Ναι έχουν γυρίσει όλοι. Όλοι ακόμα και από το γκρουπακι του Διαβόλου 😈...

By kleiw🌙