🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 57°🔥

-"Κύριε Θεοδοσίου; Φαιη κορίτσι μου;"Ακούγεται μια γνώριμη φωνή πίσω μας.
Ο Στέφανος σταματάει να κάνει ότι κάνει με κοιτάζει.
Εγώ έχω γουρλωσει τα μάτια μου προς το πρόσωπό απέναντι μου.

-"Ρέ μαλακισμενο εσύ είσαι;"ρωτάει ο Στέφανος προς τον Κώστα.
-"Τι γίνεται εδώ πουλάκια μου;"Μας ρωτάει.
Νιώθω τόσο άβολα τώρα. Εννοώ καλύτερα θα ήταν ένας διευθυντής πάρα ο Κώστας! Κολλητός του Στέφανου.
《Ωραία τότε να έρθει και ο διευθυντής να γίνουμε μια ωραία ατμόσφαιρα》
Όχι, όχι πλάκα έκανα.
-"Σκάσε ρε μαλάκα. Βγες έξω και κουβέντα σε κανένα."Του λέει και εκείνος φεύγει αμέσως. Εξαφανίστηκε λέμε μέσα σε κλάσματα δευτερολεπτων.
-"Που είχαμε μείνει;"με ρωταει με πονηρό ύφος.
-"Στέφανε δεν..Δεν...Ξέρω απλά πάμε για μάθημα."Του λέω και κατεβαίνω από το τραπέζι.
Βάζω και την τσάντα στους ώμους και κάνω το πρώτο βήμα.
-"Επ Επ περίμενε..Θες να πάμε κάπου αλλού;"μου λέει.
-" Έλα ρε Στέφανε! Θέλω να πάω στο μάθημα."Του λέω
-"Καλά ας πούμε ότι πάμε, το βράδυ θα βγούμε;"
-"Δεν ξέρω..Μπορεί...Θα δω..."λέει διστακτικά.
-"Φαιη!"
-"Καλά εντάξει θα έρθω. Αλλά άμα συμβεί έστω και το παραμικρό δεν ξέρω και γω τι φεύγω."Τον προειδοποιώ.
-"Οκευ πάμε. "Λέει χαλαρός.
Περνάει το χέρι του από τον ώμο μου.
Του το βγάζω εννοείτε. Δεν θα μπούμε έτσι μέσα στην τάξη. Να αρχίσουν αυτές να λιθοβολουν.
-"Γιατί αυτό τώρα;"με ρωτάει
-"Γιατί έτσι."Του απαντώ και χτυπάω την πόρτα.
Ακούγεται το 'Περάστε' και έτσι μπαίνουμε μεσα.
-"Καλώς τους. Μας θυμηθήκατε;"ειρωνευεται ο καθηγητής την αργοπορία μας.
-"Εγώ όχι."Απαντάει ο Στέφανος.
Όλοι γελάνε με την 'εξυπνη' απάντηση του. Εγώ πάλι τον σκουντησα για να μην το συνεχίσει.
Ο καθηγητής από την άλλη άκρη παρατηρώ πως τα μάτια του γυαλίζουν.
-"Έλα Φαιη κορίτσι μου κάθισε."λέει ο καθηγητής σε εμένα και κάνει άκρη εφόσον ήταν μπροστά από την θέση μου.
Νευω και κάθομαι κάτω. Δίπλα στον Σταύρο.
-"Εσείς κύριε Θεοδοσίου θα μας κάνετε την τιμή να κατσετε;"ρωτάει τον Στέφανο που είναι ακόμα όρθιος.
Πηγαίνει προς την θέση του και πετάει την τσάντα πάνω στο θρανίο. Τραβάει την καρέκλα με αποτέλεσμα να ακουστεί αυτός ο σπαστικός ήχος. Κάθεται κάτω στην καρέκλα άνετος.
Με κοιτάζει. Ενώ εγώ προσπαθώ με το βλέμμα μου να του πω να τελειώνει τις βλακειες.
-"Να συνεχίσουμε;"ρωτάει ο καθηγητής και σηκώνει χέρι.
-"Τι θες Θεοδοσίου παιδί μου ;"τον ρωτάει.
-"Σε εμάς τους αργοπορημενους δεν θα μας δώσετε τα θέματα του τεστ;"τον ρωτάει.
Καλά ξέρει να ξεχωρίζει τους καθηγητές η όχι; Καταρχάς αυτή που μας κάνει λατινικά είναι γυναίκα. Αυτός είναι άντρας. Πως γίνεται να τους μπέρδεψε;
-"Αγόρι μου εγώ κάνω μαθηματικά."λέει
Οι άλλοι αρχίζουν και γελάνε πάλι.
-"Είσαι ηλίθιο ρε;"τον ρωτάω όταν ο καθηγητής έχει γυρίσει πλάτη για να λύσει ένα πρόβλημα στα μαθηματικά.
-"Εσύ μου είπες πως ότι θα χάναμε το τεστ " ψιθυρίζει.
-"Ναι άμα είχαμε συνεχίσει."Του λέω λίγο πιο φωναχτά από όσο περίμενα.
Όχι δεν γύρισαν το κεφάλι 2-3 όλη η τάξη γύρισε και με κοίταγε.
Τα κορίτσια με κοίταγα έτοιμες να μου ορμήξουν ενώ τα αγόρια δεν ξέρω...Ήταν ανεκφραστες η φάτσες τους.
-"Τι συμβαίνει;"γυρνάει ο καθηγητής.
Γυρνάω γρήγορα μπροστά μου και ζωγραφίζω πάνω στο βιβλίο.