🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 20°🔥

-"Φαιη αγάπη μου ποιος είναι;"λέει η μαμά και την ακούω που κατεβαίνει τις σκάλες.
Και έρχεται στην πόρτα.
-"Καλημέρα Στέφανε. "Του λέει. 

Είναι χαμογελαστή για πρώτη φορά σε συνάντηση μαζί του. Τι έπαθε ;

-"Καλημέρα σας. Θα ήθελα να μιλήσω με την Φαιη σχετικά με μια εργασία. "
Καλά ρε που τις βρίσκει τόσο γρήγορα τις δικαιολογίες;
-"Ναι αγόρι περνά. "

Παιδιά τρομάζω με την στάση της. Αυτή δεν τον συμπαθούσε τώρα πως; Πφφ οι μεγάλοι είναι πολύ περίεργοι. 

-"Φαιη μην είσαι αγενής γιατί άφησες το παιδί στην πόρτα;"μου λέει ψιθυριστά στο αυτί για να μην ακούσει ο άλλος. 

Έλα μου; Εγώ αγενής; Από πότε και από πότε νοιάζεσαι εσύ για το παιδί.
Θεέ μου θες να τρελαθώ και από πάνω; Είμαι ήδη άρρωστη. 

-"Να σου φέρω κάτι, αγόρι μου;"
-"Όχι σας ευχαριστώ πάρα πολύ. "
-"Πάμε. "Του λέω ψυχρά εννοώντας το δωμάτιο μου. 

Δεν περιμένω για απάντηση και ανεβαίνω αμέσως πάνω.
Αυτός ακολουθεί και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. 

-"Τι κάνεις;" τον ρωτάω όταν τον βλέπω να κλείνει την πόρτα.
-"Αμ, κλείνω την πόρτα;" μου λέει..
-"Και γιατί;"
-"Για να μιλήσουμε;"
-"Ότι και αν έχεις να πεις μπορείς να το πεις με ανοιχτή την πόρτα. Και αν μπορείς Καντο σύντομα."
-"Κοίτα, απλά ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη."
Α ωραία. Και τώρα τι θέλει;
-"Οκ" του απάντησα ψύχρα. Δεν χρειάζομαι την συγνώμη του.
Τον κοίταζα περιμένοντας να φύγει.
-"Και... Την δέχεσαι;"
-"Όχι. Αλλά ξέρεις τι θα δεχόμουν με χαρά; εμένα, μόνη μου, χωρίς εσένα μέσα στο σπίτι μου" του είπα και χαμογέλασα ψυχρά. 

Δεν μπορεί δηλαδή απλώς να φύγει;
Με κοιτάει και τον κοιτάω.

-"Τι θα γίνει θα φύγεις; "τον ρωτάω
-"Ευχαρίστως πρώτα όμως να δεχτείς την Συγγνώμη μου."
-"Απλά φύγε. "Λέω σιγανά.
-"Δεξου την Συγγνώμη μου. "
-"Στέφανε τόσα χρόνια κάνεις αυτό που κάνεις και δεν μου έχεις πει ούτε ένα Συγγνώμη και τώρα αυτό με την βροχή μου ζητάς;Δεν σε καταλαβαίνω καθόλου. Απλά φύγε. "
-"Το προσπερνάω το πρώτο και δεύτερον όχι δεν φεύγω. Μάλιστα... θα πάρω και την καρέκλα και θα κάτσω στην πόρτα για να μην βγεις κι εσύ από το δωμάτιο. "Και το κάνει.

 Παίρνει την καρέκλα από το γραφείο μου και κάθεται μπροστά στην πόρτα.

Χαμογελάω αχνά,ευτυχώς όμως δεν το είδε.
-"Δεν είσαι πενταχρονο. "Του το ξαναθυμιζω .
-"Ούτε εσύ."
-"Εγώ δεν είμαι πέντε γιατί άμα ήμουν δεν θα τράβαγα όλο αυτό μαρτύριο που τραβάω και θα σε είχα συγχωρέσει γιατί δεν κράταγα κακία σε κανέναν. "
-"Έλα τώρα, όλοι μας κράταγαμε κακία σε κάποιον όταν ήμασταν πέντε, είτε δεν μας έπαιρναν κάτι που θέλαμε οι γονείς μας είτε μας έπαιρναν τα άλλα παιδιά το παιχνίδι μας είτε....."
-"Όχι εγώ δεν κράταγα κακία. "Τον διακόπτω.
-"Ε τι να σου πω μάλλον εσύ ήσουν διαφορετική. "
-"Ήμουν ! Τώρα θα φύγεις;"
-"Μπα. Είναι βολικά εδώ. "
-"Στην καρέκλα;"