🔥❌Playing with Fire❌🔥

🔥Κεφάλαιο 35°🔥

-"Έλα Καλό μου ξυπνά. Σε παρακαλώ. Είναι νέα να γίνω δολοφόνος."λέω και αισθάνομαι ότι θα κλάψω.
-"ΧΑ!"Ακούγεται και μέσα σε μια στιγμή βρίσκομαι πάνω στον Στέφανο αγκαλιά.
-"Δεν το πιστεύω!"
Όταν λέω εγώ κάνει πλάκα δεν με ακούτε!
Γελάει σαν βλαμμένο,που είναι,τέλος πάντων το γέλιο αυτό είναι σπαστικό!
Κάνω να σηκωθώ αλλά δεν μπορώ.
-"Νομίζω ήρθε η ώρα να με αφήσεις."Του λέω.
-"Μπα καλά είμαστε."λέει χαλαρός.
Κάτι που εγώ δεν ήμουν. Εννοώ πως μπορείς να είσαι χαλαρός όταν βρίσκεσαι πάνω στον Στέφανο αγκαλιά. Και όλο αυτό το άρχισε  εκείνος.
It's an awkward moment...
-"Όχι δεν είμαστε."Του λέω και πάω να σηκωθώ.
-"Είμαστε μια χαρά. Λίγο τα κιλά σου αλλά εντάξει...Δεν πειράζει."λέει και γελάει.
Τι είπες για τα κιλά μου ρε; Να δεις τον ευατό σου. Έχεις δει πιο αδύνατη από εμένα. Βλάκα Ε βλάκα.
-"Ωραία τότε άσε με. Εφόσον λίγο τα κιλά μου σε κούρασαν!"του φωνάζω και αισθάνομαι το χέρι του στα μαλλιά μου.
Δεν ήξερα ότι του άρεσε να παίζει με μαλλιά κοριτσιών. Να του έφερνα μια μπαρμπι.
-"Ηρέμησε μια πλακιτσα έκανα. Αμέσως να προσβληθείς."
Μάλιστα θα σου έλεγα τώρα κάτι για πλακιτσα αλλά έχει χάρη που δεν είμαι προστυχη ούτε χυδαία.
-"Δεν θα πεις κατι;"με ρωταει μετά από λίγο.
Κουνάω το κεφάλι μου αριστερά δεξιά.
-"Θυμωσες;"
Ξανα κουνάω το κεφάλι μου.
-"Θυμωσες. "Λέει σίγουρος. "Υπέροχα"
-"Όχι όχι δεν θύμωσα αλήθεια."Του λέω γλυκά
-"Τότε γιατί δεν μιλάς και κάνεις νοήματα με το κεφαλι;"
-"Έτσι"
-"Καλά."λέει και ελευθερώνει το κράτημα του.
Φεύγω από εκεί γιατί και λίγο να καθόμουν δεν ξέρω και εγώ το θα είχε συμβεί.
Εννοώ θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι που δεν θα ήθελα. Δεν ξέρω από πού προέκυψαν όλα αυτά τα συναισθήματα πάλι αλλά καλύτερα να μείνουν εκεί που είναι. Στο παρελθόν. Δεν θέλω να γίνουμε όπως ήμασταν παλιά.
-"Φαιη να σου ζητήσω κάτι; Εκτός από την συγνώμη που στην ζητάω ειλικρινά."Με ρωταει καθώς συμμαζεύουμε λίγο το μίνι γυμναστήριο.
-"Πες μου."
-"Θέλω να είμαστε φίλοι."
Τι θέλει να είμαστε;
-"Εγώ με εσένα;"τον ρωτάω έτσι για να σιγουρευτώ.
-"Βλέπεις κανέναν αλλον;" με ειρωνευεται.
-"Όχι απλώς μου φαίνεται λίγο..Λίγο παράξενο."
-"Γιατί;"
Συγγνώμη ξέχασες όλα αυτά που έχεις κάνει;
Τι ρωτάω και εγώ. Εννοείτε.
-"Τίποτα άστο."
-"Οπότε είμαστε;"
-"Ναι υποθέτω ότι μπορούμε."
Ρέ λέτε να είναι καμιά παγίδα; Ξέρετε για να με αποτελειώσει μια και καλή.
Μοιάζει σαν μαφιόζος εδώ που τα λέμε. Ένα κουστούμι του λείπει και ένα καπέλο.
-"Τι ταινία θες να δούμε;"με ρωταει
-"Δεν- δεν ξέρω.."
-"Τι λες για θρίλερ;"
Εμ μωρέ ναι θέλω πάρα πολύ αλλά ακόμα και εγώ που λέω δεν με τρομάζουν υπάρχουν σκηνές απαίσιες και θέλω κάποιον δίπλα μου και εσύ δεν είσαι το κατάλληλο άτομο.
Ξέρεις πόσες ταινίες έχω δει που βλέπουν θρίλερ και καταλήγουν αλλιώς; ΟΠΌΤΕ άστο καλύτερα.
-"Εμ άστο καλύτερα."
-"Έλα όχι θρίλερ θα δούμε. Έμαθα πως σαρεσουν αυτού του είδους ταινίες."
-"Λάθος σε πληροφορησαν."
Τώρα ποια το είπε δεν ξέρω. Πάντως θα σκοτώσω και την Αθηνά αλλά και την Αθανασία. Μόνο αυτές το ξέρουν.
-"Μπα δεν νομίζω. Άντε πάμε."Του λέω και με παίρνει από το χέρι οδηγώντας μας στον πάνω όροφο.
-"Πάμε στο δωμάτιο μου ή σαλόνι;"με ρωτάει.
Εσύ τι λες να έλεγα δωμάτιο; είσαι ηλίθιο.
Τον κοιτάω με ύφος :είσαι ηλίθιο;
-"Καλά εντάξει ηρέμησε απλά εννοούσα δωμάτιο επειδή έχω και εκεί τηλεόραση."μου λέει και προχωράει προς το σαλόνι.
-"Πίτσα;"
Νευω θετικά το κεφάλι μου.
-"Ωραία. "
Κάθομαι στον καναπέ και τον περιμένω να έρθει.
Ρίχνω μια ματιά γύρω μου.
Είναι πολύ ωραίο σπίτι. Νομίζω έχει δίκιο στο που έρχεται εδώ να χαλαρώνει. Το ίδιο θα έκανα και εγώ.
-"Μπου"φωναζει χωρίς να το περιμένω από πίσω μου και κυριολεκτικά πετάγομαι από τον καναπέ.
-"Αστείος. "Του λέω ενώ αυτός δεν έχει σταματήσει να γελαει.
-"Είμαι είμαι. "
Όχι δεν είσαι...😑
-"Τι λες για το It?"
-"Εμ..Θα μπορούσε."Του απαντάω και αμέσως φέρνει το λαπτοπ του.
Να φανταστώ θα το συνδέσει με την τηλεόραση.
Και ναι το κάνει.. παιδιά αυτό θα γίνω θα ασχοληθώ με την πληροφορική και ας είναι η καθηγήτρια η πιο ξινή στον κόσμο.
-"Να περιμένουμε τις πίτσες ή να το βάλω;"
-"Ας περιμένουμε τις πίτσες καλύτερα."

[.....]

-"Πες μου ότι δεν είναι η σκηνή που του τρώει το χέρι;"ρωτάω φοβισμένη και καλύπτω τα μάτια μου
-"Ναι αυτή είναι. Άνοιξε τα μάτια σου επιτέλους. "Μου λέει και με γρήγορη κίνηση μου τα βγάζει και τα κρατάει ώστε να μην το ξανακάνω.
-"Μα δεν μπορώ. Είναι ιου."λέω και κάνω μια φάτσα αηδίας.
-"Απλά δες."
Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου.
-"Όχι τον Τζόρτζι. Όχι...ιιι βγάζει το χέρι του από τον υπόνομο για τον τραβήξει κάτω. Τζορτζιι"φωναζω μέσα στο σπίτι.
Τότε γυρνάω από τον άλλον και τον βλέπω που με παρατηρεί.
-"Τι; Στο ορκίζομαι άμα ήμουν η μητέρα του Τζόρτζι θα τον σκότωνα εγώ η ίδια. Τοσο ηλίθια είναι τα παιδιά; Για ένα χάρτινο πλοίο έχασε το χέρι του και μετά πήγε και στον υπόνομο. "Του λέω νευριασμενη.
-"Το πήρες πολύ προσωπικά  βλέπω."λέει και γελάει.
Λογικό να γελαει με εμένα. Ξέρω πως κάνω όταν παθιαζομαι με κάτι.
-"Συγγνώμη απλώς αυτό είναι βλακώδες. Δεν μπορείς να πιστέψεις έναν κλόουν,σε έναν υπόνομο, ειδικά στην Αμερική που είναι ακόμη πιο τρομαχτικοι και από αυτοί στην Ελλάδα. Εννοώ το ξέρεις ότι υπάρχει και ημέρα έτσι; ΑΥΤΌ που γίνεται για τους κλόουν που ντύνονται... Όχι δεν λέω το χαλλογουειν. Τέλος πάντων λέω να σκάσω γιατί με πήρε η κατηφόρα. Συγγνώμη."Του λέω και κάθομαι οκλαδον.
Παίρνω και ένα κομμάτι πίτσα για να σιγουρευτώ ότι θα τρώω πάρα να μιλάω.
-"Οκ πρέπει να παραδεχτώ ότι έχεις πολύ πλάκα.Χαχα"ακουγεται να μου λέει.
Αφού τελειώνω το κομμάτι μου....
《Τόσο νωρίς;》
Ναι πρόβλημα; Πίτσα είναι τι θες τώρα.
-"Πάω να φέρω νερό θες;"τον ρωτάω και μια αυτόν. Μην φανώ και αγενής.
-"Έχω κόκα κόλα άμα θες."
-"Ακόμα καλύτερα."Απαντάω και τον βλέπω που σηκώνεται.
-"Άστο θα πάω εγώ."Του λέω γλυκά.
-"Είναι στο ψυγείο."μου φωνάζει από το σαλόνι.
Που αλλού θα ήταν δηλαδή; 😑
Ανοίγω το ψυγείο παίρνω την κοκα κόλα και δύο ποτήρια μετά από ψάξιμο στα ντουλάπια.
-"Γύρισα.."τον ενημερώνω.
Και μπαμ πέφτω καταλάθος πάνω του. Τα ποτήρια κάτω και το μπουκάλι κόκα κόλα κάτω.
Και το έλεγα πρόσεχε το χάλι.
-"Συγγ-συγγνωνη δεν.."
-"Ναι το ξέρω.. το χάλι έχω πέσει και εγώ."
Χαμογελάω αχνά.
Το ίδιο και εκείνος.
Ερχόμαστε σε οπτική επαφή. Είμαστε πολύ κοντά και ναι επιτέλους μπορώ να διακρίνω αυτό το μυστήριο χρώμα των ματιών του.
Κοιτιομαστε λιγάκι όταν ξαφνικά ενώνει το πρόσωπό μου με το δικό του και πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου.
Προσπαθώ με τα χέρια μου να το απομακρύνω.
-"Μην..."λέει ψιθυριστά.
Ενώνει πάλι τα χείλη μου στα δικά του.
Τι κάνω ρε παιδιά;😢

By kleiw🌙