Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 4

(Mina POV)

Zodra ik dat had gezien ben ik meteen naar huis gereden. Jimin was blijkbaar ook al thuis, wat ik niet had verwacht. Hij was toch altijd bij Bighit op dit tijdstip?

Zodra ik hem zag knuffelde ik hem meteen. "Jimin, ik ben zo blij dat je er bent." zei ik opgelucht. Hij haalde een hand door mijn haar, maar zei niets.

Felix en Wendy liepen naar binnen, maar ik kon ze hier even niet hebben. "Jongens, kunnen jullie even naar Joshua gaan en aan zijn ouders vragen of ze hierheen komen? Blijf daarna maar even bij Joshua."

Felix en Wendy liepen weer weg. Ik kon ze niet vertellen wat er aan de hand was, ik wilde niet dat ze zich zorgen zouden maken.

Ik weet niet waarom ik zo van slag was, misschien was er wel helemaal niets aan de hand. Maar mijn vreemde voorgevoel en deze situatie samen maakte het toch eng.

Jimin zei niet veel, wat me verbaasde. Normaal gesproken zou hij me de hele tijd troosten, maar hij leek nogal in gedachten verzonken. Ik besloot met er niet druk om te maken, ik had nu wel andere dingen aan mijn hoofd. Als hij niet praatte, praatte ik er wel met Kai over.

Na tien minuten ging de deurbel. Soojin en Jungkook stonden aan de deur. "Wat was er aan de hand?" vroeg Soojin meteen zodra ze naar binnen liep.

"Daar moeten we dus achter zien te komen." zei ik. "Chanyeol is plotseling verdwenen en er zat bloed aan zijn deurpost."

Soojin schrok, maar het leek Jungkook niet zo veel te schelen. "Weet je zeker dat het bloed was? Het kan ook gewoon iets anders zijn." Hij haalde nonchalant zijn schouders op. "Ik weet het niet, maar ik denk dat je spoken ziet."

Jimin kwam er ook bij staan. "Ja, waarschijnlijk liep hij gewoon met een tasje tomaten door de deur en toen viel hij, dus toen zaten er tomaten aan de deurpost. Klinkt logisch, toch?" Jimin en Jungkook begonnen te lachen.

Soojin zetten haar handen in haar zij. "Jongens, dit is niet om te lachen." zei ze op waarschuwende toon.

"Sorry, maar ik zie het probleem gewoon niet." zei Jungkook.

"Ik ook niet." zei Jimin. Hij snapt het ook nooit.

"Weet je wat, laat maar. Wij regelen het wel." Ik rolde mijn ogen.

Waarom zien ze nou nooit de problemen?

(Chanyeol POV)

Met knallende koppijn werd ik wakker. Ik opende mijn ogen, maar ze vielen al snel weer dicht, door het toenemende gebonk in mijn hoofd. Ik probeerde het nog een keer, maar toen ik mijn ogen opendeed zag ik niets.

Of ik was blind geworden, of het was hier gewoon aardedonker. Ik gokte op het tweede. Ik probeerde me te herinneren wat er was gebeurd, maar er kwam niets in me op.

Waar was ik überhaupt? Ik ging verzitten en merkte dat mijn handen en voeten waren vastgebonden. Wat is dit nou weer?

Geërgerd probeerde ik me los te maken uit de touwen. Was dit een grap van Kai of zoiets?

Plotseling hoorde ik voetstappen, die precies voor mijn voeten stopte. Ik kon de aanwezigheid van iemand gewoon voelen.

"Wie is daar?" Mijn stem klonk raar, alsof ik hem al een lange tijd niet had gebruikt.

Toen ging er een zaklamp aan die in mijn gezicht scheen. "Kai? Hou op dit is echt niet grappig." zei ik geïrriteerd.

"Helaas voor je, het is Kai niet." Zei een zware stem, die me ergens bekend voor kwam. De zaklamp scheen omhoog en liet het gezicht zien van... Sehun.

"Sehun?" riep ik geschrokken uit. "Maar hoe.. Jij zat vast..."

"Goed gezien, ik zat vast, maar nu niet meer." zei hij, alsof het niets was. "Maar goed, vergeet dat. Ik heb je een lange tijd niet gezien." Zijn stem klonk beschuldigend.

"Gelukkig niet, nee. Het liefst zag ik je nooit meer." sneerde ik.

Sehun leek niet onder de indruk. "Rustig aan, niet vergeten dat jij degene bent die vastgebonden zit, ik niet." zei hij, hij klonk bijna geamuseerd.

"Hoe heb je me gevonden?" vroeg ik bruut.

"Ik weet niet of je het wil weten." Sehun zette een onschuldige stem op.

"Ik wil het weten." zei ik resoluut.

Plotseling duwde Sehun iemand vanuit de schaduwen naar voren. Ik schrok toen ik zag wie het was.

"Chen..." Ik was teleurgesteld. Hij stond aan de goede kant.

Chen's stem klonk gebroken toen hij begon te spreken "Het spijt me zo, maar-"

Sehun onderbrak hem door de zaklamp op Chen's gezicht te schijnen. Ik schrok ervan. "Hij wilde zijn vriendjes niet zomaar verraden hij had hulp nodig." zei Sehun. Hij klonk weer geamuseerd.

Chen's hele gezicht zat onder de littekens. "Wat heb je met hem gedaan?" Schreeuwde ik boos.

"Hetzelfde als wat ik met jou ga doen, als je mijn opdracht niet uitvoert."