Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 39

Ik groette Kyara en stapte daarna boos mijn klas in. Ik snapte echt niet waar dit op sloeg.

Ik weet dat mijn verhaal niet geloofwaardig klonk, maar nablijven?

Joshua had aangeboden om te blijven, maar ik had gezegd dat het niet hoefde. Hij hoefde niet op school te blijven voor mij, dan zou ik me schuldig voelen.

Ik zag tot mijn verbazing dat er nog iemand was, maar mijn docent was er nog niet.

Hij zat aan één van de tafels over zijn boeken heen gebogen en was ijverig aan het schrijven. Zijn haar hing voor zijn gezicht.

Ik herkende de persoon niet. Zou hij hier niet op school zitten?

"Hallo." groette ik de jongen en hij had eindelijk door dat ik er was.

Hij hief zijn hoofd op en keek me aan en een schok van herkenning ging door me heen, toen ik zijn brede glimlach zag.

"Hey, Wendy. Ik heb je echt lang niet gezien!" zei hij vrolijk.

Hij had zijn haar blond geverfd, waardoor ik hem niet meer had herkend.

Maar tegenover mij zat toch echt Lucas.

"Lucas?" vroeg ik. "Wat doe jij hier? Ben je afgewezen voor NCT?"

Hij grinnikte en leek blij dat ik zoveel van hem wist. "Nee, ik ben niet afgewezen, maar ik moet wel mijn school afmaken. Ik loop nogal achter, waardoor ik na school vaak kom."

Ik ging op zijn tafel zitten en keek naar zijn haar. "Ik had je niet herkend door je haar." zei ik en hij grijnsde.

"Vind je het mooi?" vroeg hij. Het was één van de eerste keren dat ik een soort van normaal gesprek met hem voerde, sinds hij vroeger altijd heel verlegen was tegenover me. Maar toen had hij me ooit een keer verteld dat ik hem leuk vond. Ik had gezegd dat ik niet hetzelfde voelde en daarna hadden we nog maar heel weinig gepraat. Maar ik denk dat hij erover heen is gegroeid.

Gegroeid zeker, trouwens. Hij is echt een stuk langer geworden.

"Super mooi, Lucas." zei ik grijnzend en ik klopte hem op zijn hoofd.

"Wendy?" een stem kwam vanuit de deuropening van het klaslokaal. Ik draaide snel mijn hoofd om en zag Johsua staan. Hij keek teleurgesteld.

"Joshua? Wat doe jij hier?" vroeg ik.

"Ik kwam doei zeggen." zei hij met een pruillip. "Maar wat doet hij hier? Je zei toch dat hij hier niet meer op school zat?"

Ik zag Lucas grijnzen. "Dus je praat over me?" zei hij. Hij is in ieder geval een stuk minder verlegen geworden.

Ik knikte. "Lucas blijkt toch nog op deze school te zitten. Maar er is niets aan de hand, ik denk niet dat hij me nog leuk vindt." zei ik en ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Dat klonk echt vreemd om te zeggen als hij erbij was.

"Hoezo?" vroeg Lucas en hij sloeg plotseling een arm om mijn middel. "Is hij je vriendje?"

Ik knikte en duwde hem weg. "Ja, dus laat maar weer los."

"Heel jammer, maar ik vind je nog wel leuk." zei Lucas. Ik begon te lachen. "Leuke grap, Lucas." zei ik.

Lucas haalde zijn schouders op en ging weer zitten. "Zie het maar als een grap, dan." zei hij en hij legde zijn voeten op zijn tafel.

"Lucas, haal je voeten van je tafel en ga aan het werk," Mijn docent kwam naar binnen lopen. "Je loopt al heel erg achter, wil je nog verder achterlopen?"

Lucas zuchtte en zette zijn voeten weer op de grond.

Joshua liep naar mijn docent. "Mevrouw, kan ik blijven?" vroeg hij toen.

Ze begon te lachen. "Waarom? Je hebt niets slechts gedaan, toch?" vroeg ze. "Waarom zou je blijven?"

Ik wist wel waarom hij wilde blijven. Hij wilde natuurlijk blijven om Lucas in de gaten te houden.

Ik pakte zijn arm. "Je hoeft niet te blijven, ik heb alles onder controle." mompelde ik.

Hij gromde iets en trok zich los. "Toch blijf ik." zei hij toen hardop en hij pakte de thee van de docent op en gooide het over het bureau heen.

Alle toetsen waren doorweekt.

"Joshua!" riep ze woedend en ze stond snel op, voordat de hete thee ook op haar viel. "Die moesten nog worden nagekeken! Waarom deed je dat?"

Hij haalde zijn schouders op en grijnsde. "Ik had de toets nogal slecht gemaakt."

"Dat wordt nablijven!"