Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 86

(Wendy POV)

"Wendy!" hoorde ik iemand roepen.

Geschrokken draaide ik mijn hoofd om en ik keek recht in de ogen van... Han.

"Niet bij hem gaan staan." fluisterde hij toen in mijn oor, maar het was duidelijk hard genoeg voor Taeyong om te horen. Ik zag hem grijnzen vanuit mijn ooghoeken.

Ik keek Han vreemd aan. "Ik ken je ongeveer drie seconden en nu probeer je me te vertellen wat ik kan doen en wat ik niet kan doen?" vroeg ik aan Han. Han keek me smekend aan.  "Alsjeblieft, Wendy." Hij trok me aan mijn arm, "Het is belangrijk dat je nu bij hem weggaat."

Ik zuchtte geërgerd, maar Han keek zo gestrest dat ik toegaf. "Oké." zuchtte ik. "Maar dan moet je me wel vertellen waarom."

Han deed zijn mond open, maar Taeyong, die ons hele gesprek had gehoord, was sneller. "Waarom zou je naar hem luisteren? Zoals je al zei, ken je hem pas net, dus waarom blijf je niet gewoon bij mij. Ik heb je iets belangrijks te vertellen." Zijn grip om mijn schouder werd nog steviger. Zijn blik stond me helemaal niet aan.

"Ik denk dat ik wel naar hem luister, maar alleen als hij me verteld wat er is." Ik keek verwachtingsvol naar Han, maar die schudde zijn hoofd. "Ik mag niets vertellen."

Ik zuchtte. "Van wie?"

"Van Felix. Hij zei dat het was zodat je je geen zorgen maakte. Kun je nu gewoon mee komen?"

Zorgen maken? Over wat?

Taeyong wierp een blik op Han. "Je kunt het maar beter zo laten. Vertel haar niets, het is beter voor beide partijen." Ik vertrouwde de grijns op zijn gezicht voor geen meter. Wat was er met de Taeyong gebeurd die net nog naaste me stond? Die aardig tegen me was en serieus bezorgd over me was?

"Wendy!" Hoorde ik een zware stem roepen. Ik draaide me om en zag Felix met grote stappen op me af lopen. Hij wierp een boze blik op Taeyong, die alleen maar naar hem grijnsde. Hij greep Taeyong's arm op een agressieve manier en duwde hem van mijn schouder weg. Daarna sloeg hij zijn arm om mijn schouder heen en Han ging aan mijn andere kant staan.

Ik keek iedereen verbaasd aan, terwijl het leek alsof Han, Felix en Taeyong een staarwedstrijd aan het houden waren. Ik keek geïrriteerd naar Felix. "Felix, vertel me nu wat er aan de hand is." dreigde ik.

Felix keek eindelijk weg van zijn soort van staarwedstrijd en richtte zijn aandacht weer op mij. "Ik kom gewoon op voor mijn zusje."

Ik keek hem ongelovig aan. "Was het nu nodig? Ik stond gewoon te praten met Taeyong." Ik weet niet waarom ik zo verdedigend deed, maar het irriteerde me gewoon heel erg dat Felix en Joshua me niet vertelden wat er aan de hand was.

Felix' ogen werden groot. "Dat noem jij gewoon praten? Hij had zijn arm over je schouder heen geslagen!"

Ik keek naar zijn arm om mijn schouder. "Ik ben je broer." verdedigde hij. Toen keek ik naar de arm Han, die zich om mijn andere schouder bevond. "Hij is een vriend. Ik vertrouw hem."

Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Hoe lang bleef dit nog door gaan?