Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 40

(A/N) Ik wil jullie bedanken, want mijn eerste boek heeft de twaalfduizend gehaald en dit boek heeft bijna de tweeduizend! Ontzettend bedankt voor het lezen, commenten en stemmen!

(Mina POV)

De tranen liepen over mijn wangen toen we thuis kwamen. Dit werd ons laatste album, dan zou 'Girls Life' moeten stoppen.

Jimin had zijn arm over mijn schouder geslagen en veegde de hele tijd de tranen van mijn gezicht.

BTS was ook met ons meegekomen en we liepen allemaal mijn huis in.

We liepen de woonkamer in en EXO keek ons verbaasd aan. Ik zag dat Sehun er niet bij zat. "Wat is er aan de hand?" vroeg Suho bezorgd.

Namjoon legde de situatie uit en iedereen keek ons geschokt aan. Kris stond boos op. "Menen ze dit?" vroeg hij. "Dit kan echt niet."

Er klonken instemmende geluiden. Toen ging de deur open en Felix stapte naar binnen.

"Waar is Wendy?" vroeg ik meteen, toen ik zag dat hij alleen was.

Hij keek eerst verbaasd, toen hij zag dat ik gehuild had, maar toen reageerde hij. "Ze moest nablijven, geloof ik. Ze had een opdracht niet af. Maar wat is er aan de hand?"

Ik liep naar hem toe en streek hem door zijn haar. "Ik vertel het je een andere keer wel." zei ik. Ik wilde het hem niet vertellen, hij had op dit moment genoeg aan zijn hoofd. "Ga maar naar boven."

Felix zuchtte en gooide zijn tas neer in de hoek van de kamer. Hij liep de trap op en ik hoorde zijn voetstappen langzaam verdwijnen.

Ik zuchtte en plofte neer op de bank, tussen EXO in.

Ik keek op en zag dat Jennie ok aan het huilen was, in Hoseok's armen. Hoseok keek nogal gefrustreerd.

"Is er iets, Hoseok?" vroeg Jin bezorgd.

Hoseok zuchtte. "We hadden juist goed nieuws, maar door dit is het wel iets minder leuk." zei hij, toen hij Jennie door haar haar streek. "We hebben eindelijk een datum kunnen vinden om onze bruiloft op te houden."

"Gefeliciteerd." zei ik en ik probeerde overtuigend te glimlachen. Ze glimlachten terug. "Het is over een week." zei Hoseok.

"Volgende week al?" vroeg Namjoon verbaasd.

Hoseok knikte. "In die tijd lukt het ons echt wel om het te regelen." zei hij.

Namjoon legde zijn hoofd in zijn handen. "Laten we het hopen, dan." zei hij toen.

D.O. trok aan mijn arm. "Zal ik koken vanavond. Ik denk niet dat je er nu heel veel zin in hebt." zei hij.

Ik glimlachte dankbaar. "Graag, dankjewel."

D.O. stond op en liep naar de keuken. Al gauw was iedereen iets aan het doen en was de woonkamer bijna leeg, op mij Jimin en Kai na.

"Ik ga even bij Jin kijken." zei Jimin toen.

"Nee, blijf!" zei ik snel en hij keek me raar aan. "Wie moet me anders troosten?" voegde ik er toen aan toe.

Jimin twijfelde, maar toen nam Kai het woord. "Ik kan haar wel troosten, ga maar."

Jimin haalde zijn schouders op en liep weg.

Ik zuchtte gefrustreerd.

Kai grijnsde en schoof dichter naar me toe op de bank. "Ik troost je wel." zei hij. "Het moet vast rot nieuws zijn geweest."

Ik knikte en schoof verder van hem weg. "Je weet niet hoe het is." mompelde ik en ik merkte dat er een traan uit mijn ooghoek viel.

"Geloof me, ik heb op dit moment geen slechte bedoelingen." zei Kai met een onschuldige blik. "Ik wil je echt troosten."

Ik keek hem wantrouwend aan. "Jimin had me ook kunnen troosten." zei ik toen.

"Maar ik ben beter." zei hij met een grijns.

Ik zuchtte en Kai sloeg zijn armen om me heen en duwde mijn hoofd op zijn schouder. Hij klopte op mijn rug.

Zou hij het serieus goed bedoelen, of was dit weer één van zijn trucs?

Ik wist niet meer wat ik moest geloven.

(Wendy POV)

Ik zuchtte en tikte met mijn pen op de tafel. Ik keek op de klok en zag dat we nog tien minuten moesten.

"Wendy, hou eens op met dat getik." zei mijn docent nijdig.

Ik sloeg boos mijn pen neer op de tafel. "Wat?" riep ik. "Mogen we hier helemaal niets doen? Waar slaat dit op?" vroeg ik.

Mijn docent keek me aan over de rand van haar bril. "Wendy, ken je de definitie van het woord nablijven?"

Ik zuchtte en begroef mijn hoofd in mijn armen.

Het was zo vreselijk geweest. Joshua gaf Lucas de hele tijd blikken, maar ik geloof niet dat dat hem veel kon schelen.

Het was super saai, want we mochten helemaal niets doen. Ik kan niet een heel uur lang alleen maar stil blijven zitten.

Mijn docent stond op en liep naar de deur. We keken haar verwachtingsvol aan en ze draaide zich om.

"Ik ben even weg, waag het niet om ook maar iets te doen, want ander zwaait er wat!" zei ze streng en ze sloeg de deur achter zich dicht.

Iedereen zuchtte van opluchting. "Eindelijk." Mompelde Joshua en hij stond op. "Wat ga je doen?" vroeg ik verbaasd.

"Ik ga even een praatje maken." zei hij nonchalant en hij liep naar Lucas' tafel.

Hij pakte de stoel naast Lucas en ging zitten. Ik hoorde wat hij zei, maar ik geloof niet dat dat de bedoeling was.

"Ik wil even zeggen," begon Joshua, "Dat Wendy bezet is. Dus probeer niets!" zei hij fluisterend.

Ik verborg mijn lach achter mijn hoest. Hij ging echt veel te ver. Het bleef schattig, maar alsnog.

"Vertrouw  je me niet, of zo?" vroeg ik, toen Joshua weer bij mij zat.

Hij werd rood. "Heb je dat gehoord?" vroeg hij.

"Het was in ieder geval behoorlijk duidelijk." zei ik.

"Natuurlijk vertrouw ik je wel, maar hem niet. Ik moest hem gewoon even laten weten dat hij geen kans meer maakte." zei Joshua en hij werd nog roder.

Ik glimlachte. "Je hebt gelijk." zei ik en ik kwam dichterbij. Hij keek verbaasd en toen zoende ik hem.

Ik liet hem los, maar ik hield mijn hoofd vlak bij het zijne. "Nu snapt hij het nog beter." grinnikte ik.