Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 6

(Mina POV)

"Jimin, waarom zijn we hier?" vroeg ik aan Jimin, die me zojuist had meegesleept naar een bioscoop.

Jimin glimlachte. "Je moet wat afleiding hebben, je denkt alleen maar aan Chanyeol. Kom." Hij pakte mijn hand en trok me mee naar binnen.

"Naar wat voor film gaan we eigenlijk?" vroeg ik.

Jimin grinnikte. "Ik heb een perfecte film uitgekozen. Het is een horrorfilm."

Boos stopte ik abrupt met lopen. "Jimin, dat is niet grappig, je weet dat ik dat soort films haat. Waarom moet je dat nou weer doen?"

Jimin glimlachte. "Zodat je me vasthoudt tijdens de film." zei hij. Stiekem kwam er een glimlach omhoog, maar ik liet het niet zien. Het was wel een schattig idee.

"Kom nou, de film begint bijna!" Jimin liep verder en ik liep met tegenzin achter hem aan.

Zodra de film begon, wist ik weer waarom ik horrorfilms zo erg haatte. Ik vond het aan het begin al eng. Ik zat compleet verstijfd in mijn stoel. Ik zag dat Jimin naar me omkeek en dat hij lachte.

"Dit is niet grappig." siste ik. Op dat moment gebeurde er weer iets engs en ik schrok ontzettend.

"Aaahw." Jimin legde een arm om mijn schouder en ik legde mijn hoofd op zijn borstkas. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat hij glimlachte. Ik voelde zijn ademhaling en het maakte me weer iets rustiger.

Zo hebben we de rest van de film gezeten, dus ik heb er gelukkig niet veel van mee gekregen. Toen de film was afgelopen, liepen we de zaal uit.

"Ik denk dat we vaker naar horrorfilms moeten gaan, ik heb me vermaakt." zei hij lachend.

Ik keek boos. "Dan ga ik niet mee. Ik vond het vreselijk, wat een rot film."

"Ik bedoelde de film ook niet." Jimin gaf me een knipoog en ik glimlachte.

"Ik kan dit ook gewoon doen bij een dramafilm hoor, dan hoeven we niet naar een horrorfilm." zei ik lachend.

"In ieder geval is mijn doel behaald, je bent geen één keer over Chanyeol begonnen in de afgelopen drie uur."

O ja, Chanyeol. Waar zou hij zijn?

(Chanyeol POV)

Het was midden in de nacht en ik rende door de straten. Ik kende deze straten goed, ik liep hier altijd.

Ik zag mijn weerspiegeling in een autoruit en ik schrok. Ik stopte om het beter te zien. Ik zat volledig onder de wonden, van top tot teen. Ik ging met mijn vinger over mijn gezicht en het voelde ruw, door de littekens.

Maar door mijn keuze, zou dat niet meer gebeuren. Ik weet ook niet meer waarom ik instemde, maar ik kon de pijn niet meer aan. Hij is niet alleen een monster, hij creëert ze ook.

Als ik zijn opdracht zou uitvoeren, zou ik net als hij zijn. Ook een monster.

Maar ik moest wel. Hij had me op het hart gedrukt, dat als ik probeerde weg te rennen van mijn opdracht, dat hij me zou vinden. En ik wilde niet weten wat er dan zou gebeuren.

Ik kwam steeds dichterbij mijn bestemming. In het huis brandde nog licht, wat een goed teken was.

Ik rende het pad in de tuin op en belde aan bij de voordeur. Al snel werd er open gedaan.

"Mina! Ik heb je hulp nodig!"