Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 5

(Mina POV)

Het was al twee dagen nadat Chanyeol plotseling zo spoorloos verdwenen was. En al hoewel Jimin zei dat ik me druk maakte om niet, wist ik dat er iets niet klopte. Het was al laat in de nacht, maar ik kon niet slapen, omdat ik maar bleef nadenken.

Wat zou er aan de hand zijn?

Na een halfuur alleen maar te stressen, liep ik naar de badkamer om een glas water te halen. Ik pakte het water, maar toen ik omhoog kwam, schrok ik.

Er stond iemand achter me!  Maar toen zag ik wie het was.

"Felix? Moet je niet allang slapen?" vroeg ik.

Hij keek me wantrouwend aan. "Je zei dat toch dat er niets aan de hand was, mam?" vroeg hij, terwijl hij mijn gezicht bekeek. Hij had de wallen onder mijn ogen dus opgemerkt.

"Ja, er is niets, ga maar gewoon weer slapen." zuchtte ik, terwijl ik langs hem wilde lopen. Hij pakte mijn arm beet net voordat ik de badkamer uit kon lopen.

Dat heeft hij van zijn vader, die bemoeit zich ook altijd met de verkeerde dingen. "Als er niets was, waarom loop je dan continu te stressen? Je bent nog nooit eerder van me geschrokken." zei hij.

"Felix, laat het zitten en ga slapen. Er is niets aan de hand." zei ik. Felix keek me boos aan, maar hij liet mijn arm los.

"Waarom vertel je het niet gewoon. Wat is er met ome Chanyeol aan de hand?" Felix leek gefrustreerd.

"Er is niets met Chanyeol aan de hand!" Ik wou dat ik mezelf dat ook wijs kon maken. Boos liep ik de badkamer uit en liep weer naar mijn slaapkamer. Felix was bijna nooit zo opstandig, waarom moest hij het dan ook per se weten?

Zodra ik weer in bed lag, voelde ik dat nare voorgevoel weer opkomen. Er zou binnenkort iets gaan gebeuren, maar wat?

(Chanyeol POV)

"Au, voorzichtig!" mopperde ik zachtjes, toen Chen mijn wonden verzorgde. "Sorry." fluisterde hij. Hij ging voorzichtig door.

"Het spijt me echt heel erg." zei Chen. Ik had allang door gehad dat hij een schuldgevoel had, maar ik vond het niet nodig, als ik zag wat Sehun met hem gedaan had.

"Chen, ik snap het. Zeg geen sorry." zuchtte ik.

Ik keek langs hem heen en zag dat de maan hoog aan de hemel stond. Chen mocht hier eigenlijk helemaal niet komen, maar hij wilde me toch helpen.

Ik weet niet of ik het nog lang ga volhouden, maar ik kan deze opdracht niet aannemen.

"Wil je zien wat hij heeft gedaan?" vroeg Chen plotseling.

"Ik denk niet dat het veel nut zal hebben, maar vooruit. Ik kreunde van de pijn, toen ik rechtop probeerde te gaan zitten. Chen pakte onmiddellijk mijn arm en hielp me. Uiteindelijk zat ik tegen de muur, mijn ogen gesloten van de pijn.

Door een klein straaltje licht van de maan, zag ik al wat er was. Er zat een lange wond op mijn buik, die helemaal doorliep naar mijn borstkas.

Chen schrok ook toen hij het zag. "Hij doet het nog veel erger dan bij mij." Ik hoorde de afschuw in zijn stem, toen hij me zag. De wolken schoven voor de maan vandaan en de maan verlichtte mijn wonden nog beter.

Ik zag dat ik nog veel meer wonden had, dan ik dacht. Op mijn benen zaten ook wonden en ook op mijn armen.

"Ik weet niet of ik het ga volhouden." zei ik tegen Chen.

"Er is geen volhouden aan, Chanyeol. Vroeg of laat zal je het toch moeten doen, hij stopt  nooit voordat hij heeft wat hij wilt."

De tranen schoten in mijn ogen. "Ik kan deze opdracht niet uitvoeren. Ik word gek hier." zei ik.

Chen knikte begrijpend. "Hij is een monster."