Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 36

(Wendy POV)

"Ik ben mijn brood vergeten."  zei ik, terwijl ik mijn tas ondersteboven boven de grond hield.

Joshua glimlachte en draaide mijn tas weer met de goede kant naar boven. "Dat komt goed uit." zei hij.

Ik keek hem raar aan. Wat had hij nou weer bedacht?

"Want..." Joshua haalde van achter zijn rug een mand vandaan.

Ik zuchtte en sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd, maar ik moest eigenlijk glimlachen. Dit was super schattig van Joshua.

Joshua opende de mand en haalde er heel veel verschillend voedsel uit. "Je had dit al heel lang van te voren bedacht, of niet?" lachte ik.

Joshua werd rood en ik gaf hem een knuffel. "Het is super lief." zei ik tegen hem. "Maar je had geen plan hoeven te bedenken, ik had sowieso wel ja gezegd."

Joshua glimlachte blij en pakte wat brood uit de mand.

We begonnen met eten en ik was blij dat Joshua dit geregeld had.

Plotseling schoot me iets te binnen. "Joshua, wat was er vanochtend nou aan de hand? Je zei dat ik er vanzelf achter zou komen, maar ik wil echt weten wat je bedoelde."

Joshua's  blik werd donker. "Ik wil het niet zeggen."

Ik porde hem. "Dan vertel ik jou ook nooit meer iets, hé?" zei ik vrolijk, maar met een besliste ondertoon.

Joshua zuchtte. "Best, maar ik weet het niet helemaal zeker of het waar is. Ik heb het gevoel dat...." Hij pauzeerde even en ik keek hem vragend aan. "Dat Mingyu je leuk vindt." zei hij daarna snel en hij werd weer rood.

Ik keek hem aan en begon te lachen. "Aaaw, ben je jaloers?" vroeg ik lachend.

Joshua keek boos weg.

"Sorry." zei ik. "Maar ik weet gewoon heel zeker dat het niet waar is. Mingyu en ik kennen elkaar al sinds dat we drie waren, of zo. Het zou gewoon heel vreemd zijn. De enige waarvan ik weet dat hij me leuk vindt, is Lucas en hij is weg, om te trainen voor een band, NCT of zo." zei ik. "Dus dat betekent dat je nergens jaloers om hoeft te zijn."

Joshua gaf me een waterig glimlachje. "Sorry." zei hij.

"Het maakt niet uit. Het is alleen maar lief om te zien dat je zo bezorgd bent." zei ik toen.

Joshua gaf me een knuffel. "Dat komt goed uit, want dat gaat niet veranderen."

~Time Skip~

"Joshua is echt bezorgd." vertelde ik lachend aan Felix, toen we onderweg waren naar huis. "Maar dat is echt super schattig." voegde ik er aan toe.

Felix lachte ook. "Ik had niets anders van hem verwacht." zei hij en hij opende de voordeur. We liepen naar binnen.

De jongens zaten op de bank, zoals altijd. "Hebben jullie niets anders te doen?" vroeg ik zuchtend.

Chen stond op van de bank en legde een hand op mijn schouder. "Nou...." zei hij, met een ernstig gezicht, alsof hij me elk moment een heel belangrijk verhaal ging vertellen. "Nee." Hij liet los en liep naar de keuken om eten te halen.

Ik schudde mijn hoofd in ongeloof en liep de trap op. Ik liep naar mijn kamer en begon aan mijn huiswerk. Ik kreeg een opdracht over mijn familiegeschiedenis en ik had er foto's voor nodig.

Ik heb al jaren niet meer in mijn familiefoto's gekeken en ik had geen idee waar ze lagen. Ik stond op en liep naar de kamer van Jimin en klopte op de deur. "Pap?" vroeg ik.

"Ja?" hoorde ik. Ik opende de deur en liep naar binnen. "Weet jij waar onze familiefoto's zijn?" vroeg ik.

Hij dacht na. "Ja." zei hij bedachtzaam. "Ik denk dat ze ergens op zolder liggen."

Ik zuchtte. "Oké, dank je." zei ik en ik liep naar de hal. Ik ging onder het luik van de zolder staan en haalde de trap naar beneden.

De traptreden kraakten toen ik erop ging staan. Ik kwam bovenaan de trap en ik zag helemaal niets. Het enige licht kwam van beneden, waar het luik geopend was.

Ik ging op zoek naar het lichtknopje, maar plotseling hoorde ik een raar, raspend geluid.

"Wat is dit nou weer?" mompelde ik tegen mezelf. Ik liep verder in de richting van het geluid. Het klonk als een ademhaling, van iemand die sliep.

Ik werd bang. Waarom zou er iemand op zolder zijn? Iedereen was toch beneden? Zou het een dier zijn?

Ik liep op mijn tenen verder en toen botste ik tegen iets aan. Iets levends.

Het was duidelijk geen dier. Ik gaf een schreeuw en die persoon schrok wakker.

Ik hoorde hem in het rond stommelen en een zaklamp pakken. Hij zette hem aan en scheen in het rond.

Toen ik zag wie het was, schreeuwde ik nog harder. Sehun.