Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 47

(Mina POV)

Ik zag Jimin het restaurant inlopen met een grote glimlach op zijn gezicht. Dat betekende dus dat hij Sehun niet had gezien.

Hij nam plaats aan de tafel en begon meteen te eten. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en snoof sarcastisch. "Dit is nou niet echt samen eten." mompelde ik.

Jimin hoorde het en gaf me een glimlach. "Sorry, ik weet het. Maar dat is omdat ik wil opschieten, ik heb een verrassing voor je geregeld."

Ik keek hem verbaasd aan. "Ow." Was mijn enige antwoord, maar ik kon me niet inhouden. "Wat is het?" vroeg ik.

Jimin boog zich over de tafel en klopte me op mijn hoofd. "Dat ga ik niet zeggen, natuurlijk. Dan is het toch geen verrassing meer." Hij grijnsde, want hij wist hoe nieuwsgierig ik was.

"Best." mompelde ik.

Na het eten reden we eerst naar huis, want Jimin moest nog wat halen. Daarna sprak hij tegen Felix en EXO. Ik hoorde niet waar ze het over hadden.

Het viel me op dat Wendy nog niet thuis was. Waar zou ze zijn? Zou ze met Joshua zijn?

Toen we de deur weer uit wilden lopen, kwamen we Chanyeol tegen. "Mag ik mee?" vroeg hij grijnzend.

Jimin gaf hem een blik. "Nee."

Chanyeol begon te lachen. "Dat is al de tweede keer dat ik word buitengesloten, vandaag." Hij deed alsof hij heel verdrietig was en zette een pruillip op.

Jimin keek verbaasd. "Door mij?" vroeg hij.

Chanyeol legde zijn hand op mijn hoofd. "Nee door haar, vanmiddag mocht ik ook al niet mee."

Toen sloeg hij zijn hand voor zijn mond en keek me met grote ogen aan.

"Was je weg vanmiddag?" vroeg hij.

Ik glimlachte onschuldig. "Dat weet je toch? Ik ging naar de pizzeria."

Jimin keek onbegrijpend. "Dat was toch in de avond?"

Ik grijnsde op een boze manier naar Chanyeol. "Ja, Chanyeol haalt wel vaker dagdelen door elkaar."

Chanyeol sloeg met zijn hand tegen zijn voorhoofd en glimlachte naar Jimin. "Ach, je hebt gelijk. Wat een sukkel ben ik toch."

Acteren is ook niet echt zijn ding...

Jimin viel er gelukkig wel voor. "Oh, oké." zei hij. "Laten we gaan." Hij pakte mijn hand en nam me mee naar de auto.

(Wendy POV)

"Je hoeft me echt niet helemaal thuis te brengen, hoor." zei ik. Ik vond het echt zielig om Joshua helemaal mee naar mijn huis te laten lopen, maar hij leek er geen problemen mee te hebben.

"Ik vind het niet erg om te doen." zei hij met een glimlach. "Elke minuut met jou maakt me blij."

Ik lachte. "Aahw, wat cutee!"

Joshua glimlachte.

Plotseling stak er een koude wind op en ik rilde. Ik zag Joshua bezorgd naar me kijken. Toen deed hij zijn jas uit en hij legde hem over mijn schouders.

Ik glimlachte naar hem. Dit was precies zoals ik het me had voorgesteld.

Hij sloeg een arm over me heen en zo liepen we verder.

Joshua had ervoor gezorgd dat ik het ding met Mina en Sehun uit mijn hoofd had gezet, maar het kwam al snel terug.

Ik snapte het gewoon niet. Waarom zou ze naar de bioscoop gaan met hem?

We kwamen aan bij de voorkant van mijn huis. We stopten met lopen en we stonden ongemakkelijk tegenover elkaar.

Ik doorbrak de stilte. "Dankjewel voor vandaag. Ik vond het leuk."

Joshua glimlachte. "Ik ook. Ik ga er maar weer eens vandoor."

Ik knikte. Hij gaf me een kus en verdween toen om de hoek.

Ik liep naar de voordeur en opende hem. Zonder ook maar iets tegen iemand te zeggen liep ik naar boven en stortte ik mezelf neer op mijn bed.

Waarom was Mina daar met Sehun?

(Hyungwon POV)

"Waarom renden we weg?" vroeg ik aan Wonho, toen we hijgend tegen de muur aangeleund stonden.

"Weet ik veel, jij begon." Hij leunde met zijn handen op zijn knieën.

"Waarschijnlijk is het gewoon omdat jullie watjes zijn." Ik draaide mijn hoofd om en zag Kihyun staan met een broodje in zijn handen.

"Je zag ons wegrennen en je hebt er geen moment aan gedacht om ons te helpen? We hadden Sehun kunnen terugpakken!" riep Wonho.

Kihyun deed niet eens de moeite om ons aan te kijken. "Ik had net dit broodje gekocht, dat is toch echt iets belangrijker." zei hij nonchalant.

Ik liep op hem af en sloeg het broodje uit zijn handen, waardoor het op de grond viel. "Je hoort ons te helpen."

Kihyun staarde met open mond naar het eten op de grond. "Wat heb je gedaan?" vroeg hij met een gepijnigde blik.

Wonho keek naar hem met een ongelovige blik. "Dit meen je niet." mompelde hij boos.

Ik richtte me weer op Wonho. "Maar waarom renden we weg voor Kai? Hij was vroeger altijd wel oké."

Wonho knikte. "Hij was gewoon heel erg intimiderend, oké?"

Kai was altijd de persoon die ons hielp als Sehun en Chanyeol weer eens iets vreselijks hadden gedaan.

"Hij is veranderd." zei ik en ik keek weg. "Laten we gaan." zei ik.

Ik trok aan Kihyun's arm, die op zijn knieën dramatisch naar zijn eten aan het staren was.

"We gaan." zei ik en ik trok hem omhoog.