Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 43

(Mina POV)

Ik ging op de bank zitten, naast Jimin en ik zuchtte.

Jimin keek om met een vragende blik.  "Is er iets?"

"Heb je de politie nog niet opgemerkt?" vroeg ik.

Hij knikte. "Jawel, Baekhyun vertelde me waarom ze hier waren." zei hij.

"En dan vraag je alsnog waarom ik verdrietig ben?"

Hij schudde zijn hoofd. "Ik had niet verwacht dat je er zo over in zat." zei hij.

"Ik vind het gewoon zielig voor Sehun, hij is echt doodsbang. En daarnaast. hij verveelt zich dood op zolder." zei ik.

Jimin gaf me een vreemde blik. "Sinds wanneer geef je dan ook maar iets om hem?"  vroeg hij wantrouwend.

Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet niet. Hij is gewoon heel erg bang en ik vind het gewoon sneu."

Jimin zuchtte en greep mijn schouders beet. "Hij is de ontvoerder van onze kinderen! Hij verdient geen goede zorg!" riep Jimin.

Ik keek weg. "Ik weet het." zei ik, maar ik was het er niet helemaal mee eens.

"Mooi zo." Jimin stond op en gaf me een kus op mijn hoofd. "Ik ga eten en dan ga ik naar mijn werk. Ik denk dat ik je vanavond wel weer zie." zei hij.

Ik glimlachte naar hem en stond toen op van de bank. Ik had een plan bedacht.

Zou het werken?

Misschien wel... Ik moet het in ieder geval proberen. Sehun moet ook weer een keer uit het huis zijn.

Ik weet dat ik echt gek aan het worden ben, omdat ik hem wil helpen. Maar toch... Het kon me eigenlijk niet heel erg schelen.

Zou de politie Sehun herkennen als hij een capuchon op had?

Vast niet, ze denken vast dat hij één van de andere was en daarnaast, niemand zou verwachten dat hij in ons huis schuilt.

Ik hoorde de voordeur dichtslaan, wat betekende dat Jimin het huis had verlaten. Ik wist dat Jimin het er niet mee eens zou zijn.

Ik rende naar boven en opende het luik van de zolder. "Sehun!" riep ik en Sehun kwam binnen enkele seconden boven het luik hangen met een ernstige blik.

"Ben ik ontdekt?" vroeg hij meteen.

Ik glimlachte. "Nee, ik heb een plan zodat jij een leuke dag hebt. Je gaat het huis weer een keer uit."

Sehun keek me aan alsof ik gek was geworden. "Ten eerste, waarom wil jij mij helpen? Ten tweede, ben je gek geworden, er is overal politie!"

Ik zuchtte. "Vertrouw me, alsjeblieft?" Ik had nooit verwacht dat ik hem om zijn vertrouwen moest vragen.

Hij zuchtte. "Oké." Hij klom de trap af.

Plotseling hoorde ik voetstappen achter me. Chanyeol stond in de hal, met grote ogen. "Waarom ga je van zolder af? Ben je gek geworden?"

Ik liep naar hem toe. "Chanyeol, hij moet echt een keer het huis uit."

Chanyeol keek me wantrouwend aan. "Probeer je hem te verlinken aan de politie?" vroeg hij fluisterend.

"Nee, natuurlijk niet!" zei ik boos. "Waarom denkt iedereen daaraan?"

Chanyeol deed alsof hij nadacht. "Hmm, waarschijnlijk niet omdat jij degene was die hem niet in je huis wilde hebben."

Ik zuchtte. "Dat was zo. Vertrouw me."

Chanyeol zuchtte. "Best."

Sehun was inmiddels van de zoldertrap afgeklommen en legde zijn handen op mijn schouders. "Zullen we gaan dan?" vroeg hij.

Hij klonk vrolijk, wat ik snapte, sinds hij al een week op zolder heeft gezeten.

"Gaat Chanyeol ook mee?" vroeg hij.

Zag ik nou teleurstelling in zijn blik? Nee, ik denk dat ik me vergiste.

"Nee, Chanyeol blijft thuis." zei ik.

"Je gaat me buitensluiten?" vroeg Chanyeol met een pruillip.

"Ja." zei ik nonchalant. "Kom, we gaan, Sehun." zei ik en ik trok hem mee aan zijn arm.

Toen we in de hal bij de voordeur stonden gaf ik hem een zonnebril, een hoed en een mondmasker.

"Draag dit en blijf voorover gebogen lopen." zei ik en ik overhandigde hem de spullen.

Hij deed ze op en ik opende de voordeur.

"Schiet op, Chanyeol!" zei ik, zodat ze dachten dat hij Chanyeol was. De politie gaf ons een korte blik, maar ze leken niets door te hebben.

Ik glimlachte en we stapten snel in de auto. "Nou, waar wil je heen?"