Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 59

(Mina POV)

"Nee, ik wil niet scheiden. Ik teken het contract niet." zei ik en ik klonk standvastig, maar ondertussen brak mijn hart in stukken. Scheiden zou het einde van alles betekenen. Wat heeft deze relatie voor hem betekend als hij het nu in een paar seconde zo gemakkelijk kan eindigen?

~Flashback naar twintig jaar oud~

Jimin sloeg zijn arm om me heen, toen hij naast me kwam zitten. Hij had een glimlach op zijn gezicht, maar het veranderde al snel in een frons, toen hij mijn bedenkelijke gezicht zag.

"Is er iets?" vroeg hij met een doordringende blik.

Ik schudde mijn hoofd.

"Waarom kijk je dan zo?"

Ik glimlachte waterig. "Ik ben gewoon aan het nadenken. Ik ben bang om je kwijt te raken."

Jimin's  gezicht veranderde in een brede glimlach. "Is dat alles?"

Ik knikte en kreeg een boze blik op mijn gezicht. Nam hij me niet serieus?

Hij zag mijn boze blik en veegde mijn haar uit mijn gezicht. "Sorry dat ik lachte. Ik lachte je niet uit, ik lachte om wat je zei. Je weet best dat dat nooit kan gebeuren."

"Hoezo?"

Jimin's gezicht kreeg een zachte uitdrukking toen hij de volgende woorden uitsprak. "Omdat ik je toch nooit zou kunnen laten gaan. Ik zou altijd bij je terugkomen."

Ik glimlachte en gaf hem een knuffel.

Nu dacht ik daar aan terug. Was alles wat hij toen zei een leugen? Ik kon het niet geloven. Hij had het met zoveel passie gezegd, dat ik hem sowieso geloofde. Maar dat was toen. Was dat over?

Door één domme fout?

Mijn gedachten werden onderbroken, toen de telefoon plotseling werd opgehangen. Hopelijk ging hij er goed over nadenken.

Ik zakte neer tegen de muur, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Niets zou meer hetzelfde zijn zonder hem...

(Jimin POV)

Ik wilde antwoorden op Mina, maar Jackson pakte mijn telefoon af en hing op.

"Wat doe je?" vroeg ik boos. Hoe durfde hij zich in mijn gesprekken te mengen?

"Je bent niet sober!" riep Jackson boos en hij gaf me een tik tegen mijn hoofd. "Je hebt geen idee wat je zegt!"

"Ik weet harstikke goed wat ik zeg!" riep ik boos. Mijn blik begon zich plotseling te vervagen.

"Jackson..."

"Ja?" vroeg hij.

Zijn stem had ook al zo'n rare echo. Hoe kwam dat nou weer?

Ik lachte. "Laat maar." Ik legde mijn hoofd neer en viel in slaap.

~Time Skip~

Ik werd wakker van geschreeuw. Ik opende mijn ogen, maar deed ze meteen weer dicht.

Man, wat een licht. En mijn hoofd deed ontzettend veel pijn. Ik wachtte tot het bonkende gevoel uit mijn hoofd was weggezakt, voordat ik mijn ogen weer opende.

Ik zag Wendy die aan het schreeuwen was. "Je hebt hem überhaupt weg laten gaan! Je had hem hier moeten houden."

Kon ze niet ophouden met schreeuwen? Zo heb ik haar toch niet opgevoed?

"Hadden we hier opgescheept moeten zitten met een depressieve Jimin?" vroeg Jackson boos.

Nee, dat moet je niet willen.

"Oké, maar had je hem niet even op de bank neer kunnen leggen?"

Wacht wat? Waar was ik? Ik keek om me heen en ik zag dat ik in de gang op de grond lag. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Dit kon je niet menen.

"Weet je niet hoeveel moeite dat had geweest?" zeurde Jackson. "Ik heb mijn slaap ook nodig."

Wendy keek boos, maar probeerde er niet meer verder op door te gaan.

Oké, wat is er allemaal gebeurd?