Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 42

(Mina POV)

"Ik zeg toch dat het niet hoeft!" riep ik boos, waardoor de politieagenten me aankeken alsof ik doorgedraaide was.

"Het is voor uw eigen veiligheid." zei de politieagent en hij haalde zijn schouders op. "Het is de opdracht van de rechercheur, dus we zouden het toch echt moeten uitvoeren."

Ik besefte dat ik mezelf verdacht zou maken als ik door zou gaan met mijn protest en ik gooide de deur dicht. Ik  liep naar de woonkamer en plofte weer neer op de bank naast Baekhyun, met een boos gezicht. Hij keek me aan met een vragende blik.

"Er is politie, ze willen hier blijven om het huis te beschermen tegen Sehun." zei ik.

Baekhyun begon te lachen. "Dus ze willen ons beschermen tegen Sehun en ondertussen beschermen wij Sehun tegen hen."

Ik keek hem aan met een boze blik. "Er is niets grappigs aan."

Baekhyun haalde zijn schouders op. "Op zich is het best wel grappig, maar oké."

Ik zuchtte en stond op. "Ik ga het wel aan Sehun vertellen." zei ik.

Baekhyun knikte en ik liep richting de zolder.'

Ik opende het luik en liep de zolder op. Ik zette het licht aan en ik zag dat Sehun aan het slapen was.

Als hij sliep leek hij onschuldig. Niet de crimineel die mijn kinderen had ontvoerd, maar gewoon nog een onschuldig persoon.

Ik schudde hem voorzichtig wakker en zijn ogen schoten open.

Ik lachte. "Je doet ook echt niets anders dan eten en slapen."

Sehun keek me verbaasd aan, waarschijnlijk omdat dit de eerste keer was dat ik aardig tegen hem was.

"J-ja, maar wat kan ik anders doen?" vroeg hij, terwijl hij zich uitrekte. "Jij wilde niet dat ik in je zicht kwam, dus ik probeer zo veel mogelijk uit het zicht te blijven." Hij leek verdrietig.

Hij had zich vast doodverveeld de afgelopen dagen en ik vond het een soort van zielig.

Ik besloot het onderwerp te veranderen. "Ik heb slecht nieuws." zei ik voorzichtig.

Sehun keek me vragend aan en hij leek een beetje angstig. "Wat is het?" vroeg hij.

Ik keek naar de vloer. "Nou.... Er is een soort van..." Ik kon het woord politie niet over mijn lippen krijgen, ik wist dat hij er bang voor was.

"De politie wil hier blijven, ze zijn bang dat je ons weer komt opzoeken." zei ik snel en Sehun's blik veranderde binnen een seconde.

Plotseling sloeg hij zijn armen om mijn nek heen. "Alsjeblieft, vertel ze niet dat ik hier ben! Ik wil niet weer de cel in!"

Hij klonk oprecht doodsbang en ik besefte hoeveel jaren van zijn leven hij al in de cel had doorgebracht. Ik voelde me bijna schuldig tegenover hem. Misschien heeft de cel hem wel gemaakt tot de persoon die hij nu is...

Ik klopte hem troostend op zijn rug. "Ik ga ze niets vertellen, rustig maar. Je bent veilig bij ons."

Sehun leek iets te ontspannen en haalde zijn armen weg uit mijn nek. "Sorry." zei hij ongemakkelijk.

Ik glimlachte voorzichtig. "Maakt niet uit."

(Wendy POV)

"Het uur is voorbij, jullie mogen naar huis." De docent klapte haar boek dicht en liep naar de deur.

Ik stond op en gaapte. Het was maar een uur geweest, maar het voelde als jaren.

Joshua stond ook op en legde een arm om mijn schouder. "Zou je vanmiddag iets leuks willen doen?"

"Ja, goed plan. Ik denk dat ik vanmiddag een film ga kijken of zo." zei ik plagend.

Hij rolde zijn ogen. "Ik bedoelde met mij." zei hij.

"Ow, verwoord het dan duidelijk. Is goed." zei ik.

"Wat wil je doen?" vroeg hij toen.

Ik keek hem aan. "Dat moet jij bedenken, jij vroeg het." zei ik en Joshua keek moeilijk.

Toen kreeg hij een gemene glimlach op zijn lippen en hij draaide zich om naar Lucas. "Hey, Lucas!" Lucas keek meteen op, met een vragende blik. "Heb jij misschien een goed idee voor een date? Sinds ik vanmiddag uitga met Wendy?"

Ik prikte hem in zijn schouder. "Hou nou eens op met hem te pesten, het is nu wel genoeg. Als je zo doorgaat ga ik vanmiddag met hem uit hoor." zei ik dreigend.

"Echt?" hoorde ik Lucas vragen.

"Nee." zei ik en Lucas keek verdrietig. "Grapje." zei ik snel, want het zag er echt zielig uit.

Hij keek alweer iets blijer, maar Joshua niet.

"Maar Joshua gaat niet door, dus ik ga met hem uit."