Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 57

(Jimin POV)

"Met Sehun?" riep Jackson verbaasd. "Wat, hoe?"

Ik keek naar de grond. "Ik weet het ook niet. Ik weet wel dat ik niet meer naar haar terug wil."

Lisa keek me geschrokken aan en legde haar hand op mijn schouder. "Je moet niet zo snel denken, neem de tijd. Misschien betekende het wel niets."

Ik sloeg haar hand weg. "Dat zeg je alleen maar omdat je haar zus bent!"

Lisa keek geschrokken en deed een stap achteruit. "Dat is niet waar." mompelde ze.

Jackson sloeg een beschermende arm over haar heen. "Jimin, doe even rustig. Het is logisch dat ze voor haar zus opkomt. Maak er niet een te groot punt van." zei hij sussend.

Ik werd razend. Hoe kon hij dat zeggen? Zijn vrouw is niet vreemdgegaan. "Sorry?" schreeuwde ik woedend. "Niet een te groot punt van maken? Ze zoende met de ontvoerder van mijn kinderen! Nee daar hoef ik geen punt van de maken!" schreeuwde ik sarcastisch.

Ik draaide me om en legde mijn hand op de deurklink. Voordat ik hem opende, draaide ik me nog een keer om. "Ik ga mezelf helemaal zat zuipen en niemand gaat me tegenhouden!"

"Gast, ik hou je niet tegen." Jackson stak zijn armen in de lucht, terwijl Lisa hem ongelovig aankeek. "Jackson, doe niet zo stom. We moeten hem tegenhouden."

Ik lachte. "Gaat niet gebeuren." Ik gooide de deur open en ramde hem daarna dicht.

(Mina POV)

Er viel een ongemakkelijke stilte, toen de jongens van EXO Sehun en mij achterlieten in een kamer, zodat we konden praten.

Ik durfde hem niet aan te kijken en hij mij ook niet. Dit begon al goed...

Ik besloot dat één van ons de stilte zou moeten verbreken en aangezien Sehun het niet van plan bleek te zijn, besloot ik het te doen. Ik schraapte mijn keel en Sehun keek meteen op met een vragende blik.

"Kun je me uitleggen waarom?" vroeg ik voorzichtig.

"Ik heb het je al uitgelegd." zuchtte Sehun, die zich nogal beschaamd leek te voelen.

Ik slikte. Ik wilde het niet nog ongemakkelijker maken dan het al was, ook al leek dat bijna niet mogelijk te zijn.

"I-ik bedoel vind je me echt leuk? Of denk je het alleen maar? Ik bedoel dat is ook mogelijk en-"

Sehun kapte me af. "Ik vind je leuk. Ik weet het zeker. Het is zelfs meer dan dat, ik hou van je. Ik maak stomme beslissingen, maar over deze heb ik nagedacht."

Sehun's woorden staken me vanbinnen. Ik dacht alleen maar dat ik hem misschien wel leuk kon vinden, maar zijn gevoelens waren oprecht. Als ik hetzelfde had gevoeld was alles anders geweest.

Ik keek weg van zijn intense blik, die op antwoord wachten. Ik keek naar de grond. "Sorry, maar ik vind je niet leuk."

Ik hoorde Sehun spottend lachen. "Hoe kun je dat me zeggen zonder me aan te kijken? Hoe weet ik dan of je oprecht de waarheid spreekt? Ik geloof je alleen als je het mij zonder te stotteren kunt vertellen, terwijl je me recht in de ogen aankijkt."

Ik zuchtte en liet mijn blik weer omhoog glijden. Toen ik bij zijn ogen aankwam, slikte ik. Dit ging moeilijk worden.

Ik staarde hem recht aan en probeerde mijn blik stern te houden. "Ik vind je niet leuk." zei ik langzaam, maar zonder te stotteren.

Ik zag Sehun's blik veranderen. Zijn gezichtsuitdrukking verraadde niets, maar zijn ogen vertelden me alles. Hij leek gepijnigd.

"Dan spijt het me dat ik je zoende." zei hij en hij stond op van de stoel waar hij op zat. Zijn stem klonk koud.

"Sehun..."

"Nee, laat maar. Ik begrijp het." Ik hoorde dat hij probeerde om me weer oké te laten voelen, maar ik hoorde de gepijnigde ondertoon.

"Het spijt me." fluisterde ik.

Hij liep de kamer uit en deed de deur dicht. Ik zuchtte en legde mijn hoofd in mijn handen.

'Ooit, ooit vind je ook iemand die hetzelfde voor jou voelt, als wat jij voor haar voelt. Ik weet het zeker.' zei ik in mijn hoofd tegen hem.