Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 75

(Baekhyun POV)

Mijn handen klemden zich zenuwachtig om het bosje bloemen. Zou het vreemd zijn om bloemen mee te nemen? Waarschijnlijk wel, Soo Hee zag het natuurlijk alleen maar als een gelegenheid om alles uit te praten.

Voor de zoveelste keer die minuut keek ik op mijn horloge. Ze was al twee minuten te laat. Zou ze nog wel komen?

Ik zuchtte diep. Waarom maakte ik me zo druk? Ze was maar twee minuten te laat.

"Baekhyun?" Hoorde ik een stem achter me. Ik draaide me zo snel mogelijk om en zette een brede glimlach op mijn gezicht, maar toen ik haar zag viel mijn mond open.

Soo Hee fronste toen ze mijn blik zag. "Is er iets? Draag ik iets vreemds?"

Ik schudde mijn hoofd en staarde nog een keer. Ze droeg een zwart jurkje die tot knielengte kwam. Haar haar was gekruld en hing los langs haar schouders.

"J-je ziet er mooi uit. Nee, niet gewoon mooi. Prachtig." Ik moest moeite doen om uit mijn woorden te komen.

Soo Hee kreeg een glimlach op haar gezicht. "Nog steeds een gentleman, zie ik. Jij ziet er ook niet verkeerd uit, trouwens." Ze oogde mijn jas en stropdas.

Ik gaf haar een vrolijke glimlach. "Laten we gaan eten."

Soo Hee knikte. "Goed plan. Ik sterf van de trek."

Ik grinnikte. Qua uiterlijk was ze misschien veel veranderd, maar vanbinnen was ze nog precies hetzelfde. Ze zegt altijd precies waar het op staat, maar ze is goudeerlijk.

"Maar wat is je plan met die bloemen? Ga je ze de hele avond vasthouden?" grinnikte Soo Hee.

"Klinkt dat niet als een goed plan, dan?"  vroeg ik sarcastisch, "Nee, ze zijn voor jou." Mijn wangen werden rood toen ik haar de bloemen gaf.

Soo Hee keek verrast, maar glimlachte toen. "Dank je."

In een opwelling pakte ik een bloem uit het boeket en ging ik voor haar staan. Ik hief mijn hand op en drukte de bloem voorzichtig in haar haar. Toen ze zag waar ik mee bezig was begon ze te lachen.

Ik lachte niet, ik staarde haar alleen maar aan. "Het staat je goed."

Soo Hee pakte ook een bloem, maar ze stak hem in mijn haar. "Jou nog beter." Toen barstten we allebei in lachen uit.

Het was weer precies zoals vroeger.

(Wendy POV)

Wat als mam en Felix nog steeds boos zijn? Zouden ze wel willen dat ik terug naar huis kwam? Misschien misten ze me wel helemaal niet. Kon ik niet beter terug naar huis gaan en wachten tot later?

Ik zuchtte. Zo werd het natuurlijk nooit wat. Ik stond al tien minuten besluiteloos voor de poort van mijn tuin met mijn koffer in mijn handen.

Zou ik gewoon naar binne-

Mijn gedachten werden verstoord door een stem. "Wendy?" De stem klonk blij en verrast, waardoor ik me om durfde te draaien.

"Felix?" Ik keek hem aan en hij kreeg een grote glimlach op zijn gezicht. Hij stormde op me af en nam me in zijn armen. "Ik heb je echt gemist. Weet je niet hoe saai het hier is zonder jou? Zeg me alsjeblieft dat je terug komt?" Hij klonk hoopvol. "Je komt hier weer wonen toch?"

Ik knikte. "Ik heb jou meer gemist. We mogen nooit meer uit elkaar gehaald worden."

Felix knikte en na enkele seconde kwam zijn enorme glimlach weer terug. "Je weet niet eens hoe blij ik nu ben. De enige manier waardoor ik wist hoe het met je ging, was via Joshua. Ik wilde je niet bellen omdat ik bang was dat je boos was."

Ik grinnikte. Felix was weer eens overbezorgd geweest. "Ik wilde jou niet bellen, omdat ik dacht dat jij boos zou worden."

"We hadden al veel eerder weer bij elkaar terug moeten komen." grinnikte Felix. "Wat moet ik zonder mijn zusje?"