Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 81

(Wendy POV)

Op dit moment lijkt alles goed te gaan. Mijn ouders zijn weer terug bij elkaar, Felix en ik zijn herenigd en tussen Joshua en mij gaat ook alles weer goed. Denk ik...

Ik vind hem echt fantastisch, maar hij is altijd zo jaloers. Wat eigenlijk ook wel weer heel schattig was. Ik denk dat ik er eigenlijk wel mee kan leven.

Zonder dat ik het wilde, verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht. Ik zag dat mensen me vreemd aankeken, sinds ik door de schoolgangen liep. Het kon me eigenlijk weinig schelen.

Plotseling voelde ik twee armen om me heen en iemands hoofd in mijn nek. "Joshua." lachte ik.

Joshua grinnikte en liet me toen los. "Waarom ben je zo blij?" vroeg hij toen hij mijn enorme glimlach zag.

"Omdat ik jou zie." zei ik.

Hij keek op. "Voordat je me zag glimlachte je ook al."

Ik grinnikte. "In mijn hoofd kan ik je ook zien."

"Aahw." grinnikte Joshua en hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en greep toen mijn hand. "Zullen we gaan eten?" vroeg hij.

Ik knikte. "Let's go."

We liepen naar de kantine en gingen aan een tafel zitten. We waren rustig aan het eten, toen er plotseling mensen naast ons gingen zitten. Ik keek op en zag Lucas en Johnny. Ik glimlachte naar ze.

"Joshua, coach wil je spreken." zei Johnny toen. "Het leek serieus."

Joshua fronste. "Waarover?"

Johnny haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet. Laten we gaan." Joshua knikte en stond op. Samen met Johnny liep hij de kantine uit. Ik keek hem met een bezorgde blik aan. Wat zou er aan de hand zijn?

Lucas kwam dichter naast me zitten. "Dit komt op zich goed uit, ik wilde net met je praten."

Ik knikte. "Oké."

Lucas begon met praten. "Ik had een vraag."

Ik nam een hap van mijn broodje en lette niet echt op. "Vraag maar." mompelde ik.

Lucas keek me aan, terwijl ik door bleef eten. "Wat zou je doen als ik je leuk zou vinden en het toe zou geven aan je?"

Toen ik dat hoorde verslikte ik me bijna in mijn brood. Ik hoestte en nam snel een slok water. Daarna begon ik te lachen, maar toen ik naar Lucas keek en zijn serieuze gezicht zag, stopte ik snel. Hij meende het?

Ik schudde mijn hoofd. "Ik zou je niet terug kunnen leuk vinden. Dus maar goed dat het niet zo is, hé?"

Ik richtte mijn blik weer op mijn eten, maar Lucas greep mijn kin en forceerde me om naar hem te kijken. "Weet je dat zeker?" vroeg hij. "Zou je mijn gevoelens niet kunnen beantwoorden?"

Ik knipperde met mijn ogen. "Je weet dat ik een vriendje heb, toch? En we zijn toch gewoon vrienden?" Ik begon een ernstig voorgevoel te krijgen.

Lucas zuchtte en liet me los. Daarna gunde hij me geen ene blik meer. "Je hebt gelijk," zei hij, terwijl hij met een depressieve blik in zijn eten begon te prikken, "Gewoon vrienden."

(Joshua POV)

We kwamen aan bij het kantoor van T.O.P. Johnny klopte op de deur met een grote grijns op zijn gezicht, die ik totaal niet vertrouwde.

Ik fronste toen de deur geopend werd. "Kom erin." zei een niet zo'n zware stem.

Wat is er mis met T.O.P's stem? Ik voelde Johnny's hand op mijn rug die me lichtelijk richting het kantoor duwde. Ik knipperde en stapte het kantoor binnen en toen viel de deur dicht. Het was stikdonker in het kantoor, maar toen ging het licht aan. Ik hoorde een sleutel in het slot rammelen. Wat is dit?

Toen ik rondkeek zag ik dat T.O.P hier niet was. "Mijn vader kon helaas niet meewerken aan dit plan," zei Johnny, "Dus ik heb even wat andere mensen geregeld."

T.O.P was hier inderdaad niet, maar wel andere mensen. Ik zag Chenle, Jisung, Taeyong en Ten om me heen staan.

"Wat is dit, Johnny?" vroeg ik enigszins geïrriteerd. "Waarom zijn deze mensen hier?"

"We hebben je gewoon wat te vertellen." zei Johnny nonchalant.  "Kom op, we laten hem zien waarom hij hier is."