Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 18

(Jimin POV)

"Ze zijn vrij!" juichte ik tegen de jongens, toen Mina had opgehangen.

Iedereen begon ook te juichen. "Dat is geweldig nieuws!" zei Kris. "Dus, waar zijn ze?"

Ik keek iedereen ongemakkelijk aan. "Dat weten we dus niet."

"Wat? Hoezo niet?" riep Luhan verbaasd.

"Chanyeol's telefoon heeft het waarschijnlijk begeven." zuchtte ik teleurgesteld.

Suho sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. "Nu weten we nog steeds niet waar ze zijn." zuchtte hij.

"Klopt, maar we gaan ze zoeken." zei ik resoluut. We stapten weer in de bus waarmee we op pad waren gegaan en begonnen weer te rijden.

"Lay, leg die pizza weg, direct wordt mijn bus nog vies." gromde Kris, die achter het stuur zat en in zijn achteruitkijkspiegel naar Lay keek.

Lay legde snel de pizza weg met een onschuldig gezicht, waarna Baekhyun hem oppakte en verder begon te eten.

Ik zuchtte, deze gasten.

"Mag het dak open?" vroeg Luhan plotseling. " Het is echt veel te warm."

Kris knikte en opende het dak.

We reden een tijd verder zonder iets te zeggen, toen ik plotseling Baekhyun zachtjes hoorde lachen. Ik keek om en zag dat hij Luhan aantikte en naar Lay wees. Luhan begon nu ook te lachen.

Ik keek nu ook naar Lay en zag dat hij lag te slapen, maar er zat een vogel vlak naast zijn hoofd. Maar wat is hier zo grappig aan?

Ik keek de jongens aan met een vragende blik, maar ze zeiden niets. Toen schudde Baekhyun Lay zachtjes wakker.

Lay werd wakker en keek met een verwarde blik om zich heen. Hij keek Baekhyun aan, maar die wees naar de vogel.

Lay draaide zijn hoofd nu ook om en zag de vogel zitten. Zijn ogen werden groot en hij begon te schreeuwen.

"Baekhyun, haal het weg!" riep hij. Ik lachte, zijn reactie was echt goud waard.

Baekhyun gaf hem een grijns, maar joeg daarna wel de vogel weg.

"Wat is jouw probleem?" vroeg ik lachend aan Lay, die nog steeds wit was weggetrokken. "Het was maar een vogel."

Zo te zien was Lay nog niet helemaal in staat om te praten, dus Luhan nam het over. "Hij heeft een fobie voor vogels," grinnikte hij.

Ik begon te lachen, maar ik stopte toen ik zag dat Lay me met een dodelijke blik aankeek.

(Felix POV)

"Wat gaan we nu doen?" vroeg ik, terwijl ik keek naar Chanyeol's telefoon, die nu in stukken op de grond lag. Misschien was het niet de meest handige zet van hem om zijn telefoon kapot te gooien.

"Ik denk dat we het best gewoon kunnen gaan lopen." zei Chen, terwijl hij zijn schouders ophaalde.

Iedereen keek hem aan alsof hij gek was geworden.

"Hebben jullie een beter idee, soms? Ik hoor het graag." zei hij met een blik op ons, hij wist al dat we niets hadden.

''Best, we doen dat wel." mopperde D.O. en iedereen keek hem verbaasd aan, omdat hij met Chen instemde. "En Chanyeol, dit was echt dom." zei hij en hij keek naar de resten van Chanyeol's telefoon.

Chanyeol zuchtte. "Weet ik. Je hoeft het er niet de hele tijd in te wrijven, hoor."

"Laten we nou maar gaan." zuchtte ik.

"En Sehun dan?" vroeg Wendy.

Ik keek haar aan met een blik vol van afschuw. "Wendy, het maakt niet uit wat er met hem gebeurt, hij is gemeen." Toen ik dat zei, kreeg Wendy een verdrietige blik op haar gezicht.

Ik pakte haar schouders vast en gaf haar een knuffel. "Sorry." zei ik. "Zo bedoelde ik het niet, maar de politie komt hem vanzelf wel ophalen."

Wendy knikte. "Ja, sorry, je hebt ook gelijk." zei ze, terwijl ze haar blik afwendde.

Ik wist dat zeer echt veel moeite mee had om hem achter te laten. Ze heeft ook weer eens een veel te groot hart. Ik gaf haar nog een knuffel. "Het is goed om zo'n karakter te hebben, blijf zo." zei ik tegen haar.

"Aaahw!" Riep Chanyeol, terwijl hij naar ons keek.

"Ja, oké, familietijd is weer over, laten we gaan." hoorden we D.O. plotseling zeggen.

Chanyeol gaf hem een boze blik, maar toch begon hij te lopen.

"Oké, mijn gevoel zegt dat we die kant op moeten." Chanyeol wees met zijn vinger een random kant op.

"En we moeten op jouw gevoel gaan vertrouwen?" vroeg Chen spottend.

Chanyeol gaf hem een blik. "Ja, ik ben zeer goed in deze dingen, ik heb bijna altijd gelijk." Zei hij en hij begon te lopen. Iedereen volgde hem mopperend.

Na een tijd gelopen te hebben, bleek wat Chanyeol zei niet waar te zijn. We liepen alleen maar verder de middle of nowhere in.

"Chanyeol, weet je zeker dat we goed gaan?" vroeg Wendy toen.

"Ja, ik voel het aan mijn water, laat eens een beetje vertrouwen in." Op dat moment liep hij een sloot in.

"Voel je het nog steeds aan je water?" vroeg Chen lachend. Chanyeol keek hem boos aan.

"Weet je wat, laat mij maar leiden." zei D.O. en hij begon de compleet andere kant op te lopen.

Zou dit ooit goed komen?