Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 44

(Wendy POV)

"Vond je dit een leuk idee?" vroeg Joshua, toen we bij de bioscoop naar binnen liepen.

Ik gaf hem een lieve glimlach. "Joshua, alles wat we samen doen is leuk." zei ik.

Joshua lachte en gaf me een duwtje. "Cliché-alarm!" riep hij.

"Ik weet het." zei ik en ik lachte. "Naar welke film gaan we?" vroeg ik.

"Een horrorfilm." Joshua glimlachte.

"Oké." zei ik en ik haalde mijn schouders op. Joshua leek teleurgesteld, ik denk dat hij op een andere reactie hoopte.

"Vind je horrorfilms leuk? Niet eng, of zo?" vroeg hij.

Ik lachte. "Wat voor reactie verwachtte je? Dat ik echt niet wilde? Ik ben niet zo'n bang uitgevallen persoon." zei ik.

Joshua glimlachte. "Weet ik, maar ik had het wel grappig gevonden."

Ik zuchtte. Soms kon ik me niet voorstellen dat we een stel waren.

"Nou, kom op, laten we gaan!" zei ik en ik trok hem mee de zaal in.

(Mina POV)

"Weet je zeker dat je naar de bioscoop wilt? Je kunt niet elke dag naar buiten, dus we kunnen ook naar buiten gaan-"

"Nee, ik wil naar de bioscoop! Er draait een horrorfilm die ik nog niet gezien heb." zei Sehun koppig.

Mijn ogen werden groot. De laatste keer dat ik naar een horrorfilm ging, liep het niet zo goed af. Ik was doodsbang geweest.

Sehun zag mijn uitdrukking. "Wil je dat niet?"

Ik kon mezelf niet geloven, maar ik ga toch echt weer vrijwillig naar een horrorfilm. "Jawel, laten we gaan." zuchtte ik.

Hoe dichter we bij de zaal kwamen hoe zenuwachtiger ik werd. Waarom altijd horrorfilms?

Toen we bij de deur van de zaal aankwamen, hield Sehun me tegen. "Gaat het wel goed met je?" vroeg hij.

Ik glimlachte nerveus. "Ja, natuurlijk, waarom zou het niet goed gaan?" ratelde ik.

Sehun haalde zijn schouders op en pakte toen mijn hand. "Kom op, de film begint bijna!" zei hij en hij trok me mee naar binnen.

We namen plaats op één van de middelste rijen, waar we het beste zicht hadden op de film.

"Ik ben echt blij dat we naar deze film konden gaan! Dank je wel, Mina!" zei Sehun en hij gaf me een brede glimlach. "En ook dankjewel voor het vertrouwen. Ik weet dat ik slechte dingen heb gedaan, maar je moet weten dat ik dat nu ook inzie."

Dit leek me niet het beste moment om hierover te praten, maar ik was hem dankbaar dat hij erover begon. "Het is oké. De film gaat beginnen." zei ik.

Sehun richtte zijn blik weer op het scherm en ik wendde mijn blik af naar de grond. Het geluid van de film  en de flitsen van het beeldscherm lieten me elke keer opnieuw schrikken, waar ik echt een hekel aanhad.

Ik dacht na aan de vorige keer dat ik bij een horrorfilm was. Dat was met Jimin.

Ik herinnerde hoe hij me kalm kreeg, gewoon door me vast te houden...

Maar ik was nu met Sehun en dat was toch wel een beetje anders.

Na tien minuten had Sehun door dat ik niet naar de film aan het kijken was. Hij tikte me op mijn schouder en keek me aan met een vragende blik.

"Weet je zeker dat het goed gaat?" vroeg hij bezorgd.

"Ja, alles is ok-" op dat moment kwam er een schrikmoment in de film en ik schrok enorm. Ik merkte dat ik trilde en Sehun greep mijn arm. "Het is helemaal niet oké. Je had ook gewoon kunnen zeggen dat je niet tegen horrorfilms kunt."

Ik gaf hem een arrogante blik. Ik wilde hem mijn zwakheden niet laten zien. "Ik kan echt wel tegen horrorfilms." zei ik, maar toen gebeurde het weer. Ik schrok weer.

Sehun trok me naar hem toe en gaf me een knuffel. "Wil je weg?" vroeg hij zachtjes in mijn oor.

Ik weet dat hij me gewoon troostte, maar waarom voelde ik me dan zo?

Ik schudde mijn hoofd. "Nee..." zei ik verward.

Sehun hield me vast in deze houding. "Mooi zo." fluisterde hij.

In de houding waarin hij me vasthield, kon ik alleen zijn gezicht zien. Hij leek... tevreden?

Hij haalde zijn hand door mijn haar. Waarom deed ik er niets tegen?

(Wendy POV)

Ik nam mijn stoel naast Joshua in. We waren vroeg en de film was nog niet begonnen.

We waren één van de weinigen in de zaal.

Ik keek om me heen en toen viel mijn oog op de deur. Is dat... Sehun?

Wat doet hij hier nou? Waarom is hij van zolder af?

Maar toen schrok ik.  Mijn moeder liep achter hem? En ze had zijn hand vast?

Wat is dit?

Ik ging voorover zitten om het beter te kunnen zien. Wist ik wel zeker dat ze het waren?

Ze waren het vast niet. Misschien leken ze er allebei toevallig op. En als het wel zo was, waarom zouden ze elkaars hand niet kunnen vasthouden?

Het was halverwege de film, toen ik plotseling de-persoon-die-op-Sehun-leek een soort van omhelzing zag geven aan de-persoon-die-op-Mina-leek.

Toen hield mijn nieuwsgierigheid het niet meer. "Ik ga even naar het toilet." zei ik tegen Joshua en hij knikte, hij zat volledig in de film. Het viel me op dat Joshua nog best snel bang was. Hij schrok ongeveer elke tien seconden, waardoor ik begon te lachen.

Ik stond op van mijn stoel en liep in de richting van de toiletten, wetend dat als ik terug zou lopen dat ik hun gezichten zou kunnen zien.

Ik ging snel naar het toilet en liep toen terug. Ik begon langzamer te lopen toen ik de zaal inliep en ik zocht de stoelen af.

Toen vond ik ze en ik wist het zeker. Ze waren het.