Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 95

(Mina POV)

Mijn ogen werden groot. "Wat bedoel je?" vroeg ik bezorgd. "We hadden dit toch uitgepraat? Alles was toch weer goed?"

Sehun gromde gefrustreerd. "Voor jou is alles goed ja, maar denk je echt dat het na dat gesprek goed ging met mij? Ik vond..." Hij zuchtte. "Ook al is het pijnlijk om te zeggen, vind je leuk. En ik ben niet binnen een paar seconden over je heen. Het heeft al drie maanden geduurd en ik heb nog steeds gevoelens voor je!" Sehun stond op van de bank.

Ik kromp ineen. "Alsjeblieft, doe dit niet. Ik wil onze vriendschap niet verpesten."

"Mina, ik hou van je!" Sehun schreeuwde het bijna. "Maar jij houdt van een andere man! Weet je niet hoe moeilijk dit is?"

Er begonnen tranen in mijn ogen te vormen,en toen Sehun dat zag ging hij onmiddellijk weer zitten en sloeg zijn arm om me heen. "Sorry..." mompelde ik.

Sehun schudde zijn hoofd. "Het is niet jouw fout, het is mijn schuld. Maar ik heb me er al bij neer gelegd dat het beter is als ik wegga." Hij pauzeerde even en staarde dromerig voor zich uit. "Maar misschien, als ik eindelijk over je heen ben, kom ik over een paar jaar terug. Dan kan ik je in mijn armen sluiten als een ware vriend. Want die verdien je, een echte vriend. Niet de persoon die ik nu ben."

"Sehun-"

"Ik ga over mijn gevoelens heen komen en dan kom ik terug. Ik beloof het."

Op dit moment liepen de tranen over mijn gezicht. "Het spijt me zo..."

Sehun glimlachte, maar er was een glimp van pijn over zijn gezicht. "Het is niet jouw fout en dat is het ook nooit geweest. Ik wil gewoon een echte vriend voor je zijn. Niet zo één als Kai, maar een oprechte."

Ik keek hem aan. "Kai was een echte vriend voor me."

Sehun schudde zijn hoofd. "Hoor je wat je zegt? Was. Ik wil niet dat dat tussen ons ook gebeurt, oké?

Ik knikte en veegde de tranen weg. Sehun glimlachte. "Ik wil dat als ik weg ben, dat je niet meer huilt over mij. Geen één keer, begrepen?" Zei hij op een speelse toon, waardoor er direct een glimlach op mijn gezicht kwam. "Oké."

 

(Kai POV)

"Niet zo één als Kai." Hoorde ik Sehun zeggen. Ik balde mijn vuist en zakte neer achter het muurtje. Hoe pijnlijk het ook was om toe te geven, hij had wel gelijk.

Maar net nu ik opnieuw wilde starten, gingen we weg. Ik greep naar mijn haar. Wat moet ik nu doen?

"Gaat het een beetje?" Ik keek omhoog en zag D.O. naar me staren. Ik schudde mijn hoofd. "D.O. wat moet ik doen?" fluisterde ik.

D.O. liet zich zakken en ging naast me zitten op de grond. "Ik weet het niet, het ligt eraan wat je wílt doen."

Ik keek hem aan en zag dat zijn blik vol met begrip stond. "Ik wil.... Ik wil dat ze zich compleet goed voelt voordat ik wegga. Dat ze zich niet meer druk maakt om de situatie met mij. Ik wil... Ik wil dat ze gelukkig is. Dat verdient ze."

D.O. glimlachte. "Je houdt echt van haar, hé?" vroeg hij en ik knikte.

"Je hebt de juiste beslissing gemaakt, ik ben trots op je." zei hij toen. "Het belangrijkste is om te zorgen dat de persoon van wie je houdt gelukkig is. En daar heb je voor gekozen."

Ik glimlachte waterig. "Dank je, D.O. Maar wat moet ik nu doen?"

D.O. zuchtte. "Ik denk dat je haar moet uitleggen waarom je haar lastig bleef vallen, voordat het te laat is."