Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 62

(Sehun POV)

Waarom ben ik dan ook zo stom geweest? Ik moest haar ook zo nodig zoenen!

Ik moet eerlijk zijn, in het begin was ik opgelucht. Ik had eindelijk mijn gevoelens aan Mina kunnen laten zien en ik hoopte dat als het niet meer goed zou komen met Jimin dat ze dan iets met mij zou willen.

Natuurlijk had dat nooit kunnen gebeuren. Hoe heb ik dat überhaupt kunnen denken? Natuurlijk had ze geen gevoelens voor me.

Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen. Ik maak haar relatie kapot en daarna verwacht ik ook nog eens dat ze me terug leuk vind.

Ik zuchtte en legde mijn hoofd neer op mijn knieën. Ik zat op zolder.

Voor de politie hoefde ik daar niet per se te zitten, ze hebben me nog nooit doorgehad. De enige reden dat ik daar zat, was omdat ik Mina niet onder ogen wilde komen. En de jongens al helemaal niet.

Ze zouden me vast uitschelden als ik vertel waarom ik haar zoende.

Hoe heb ik Mina dit aan kunnen doen? Als ik haar leuk vind  hoor ik haar toch geen pijn te doen?

(Mina POV)

"Weet je zeker dat alles goed gaat?" Mark keek me met een bezorgde blik aan. Hij was langsgekomen omdat hij al een paar dagen niets van me gehoord had. Hij was echt een veel te bezorgde broer.

"Ja, ik weet het zeker." Ik probeerde te glimlachen, maar ik weet zeker dat het er uitzag als een soort van awkward grijns. Het is onmogelijk om te lachen op het moment.

Mark legde zijn hand op mijn schouder. "Mina, ik weet dat je liegt." zei hij kalm.

Boos stond ik op. Waarom geloofde hij me niet gewoon? Ik wilde het niet vertellen!

"Ik lieg niet!" riep ik. "Het is de waarheid. Alles. Is. Ok-" Toen vielen mijn tranen. Ik viel stil en ik liet mijn hoofd hangen. De tranen gleden over mijn wangen heen.

"Alles is oké." fluisterde ik nog, maar ik voelde twee armen om me heen.

"Je hoeft het niet te vertellen, maar ik wil ook niet dat je liegt. Je had gewoon kunnen zeggen dat je je niet oké voelde."

Marks stem bracht me langzaam tot rust. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen.

Ik merkte dat ik eindelijk al mijn gevoelens eruit gooide.

Toen hoorden we plotseling een stem.

"Is er een probleem?" Kai keek ons met verbaasde ogen aan. Deed hij nou net alsof hij het ook niet wist?

Ik gromde boos. "Er is niets."

Hij liep op me af. Waarom deed hij alsof hij niet wist wat er gebeurd was?

"Er is duidelijk wel iets." zei hij.

Ik zuchtte van frustratie en keek hem boos aan. Wat is zijn probleem?