Dit is het vervolg op Forbidden Love (Park Jimin ff) dus als je dat nog niet gelezen hebt, is het misschien makkelijker om dat eerst te lezen.
Beschrijving: Jimin en Mina zijn inmiddels ouder en ze hebben al kinderen. Alles gaat goed in hun leven, m...
Ik keek uit het raam van de auto, maar het enige wat ik zag waren voorbij flitsende lantaarnpalen die het wegdek verlichten. Het was al behoorlijk laat op de avond, maar Jimin leek haast te hebben.
Ik gaapte. "Waar wil je zo nodig heen op deze late avond? Had het morgen niet gekund?" vroeg ik.
Jimin glimlachte en schudde zijn hoofd. "Nee, het moet vanavond." zei hij stern.
Ik zuchtte en legde mijn hoofd tegen het raam. Ik deed mijn ogen dicht en ik viel langzaam in slaap.
Na een tijdje schudde Jimin me wakker. "Opstaan." fluisterde hij.
Ik opende mijn ogen en keek hem aan. "Waarom fluister je?" vroeg ik wantrouwend.
Jimin pakte mijn hand. "Omdat dit een plaats is om te fluisteren. Ik keek langs Jimin en ik zag alleen maar bomen. "Zijn we in het bos?" vroeg ik verbaasd. "Moesten we daarvoor zolang rijden?"
Maar toen stapte Jimin opzij en ik hapte naar lucht. Ik stapte de auto uit en keek om me heen.
Deze plek kon ik me nog wel herinneren. Ik liep naar de rand van het bos, waar zich een rotsplateau bevond. Het rotsplateau had uitzicht op een klein dorpje hieronder.
"W-we zijn op de plek waar het kamp ooit was?" vroeg ik emotioneel.
Jimin knikte en zuchtte. "Dit is voor mij de mooiste plek op aarde. Ik heb hier urenlang met je gezeten." Hij glimlachte bij de gedachte en ik deed hetzelfde.
"Dankjewel." zei ik en ik gaf hem een knuffel. "Maar waarom zijn we hier?"
Jimin glimlachte geheimzinnig. "Dat zie je zo." Hij ging zitten op de rand van het plateau en liet zijn benen over de rand bungelen. Hij klopte op de lege plek naast hem en ik nam plaats naast hem.
Na een minuut begon ik te lachen. "Waar gaan we op wachten? Tot we aan de rots vastgegroeid zitten?"
Jimin gaf me alleen maar een blik en sloeg zijn arm om me heen. Hij keek me recht aan. "Op dit." En toen wees hij op de lucht.
De lucht die net nog donker was geweest, met een paar sterren verlichtte zich plotseling fel.
"W-wat gebeurt er?" vroeg ik verbaasd. Jimin zuchtte. "Is het niet prachtig. Het is een kometenregen."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn mond stond nog steeds open en ik merkte het nu pas. Ik deed het snel weer dicht en staarde toen naar Jimin. "Het is prachtig."
"Net als jij." zei Jimin en hij pakte mijn kind beet. Hij drukte zachtjes zijn lippen op de mijne.
Toen hij losliet, staarden we weer naar de kometenregen. Het was een prachtig gezicht.
"We hadden de kometenregen ook ergens anders kunnen zien, maar ik vond dit specialer." zei hij.
De lucht begon alweer donkerder te worden en ik legde mijn hoofd op Jimin's schouder.
"Dankjewel." mompelde ik in zijn oor. Ook al kon ik zijn gezicht niet zien ik wist dat hij glimlachte.
En dat was voor mij belangrijker dan een kometenregen.
