Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 78

(Jimin POV)

Ik liep door de straten van de stad, richting het huis van Mina. Of eigenlijk het huis van Mina en mij. Met een snelle pas liep ik door de straten.

Had ik een te snelle keuze gemaakt? Ik heb geen idee. Ik wist alleen maar dat ik het niet langer alleen aan kon. Het was alsof ik een deel van mezelf miste zonder Mina en mijn kinderen. Misschien heb ik juist te lang gewacht met de keuze maken.

Ik probeerde die gedachtes uit mijn hoofd te zetten en aan Mina te denken. Ik beeldde me haar in met een blije glimlach als ze de deur opende. Dat ik haar een knuffel gaf en haar optilde, haar recht in de ogen keek, terwijl ze zachtjes 'Welkom terug' in mijn oor fluisterde. Wat had ik haar glimlach gemist de afgelopen tijd.

Ik begon sneller te lopen. Ik kon niet wachten om haar opgewekte en oprechte glimlach te zien. Ik kon niet wachten om haar weer in mijn armen te nemen.

Ik weet niet meer waarom ik het besluit had genomen om bij haar terug te komen. Ik denk dat het kwam omdat ik er nooit overheen zou komen als ze iets met een andere man zou nemen. Het klinkt misschien kinderachtig, maar ik zou het niet aankunnen.

Ik kwam aan in de straat waar het huis stond. Ik haalde diep adem en knipperde met mijn ogen. Ik liep snel verder en ik liep het tuinpad op. Ik stond stil voor de deur en hief toen mijn hand op om aan te kloppen. Net voordat ik aanklopte stopte ik.

Was dit een goed plan? Zou zij mij nog wel willen zien? Wat als ze dat niet wilde? Ik liet mijn hand zakken en keek naar de grond, in gedachten verzonken. Toen hoorde ik plotseling de deur opengaan.

In de deuropening stond Felix met grote ogen naar me te kijken. "Pap?" Hij klonk geschokt. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij aan het nadenken was. "J-je bent weer thuis?"

Ik glimlachte om zijn verwarde uitdrukking. Daarna liep ik op hem af en nam ik hem in mijn armen. Hij begroef zijn gezicht in mijn schouder en sloeg zijn armen strak om me heen.

Mijn gezicht stond stern, maar dat was alleen omdat ik anders in huilen zou uitbarsten. Ik besefte me toen pas hoe enorm erg ik hem heb gemist. Ik zei niets, in de angst dat mijn stem zou breken. Ik legde mijn hand tegen Felix's achterhoofd.

"Je komt hier weer wonen, toch?" vroeg Felix. Ik antwoordde niet, want ik vertrouwde mijn stem nog niet genoeg, dus ik knikte alleen maar. "Beloof alsjeblieft dat je nooit meer weggaat. Ik vond het echt niet leuk." Felix stem schokte.

Ik duwde hem een klein stukje naar achteren, zodat ik hem recht kon aankijken. "Ik beloof het je. Ik ga nooit meer weg, wat er dan ook gebeurd." zei ik oprecht en ik merkte dat mijn stem normaal klonk.

"Echt?"

Ik knikte. "Ik beloof het." Ik trok hem weer terug in de knuffel en zo bleven we een tijdje staan, totdat de deur opnieuw openging en Chanyeol naar buiten kwam.

We keken hem aan terwijl hij voorbij ons liep en hij keek terug. "Ow hey Jimin, Felix." groette hij ons met een glimlach en hij liep verder.

Hij leek zich niet te beseffen....

Maar toen stopte hij plotseling midden op het tuinpad en hij draaide zich om met een verwarde blik. "Jimin? Jimin!" Zijn stem ging van verbaasd naar blij.

"Je bent terug!" Hij sloeg zijn lange armen om Felix en mij heen.

"Ook leuk om jou weer te zien." zei ik, terwijl ik bijna geen adem meer kreeg.

"Weet Mina al dat je hier bent?" vroeg Chanyeol enthousiast.

Ik schudde mijn hoofd.

"Ik ga het haar vertellen!" riep hij, maar ik greep zijn schouder. "Wow, rustig. Ik zou het graag zelf willen vertellen."

Chanyeol trok een pruillip. "Ik begrijp het."

Ik glimlachte en draaide me weer om richting de deur. Ik haalde diep adem en zette een vastberaden blik op. Nu gaat het gebeuren.