Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 35

(Suho POV)

"S-sehun?" vroeg ik verbaasd.

Sehun die tot nog toe naar de grond had gestaard, hief eindelijk zijn hoofd op. Hij keek me recht in de ogen aan en gaf me een koude blik.

Ik wilde een stap achteruit zetten, maar toen voelde ik twee armen om me heen. "Suho!" zei Sehun met zijn armen stevig om me heen. "I-ik..."

Ik stond verstijfd, maar toen merkte ik dat Sehun's hele lichaam schudde. Hij was aan het huilen? Wat moest ik nu doen? Hem troosten?

Ik wrikte mijn armen los uit zijn omhelzing en klopte hem op zijn rug. "Het is oké, rustig maar. Nou ja, niet oké, maar we komen er wel uit."

Het was zo raar dat ik nu gewoon de vijand aan het troosten ben, maar ik had in deze situatie niets anders kunnen doen. Hij is nog steeds één van mijn vrienden. Denk ik.

Na een minuut liet Sehun me eindelijk los. Zijn ogen waren rood en hij wreef de tranen van zijn wangen. Langzaam kreeg hij zijn normale donkere blik weer. "Sorry." zei hij.

Ik gaf hem een soort van glimlach. Ik had echt geen idee wat ik moest doen. Nadat hij zo gehuild had kon ik het niet over mijn hart krijgen om hem het huis uit te schoppen. "Uhm, wat kom je doen?" vroeg ik voorzichtig.

"Ik wilde sorry komen zeggen." zei Sehun. Ik gaf hem een blik. "En ik ben op de vlucht voor de politie." gaf hij zuchtend toe.

"Ik ben bang." zei hij toen. Het brak mijn hart.

Ik wilde niet dat hij bang was. Op dat moment hoorden we auto's. Een ander deel van EXO was terug.

"Sehun, ik heb het je niet vergeven en ik weet niet of ik je ooit kan vergeven, maar je moet je verstoppen. Kom mee." zei ik en ik pakte zijn arm.

Wat zouden de andere jongens doen als ze hier waren? Zouden ze hem pijn willen doen? Het is niet dat Sehun nooit iemand pijn heeft gedaan, maar ik gun hem nog steeds geen pijn.

Sehun leek verbaasd, maar volgde me toch. Ik dacht na over een goede plek om Sehun te kunnen verstoppen.

De kelder? Nee, daar staat voedsel, daar komen de jongens sowieso veel. Misschien de zolder? Dat is een onlogische plek om veel te komen. Ik ben er nog nooit geweest, ik had alleen Jimin het luik ervan zien openen.

Ik ging onder het luik staan en zorgde dat de trap naar beneden kwam. "Snel klim naar boven!" siste ik en Sehun klom onmiddellijk naar boven. Toen hij de trap op was geklommen zat hij op zijn knieën. Hij keek naar mij. "Dank je." zei hij en hij trok de trap omhoog. Ik hoorde voetstappen op de trap.

Net voordat ze boven aan de trap aankwamen, was het luik dicht.

Ik draaide me om en zag Tao, Kris en Luhan de trap opkomen. Ze keken me verbaasd aan.

"Waarom sta je random midden in de hal?" vroeg Luhan verward.

"Ik... Ik" begon ik. "Ik zoek gewoon naar een nieuwe plek om te zitten. Het is altijd zo vol in de woonkamer."

Kris keek me raar aan. "Of course, dus dan ga je midden in de hal zitten? Logisch." zei hij sarcastisch.

"Weet ik." zei ik en ik liep weg.

(Mina POV)

"Gaan jullie maar halen wat jullie willen, hier heb je tien euro." zei ik en ik gaf Baekhyun en Chanyeol een tien euro biljet.

Ze keken er met grote ogen naar en ik lachte. Het zijn af en toe net kleine kinderen.

Ze renden weg op zoek naar chips en ander eten. "Moet je er niet achter aan gaan, of zo?" vroeg ik aan Kai.

"Je wilt me wel graag weghebben, hé?" vroeg Kai met een grijns.

"Ja." zei ik en ik liep verder de winkel in.

"Dat verandert nog wel." Hoorde ik Kai achter me mompelen.

Ik probeerde iets van de bovenste plank te pakken, maar ik kon er net niet bij.

"Je had natuurlijk ook gewoon het krukje kunnen pakken." hoorde ik Kai zeggen en ik zag het krukje toen pas.

"Nee, ik kan het zonder." zei ik chagrijnig, omdat Kai gelijk had.

Ik ging op mijn tenen staan en probeerde het product te pakken, maar ik kon er nog steeds niet bij. Toen voelde ik plotseling een hand op mijn schouder.

Kai pakte het product net voor mijn neus vandaan. "I-ik had het zelf gekund." zei ik. Ik voelde me ongemakkelijk in deze situatie. Hij had ook gewoon naast me kunnen gaan staan, maar natuurlijk moest hij achter me gaan staan, waardoor ik tussen het schap en hem geklemd was.

Kai glimlachte en ik voelde me boos worden. "Je mag nu wel weer weggaan." zei ik en ik duwde tegen zijn borstkas. Ik had kunnen weten dat hij weer geen millimeter zou verschuiven.

"Het mag? Dan liever niet, nee." zei hij.

"Hey, Kai. Laat Mina eens even ademhalen, man." Hoorde ik de stem van Baekhyun zeggen. Kai ging snel van me weg staan en ik haalde opgelucht adem.