Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 46

(Sehun POV)

Ik verliet met de pizza in mijn handen snel het restaurant uit. Ik vroeg me af waarom Jimin er zo tegen was dat ik het huis uit zou gaan? Zou hij zo'n hekel aan me hebben? Of zou hij me juist willen beschermen door me binnenshuis te houden?

Wat het dan ook was, het kon me nu niet veel schelen. Ik had wel andere dingen aan mijn hoofd, zoals deze pizza warm houden tot ik thuis ben.

Ik dacht na. Ik kon hem natuurlijk ook nu gewoon opeten. Zou dat een slim plan zijn? Vast wel.

Ik liep een steegje in en ging op de grond tegen de muur aan zitten. Niet echt comfortabel, maar als Jimin voorbij zou rijden zou hij me niet zien.

Ik glimlachte en wreef in mijn handen. Ik opende de pizzadoos en begon te eten.

Ik merkte niet op dat meer mensen door het steegje liepen, totdat er één over mijn voeten struikelde. De persoon voor me viel op de grond en ik stond snel op om hem overeind te helpen.

Ik greep zijn hand en trok hem overeind. "Het spijt me." zei ik, maar hij leek het amper op te merken. Hij staarde naar mijn gezicht en stootte toen de ander achter hem aan.

Hij fluisterde iets, maar ik kon het niet verstaan. Toen begon de achterste te knikken en hij fluisterde iets harder. "Grijp hem." hoorde ik.

In een enkele seconden greep de voorste me vast bij mijn kraag en duwde me tegen de muur. "Dus, Sehun," begon hij. "Lang niet gezien. Ik zag dat je het slechte pad op was gegaan?" Hij grijnsde en hield een poster voor mijn neus, met mijn gezicht erop afgebeeld.

Maken ze in deze tijd echt nog posters? Ik voelde me nu echt berucht.

Maar toen viel mijn blik op het gezicht van de persoon voor me. Ik kende hem ergens van...

"Hyungwon?" Ik keek hem vragend aan. Ik wist het niet zeker, hij zou dan wel echt veel veranderd zijn sinds de middelbare school.

Hij was bijna even lang als ik geworden en ik moet zeggen, behoorlijk intimiderend. Toen zag ik dat ik de persoon achter hem ook kende.

"En Wonho?" Ik begon paniekerig te worden. Ik kon maar één ding bedenken wat ze wilden... wraak.

Ik denk dat ik eerlijk kan toegeven dat ik niet zo'n geweldig persoon was op de middelbare school...

~Flashback~

"Hey, Chanyeol, heb jij nog wat geld voor me? Ik ben mijn lunch vergeten." zei ik, maar hij schudde zijn hoofd.

"Sorry, ik heb niets." Toen kwam er een grijns op zijn gezicht. "Maar zij hebben vast wel iets." Hij wees naar Hyungwon en Wonho, die rustig aan het eten waren.

Ik grijnsde terug en we liepen met grote passen op ze af. Toen we voor ze stonden viel er een schaduw over hun heen en hun gesprek verstomde. Wonho keek omhoog met een vragende blik.

"Is er iets aan de hand?" vroeg hij.

"Jij ziet er echt uit als iemand die mij graag geld zou geven." zei ik en ik gaf hem een grijns.

"Ik heb geen geld, sorry." zei Wonho voorzichtig.

Ik snoof. "Denk je nou echt dat ik je geloof?" Ik hield mijn hand voor me uit. "Geef het. Of wil je dat ik ervoor zorg dat je het geeft?"

Hyungwon stond op. "Hij heeft geen geld, laat hem met rust." zei hij kalm.

Chanyeol begon te lachen. "We hebben zelfs een vrijwilliger! Dus jij wilt in elkaar geslagen worden? Of ga je ons wel geld geven?"

"Ik heb ook geen geld en als ik het wel had, had ik het zeker niet aan jullie gegeven." zei hij met een chagrijnige blik.

Chanyeol floot spottend. "Brutaal..."

Ik grijnsde en stapte naar voren. Ik greep Hyungwon bij zijn kraag. "Je vroeg er zelf om..."

Ja, ik was dus niet zo heel aardig tegen hun geweest. Ik had ook niet echt een reden gehad om zo tegen ze te  doen, maar op dat moment waren ze gewoon makkelijke slachtoffers. Dat was nu helaas veranderd.

"Wat zullen we met hem doen?" vroeg Wonho grijnzend. "We kunnen de politie opbellen, of... We kunnen dit zelf regelen."

Hyungwon lachte. "Ik denk dat we dit zelf wel kunnen regelen." Hij hief zijn vuist op en ik sloot mijn ogen, wachtend op de klap, maar die kwam niet.

Na enkele seconden opende ik mijn ogen en ik zag dat iemand Hyunwon's pols had vastgegrepen.

"Kai?" vroeg ik verbaasd.

Kai reageerde niet, maar duwde in plaats daarvan Wonho en Hyunwon weg. "Jullie kunnen vertrekken." zei hij kalm en hij keek ze aan met een speelse blik. "Tenzij één van jullie het tegen mij wilt opnemen?"

Ze schudden snel hun hoofd en renden weg. Kai lachte, maar zuchtte meteen daarna. "Je hebt echt teveel vijanden gemaakt in je verleden."

"Moet jij nodig zeggen." spotte ik. "Maar wat doe je hier?"

"Ik ben niet naar Mina op zoek." flapte Kai eruit. "Uhm... Ik bedoel... ach wat maakt het uit. Ik heb je toch gered? Het is gewoon een instinct, ik wist dat je in gevaar was."

Ik lachte, maar dacht ondertussen na over zijn eerste zin, die hij per ongeluk had gezegd. Niet naar Mina op zoek?