Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 26

Wendy POV)

Nu moet hij weer komen? Ik zuchtte luid. "Nee, je stoort niet." zei ik chagrijnig. "Ik ga maar weer eens." Ik wilde opstaan en de deur uitlopen, maar Felix pakte me bij mijn arm en gaf me een waarschuwende blik.

"Blijf maar even, ik denk dat jullie moeten praten." zei hij. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat Joshua Felix een hulpeloze blik gaf, toen Felix opstond om de kamer te verlaten.

Ging hij ons nu echt alleen laten? Super handig om dat te doen, natuurlijk, met twee mensen die ruzie hebben.

Joshua deed een stap de kamer in en ik draaide mijn hoofd weg. "Wat kom je doen?" vroeg ik boos.

Joshua zuchtte. "Wendy, kunnen we alsjeblieft op een normale manier praten?" vroeg hij.

Ik snoof. "Dat moet jij nodig zeggen."

"Ben je nu nog steeds boos?" vroeg hij.

"Lijkt het alsof ik niet meer boos ben?" vroeg ik fel.

Joshua schudde zijn hoofd. "Ik kwam om sorry te zeggen." zei hij.

Ik draaide meteen mijn hoofd zijn kant op. "Ga je me dan eindelijk vertellen waarom je dat vroeg? Ik was nogal gefrustreerd toen je het niet zei."

Joshua kreeg een speelse glimlach. "Hoezo? Wilde je echt zo graag weten waarom ik dat vroeg?"

"Vertel gewoon!" riep ik boos.

Joshua hief zijn handen op. "Rustig. Moet het echt?" vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd.

Hij zuchtte. "Oké ,dan." Hij schraapte zijn keel. "Nou, ik vroeg het omdat... omdat..." Hij klonk gefrustreerd. "Ik kan het echt niet zeggen." zei hij uiteindelijk.

Ik keek hem aan. "Kun je het niet op een andere manier duidelijk maken, of zo?" vroeg ik en ik draaide me om op zoek naar pen en papier. Misschien kon hij het wel opschrijven.

Er lag geen pen en papier daar, dus ik draaide me weer terug om. "Ik-" toen merkte ik dat Joshua's gezicht maar een paar centimeter van het mijne verwijderd was.

Hij keek me recht aan. "Je vroeg toch of ik het op een andere manier duidelijk kon maken?"

Ik slikte, maar knikte toen. Joshua kwam nog dichterbij. "Wat-" Joshua kapte me af door me te zoenen.

Het was natuurlijk al eerder gebeurd, maar deze keer was toch meer schokkender. Hij heeft me zojuist uit vrije wil gezoend! Wat betekende dit?

Ik zoende hem terug, zonder dat ik het door had. Toen hij me losliet, legde hij zijn hand tegen mijn gezicht en keek me onzeker aan.

"Is het zo duidelijk?" vroeg hij zachtjes.

Ik knikte en schudde daarna mijn hoofd. Ik wist alleen maar dat ik verward was. "Joshua.. vind je me leuk?"

Is het vreemd dat ik hoopte dat hij ja zou zeggen?

Hij is de beste vriend van mijn broer!

(Mina POV)

De bel ging voor de zoveelste keer deze dag en ik liep snel naar de voordeur. Ik opende de deur, maar zette toen meteen een stap terug.

"Wat doe jij hier?" vroeg ik gestrest.

"Ben ik niet meer welkom?" Kai's stem klonk oprecht triest, niet zoals zijn normale spottende toon. Ik merkte toen pas het meisje naast hem op.

Ik wist niet wat ik moest zeggen. "Uhm..."

Kai glimlachte. "Rustig maar, ik wilde sorry komen zeggen over de vorige keer." zei hij. "Ik denk dat ik gewoon gefrustreerd was. Het meeste wat ik zei was niet eens waar."

Ik glimlachte zenuwachtig. "Dat is mooi." zei ik. Bedoelde hij het stuk waar hij zei dat hij al die jaren op me heeft gewacht?

"Dus ik kwam sorry zeggen en even melden dat ik over je heen ben." Zei Kai. Op dat moment trok hij het meisje achter hem naar voren. "Dit is Mia. Ze is nu mijn vriendin." zei Kai.

Ik was geschokt. "Wow." Ik moest even bijkomen. "Wat goed."

"Hallo, Mia. Ik ben Mina. Leuk je te ontmoeten." Ik stak mijn hand op, maar toen ging de deur achter me open en Jackson en Mark liepen naar binnen.

Mark liep naar me toe. "Wat doe jij hier?" vroeg hij aan Kai. "Heb je m'n zusje niet genoeg aangedaan?"

Ik zag dat Mia verbaasd naar Mark keek, ze had geen idee waar hij het over had. "Laat het, Mark. Dit is Mia, Kai's vriendin."

Op dat moment kwam Jackson met een verwarde blik naar voren stappen. "Wacht, wat? Wat heb ik gemist? Vorige week-" begon hij, maar ik kapte hem af. "Ga even naar Lisa, ik geloof dat ze je riep."

Jackson snapte nog minder van de situatie dan ik, maar hij luisterde gelukkig wel.

"Ga je ze binnen laten?" fluisterde Mark in mijn oor.

"Uhm, denk het. Het kan vast geen kwaad." fluisterde ik terug.