Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 97

(Wendy POV)

Het was pauze en Joshua, Felix en ik waren rustig aan het eten, toen Lucas kwam aanlopen. "Hey, Wendy." zei hij en hij ging naast me zitten. Ik keek hem aan en glimlachte lief. "Lucas... Wat leuk dat je er bent. Maar denk je echt dat je er weer gewoon bij kunt komen zitten?" Ik trok mijn wenkbrauwen op.

Lucas keek verbaasd. "Hoe bedoel je?"

Ik rolde mijn ogen. "Je weet best wat ik bedoel. Hoe durf je mijn vriendje te bedreigen?"

Lucas' ogen werden groot. "Hoe kom je daarbij? Heeft Joshua weer leugens verteld? Het is ook altijd hetzelfde liedje met hem! Hij heeft gewoon zo'n grote hekel aan me dat hij niet wilt dat wij vrienden zijn."

Nu keken Felix, Joshua en ik hem aan met een ongelovige blik. "Hoe lang ga je dit nog volhouden, Lucas?" vroeg Felix geïrriteerd. "Iedereen weet dat het waar is. Je probeert Wendy en Joshua uit elkaar te drijven."

Lucas keek ongemakkelijk om zich heen. "Uhm.. Ik heb echt geen idee waar je het over hebt."

Ik zuchtte en keek hem aan. "Lucas, waarom probeer je Joshua's leven een hel te maken?" vroeg ik toen.

Lucas liet zijn schouders hangen. "Ik heb redenen."

"Vertel op, dan!" dreigde Joshua. Lucas gaf Joshua een blik en keek toen weer naar mij. "Ik vind je leuk."

Mijn ogen werden groot en ik verslikte me. "Sorry?"

Lucas zuchtte. "Je hoorde me. Ik besefte me dat ik je nooit kon krijgen, dus toen besloot ik dit te doen."

"Dat was een stom plan." zei ik. Ik was een beetje afgekoeld door zijn reden.

Lucas liet zijn hoofd hangen. "Weet ik. Ik heb er ook nu al spijt van."

Mijn blik werd minder boos. "Ik-"

"Nee, zeg alsjeblieft niets. Ik begrijp toch wel dat je me niet kunt vergeven." Onderbrak Lucas me.

Ik glimlachte. "Lucas, ik wil je wel vergeven."

"Wat?" Riepen Felix en Joshua.

"Hoe kun je hem vergeven?" riep Felix gefrustreerd.

Ik klopte hem op zijn schouder. "Hij heeft zijn doel niet eens bereikt, dus eigenlijk heeft hij nog niet eens iets verkeerd gedaan. Daarnaast hij heeft er spijt van." Ik haalde mijn schouders op.

"Serieus?" Lucas klonk blij. Ik knikte. "Maar als dit ooit nog een keer gebeurt, dan zorg ik dat je er spijt van krijgt." glimlachte ik.

Lucas knikte. "Dank je wel, Wendy."

(Mina POV)

Jimin en ik waren thuisgekomen en ik deed zuchtend mijn schoenen uit. "Het is hier nu wel heel stil."

Jimin glimlachte. "Wel fijn, toch? We zijn eindelijk weer alleen samen." Hij kwam naast me zitten op de bank en sloeg zijn arm om me heen.

"Ik ga ze echt heel veel missen." Zei ik, terwijl ik mijn hoofd op Jimin's schouder liet rusten.

"Om eerlijk te zijn, ik ook." lachte Jimin. "Toen ze hier net aankwamen, had ik gehoopt dat ze binnen een week weer verdwenen zouden zijn, maar hoe langer ze hier bleven, hoe meer ze als familie begonnen te voelen. Het was altijd gezellig met ze."

Ik knikte. "Precies."