Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 37

(Wendy POV)

Ik wilde nog een keer schreeuwen, maar Sehun drukte snel zijn hand tegen mijn mond en legde zijn vinger tegen zijn lippen. "Ssst, direct horen ze je nog."

Ik keek hem vol afschuw aan. "Misschien is dat ook wel de bedoeling." zei ik, terwijl ik zijn hand van mijn mond aftrok. Ik wilde het weer op een schreeuwen zetten, maar Sehun was me te snel af en nam me in de houdgreep, met zijn hand voor mijn mond.

"Laat me het uitleggen." zei hij toen. Ik keek hem boos aan, maar meer kon ik niet, want ik kon amper bewegen.

"Ik ben op de vlucht voor de politie en ik heb een schuilplaats nodig."

Toen ik dat hoorde, werd ik woedend en ik probeerde me los te wrikken uit zijn greep, maar dat was onmogelijk.

"Wie heeft je binnengelaten?" vroeg ik, toen ik er eindelijk in slaagde zijn hand van mijn mond te krijgen.

"Suho." zei hij zachtjes.

"Wat een sukkel." mompelde ik boos. "Je denkt toch niet dat je me hier voor eeuwig kan houden, hé? Want zodra je me loslaat ben ik weg." zei ik.

"Dan moet ik je hier maar houden." Sehun grijnsde en ik zag voor het eerst weer een deel van zijn karakter dat hij had toen hij mij ontvoerde. Zou hij veranderd zijn? Vast niet.

"Nee, grapje." voegde hij eraan toe.

Serieus, hij is aan het schuilen voor de politie en hij maakt nog steeds grappen? Graag een applaus voor hem.

"Dus, ga je me loslaten, of moet ik je weer trappen?" vroeg ik met een grijns. Ik zag op Sehun's gezicht een glimp van pijn opkomen. Hij herinnerde de laatste keer dat ik hem trapte dus nog goed.

"Nee, dat hoeft niet. Maar je kunt het de rest niet vertellen." zei hij en hij klonk plotseling paniekerig.

"Waarom niet?" vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. "Het zou wel moeten. Je bent gek, Sehun. Begrijp je het nou nog steeds niet?"

Sehun kreeg tranen in zijn ogen. "Ik meen het, ik ben niet gek meer. Het spijt me echt wat ik je heb aangedaan."

Hij klonk oprecht, maar het kon ook zijn dat hij dit allemaal gewoon acteerde.

"Ik geloof je niet." zei ik en op dat moment wist ik me los te rukken ik rende naar het luik van zolder.

Ik wilde de trap afstormen, maar ik besefte me te laat dat het een ladder was. Ik stond op het randje, maar ik viel verder.

Ik sloot mijn ogen en wachtte tot ik zou vallen, maar tot mijn verbazing gebeurde dat niet. Ik voelde twee sterke armen, die zich om mijn middel sloten, net voordat mijn voeten de vloer verlieten.

Ik opende mijn ogen en keek verbaasd om me heen. Heeft Sehun me zojuist gered?

"Nogmaals, het spijt me echt. Ik snap dat je me niet kunt vergeven en ik snap ook dat je het aan de jongens gaat vertellen." Hij zuchtte. "Maar zet me alsjeblieft niet van tevoren in het slechte licht. Ik heb liever niet dat ze me in elkaar slaan." Hij gaf me een waterige glimlach.

Ik was nog steeds onder de indruk waardoor ik alleen maar knikte.

(Mina POV)

Ik opende de voordeur en liep naar binnen. Ik zette de zware boodschappentassen neer in de hal, maar toen plotseling hoorde ik heel veel stemmen.

Ik weet dat het logisch is, sinds hier nog al veel mensen wonen op het moment, maar ik herkende één stem maar al te goed.

Zou het.... Zou het.... Met knikkende knieën opende ik de deur en ik verwachtte het ergste. Zou hij heel EXO en mijn gezin hebben aangevallen?

Maar tot mijn verbazing was het enige wat ik zag een hele grote groep met jongens, die met elkaar aan het praten waren.

Toen zag ik hem. In het midden, zat Sehun. Zijn blik was naar beneden gericht en hij had een blauw oog, die eruit zag alsof het net gebeurd was.

De jongens merkten me op en ze zagen me met opengesperde ogen in de deuropening staan.

"Wat doet hij hier?" siste ik boos.

Iedereen keek me aan, maar niemand gaf antwoord. "Waar wachten jullie nog op, bel de politie!" riep ik en ik rende naar de telefoon, maar net voordat ik de telefoon kon oppakken werd mijn pols vastgegrepen.

Ik werd aangestaard door D.O. "Luister eerst naar zijn verhaal."

"Zo te zien hebben jullie dat ook niet gedaan." zei ik, terwijl ik met mijn hoofd naar Sehun's blauw oog wees.

"Ik kon me niet inhouden." gromde Kris. "Maar ik ben van gedachten veranderd. We moeten hem helpen."

Is hij gek geworden?

(Wendy POV)

Het was ochtend en ik moest opstaan voor school. Ik weet niet hoe het is gebeurd, want ik was niet bij het gesprek tussen Sehun en de rest, maar op de één of andere manier mag hij blijven. Ik weet nu heel zeker dat mijn familie gestoord is.

Mina leek het er niet mee eens te zijn, maar Jimin wilde hem een kans geven.

Toen Felix het hoorde, werd hij woedend. Hij dacht echt dat onze ouders doorgedraaid waren en ik nam het hem niet kwalijk. Ik dacht precies hetzelfde.

Wat als hij ons wilt vermoorden? Door hem in huis te nemen geven we hem daar lekker veel kans voor, super handig dit.

Felix en ik liepen samen naar school. We zwegen beiden, diep in onze gedachten verzonken.

We waren laat op school, dus we renden meteen naar onze lokalen. Ik liep het klaslokaal in en nam mijn plek in, naast Kyara.

Kyara draaide zich meteen om naar mij. "Wow, jij ziet eruit alsof je weinig slaap hebt gehad." zei ze.

'Vind je het gek?' wilde ik vragen, maar toen besefte ik me dat ik haar dan het hele verhaal moest gaan vertellen en daar had ik niet zoveel zin in.

Het was het midden van de les toen de docent mij naar voren riep.

Ze keek me aan met een strenge blik. "Klopt het dat jij je opdracht over je familiegeschiedenis niet hebt ingeleverd?" vroeg ze.

Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd. Shit. Dat ben ik compleet vergeten, na al dat gedoe met Sehun.

Moest ik haar nu de waarheid vertellen? Ik had geen tijd en zin om een verhaal op te maken, dus ik besloot haar de waarheid te vertellen.

"Nou, gisteren was ik dus opzoek naar familiefoto's en die bleken op zolder te liggen. Dus ik was naar zolder gegaan, maar toen hoorde ik een raar geluid, dus ik ging kijken waar het vandaan kwam." begon ik.

Mijn docent knikte begrijpend. Ik vond het grappig dat ze me überhaupt tot hier liet uitpraten.

"Toen bleek het geluid dus van een jongen te zijn die in een hoek van de zolder lag te slapen en hij had mij pas ook ontvoerd. Dus ik heb met hem gepraat en hij heeft me toen gered en...." Ik zag mijn docent haar blik. "En toen ben ik dus de opdracht vergeten." zei ik blozend, omdat ik wist dat het klonk alsof het nergens op sloeg.

Mijn docent keek me aan met een strenge blik. "Wendy, dat was de aller slechtste  smoes die ik ooit gehoord heb en geloof me ik heb er al veel gehoord. Je kan hier geen onzin gaan staan verkondigen. Dat wordt nablijven."