Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 53

(Mina POV)

"Ik kan het uitleggen!" riep ik tevergeefs. Jimin's blik veranderde van geschokt, naar koud. Hij draaide zich om en stormde weg.

Ik duwde Sehun weg, die zich met een geschokte blik aan het afvragen was wat hij zojuist had gedaan.

Ik zette het op een lopen en rende achter Jimin aan. Ik greep zijn schouder en draaide hem om. "Jimin, laat me het uitleggen!"

Jimin's koude blik zorgde ervoor dat ik niet verder sprak. Hij duwde mijn hand hard weg.

"Je hoeft het niet uit te leggen, het was duidelijk te zien." Elk woord dat hij zei, voelde als een klap in mijn gezicht. Zijn blik was niet alleen boos, maar vooral heel teleurgesteld, wat het nog erger maakte.

"Alsjeblieft..." De tranen rolden over mijn gezicht.

"Dit had je eerder moeten bedenken." zei Jimin koud.

Mijn gezicht werd bleek. "En nu...?" mompelde ik.

Jimin lachte, maar het was geen aangename lach. "Hoezo en nu? Waarom vraag je dat aan mij? Dat kun je beter aan Sehun gaan vragen."

"Jimin..."

"Dat je het überhaupt nog durft om me aan te spreken!" zei hij woedend en hij draaide zich om en liep met  grote passen weg.

Mijn tranen liepen nu met  volle vaart over mijn gezicht en ik deed mijn best er niet eens voor om ze tegen te houden. Was het voorbij? Was alles voorbij?

Ik voelde twee armen om me heen, op een troostende manier. "Alles komt goed. Ik beloof het je, ik maak het goed."

Sehun's  zachte stem maakte me rustig, waardoor ik mijn ademhaling langzaam weer onder controle kreeg.

Was ik boos op Sehun? Ik weet het niet eens meer. Het enige wat ik wist was dat het fijn was om bij iemand uit te kunnen huilen.

"Mam? Is het waar?" Ik voelde nog twee armen om me heen en ik hoorde dat het Felix was.

Ik antwoordde niet.

"Is het waar dat pap bij ons weg gaat?" Felix's stem brak. "H-hij vroeg ons wie er met hem mee ging."

Ik begon een naar voorgevoel te krijgen. Hij ging weg.... En hij nam Wendy mee?

Ik liet Sehun los en draaide me om naar Felix. "Felix? Neemt hij Wendy mee?"

Felix knikte langzaam toen hij mijn blik zag en richtte zijn ogen op de grond. "Ja..."

Ik keek hem aan met waterige ogen. "Ga jij ook?"

Ik voelde een hartverscheurende pijn alleen bij de gedachte alleen al.

"Nee! Natuurlijk niet! Wat voor stoms je ook doet, je blijft mijn moeder!" Zijn ogen werden waterig. "Ik snap niet dat Wendy dat niet inziet."