Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 55

(Sehun POV)

"Wil je dansen?" er stond een meisje voor me die ik nog nooit had gezien. Ik glimlachte. "Nee, sorry, ik ga er zo meteen vandoor."

Het meisje rolde haar ogen en liep weg.

Ik zuchtte en nam een slok van mijn drankje. Ik heb zojuist iets slechts gedaan, maar toch ben ik opgelucht. Mijn gevoelens zijn er eindelijk uit.

Maar ik had voorzichtiger moeten zijn. Waarom moest ik haar dan ook zo nodig zoenen!

Ik kneep zo hard in mijn glas, dat ik bang was dat het elk moment uit elkaar kon springen.

Plotseling tikte er iemand op mijn schouder. Ik draaide me snel om en keek recht in het lachende gezicht van... Hyungwon. Waarom was hij hier?

"Hyungwon!" zei ik gestrest. "Lang niet gezien."

Toen doemden er nog zes gezichten achter hem op. Ze waren er allemaal?

Ik slikte en deed een stap achteruit. Ik had nu echt heel weinig zin om met hun te praten. Als het überhaupt praten werd.

"Sehun, je hoeft niet zo schijnheilig te doen. Waar is Kai?" Shownu klonk angstaanjagend.

"K-kai?" begon ik. Shit, hij was niet op de bruiloft. "Hij is hier ergens." Ik wees op de menigte die achter me stond.

"Ik heb hem vandaag anders nog niet gezien." grijnsde Jooheon.

"Kan het zijn dat je liegt?" zei Minhyuk. "Dat was iets wat je vroeger ook graag deed..."

Ik slikte. "Het is zeven tegen één, dat is niet eerlijk!"

Wonho lachte. "Het was vroeger ook altijd twee tegen één."

Ik werd boos, hier had ik nu echt geen zin in. "Kom op zeg, get over it! We waren tieners, iedereen doet domme dingen op die leeftijd!"

Wonho lachte weer. "Je kan niet overal mee wegkomen, Sehun."

Ze kwamen allemaal een stap dichterbij en ze hadden allemaal een gewelddadige blik op hun gezicht.

Ik besefte me dat het nu of nooit was. "Ik kom wel overal onderuit." riep ik en ik rende langs ze, richting mijn auto.

Ik hoorde dat ze me achtervolgden, maar ik rende sneller. Met angst voor mijn leven, sprong ik mijn auto in en zette hem aan.

Ik reed weg en Shownu riep nog iets. "Je bent nog niet van ons af Sehun!" Ik zag in mijn spiegel dat hij wees op een poster in zijn hand, waar mijn hoofd opstond.

Ik trok bleek weg. Wilden ze me aangeven bij de politie?

Ik reed richting het huis van Mina. Misschien niet de beste plek om heen te gaan, na wat er gebeurd was, maar ik kon nergens anders heen.

Ik stapte uit de auto, terwijl ik mijn capuchon en een zonnebril opzette, omdat de politie er nog steeds was.

Het was ondertussen al middernacht, dus ik zag niets met de zonnebril op en ik liep per ongeluk tegen een politieagent aan.

"Uhm.. Sorry." mompelde ik en ik verdraaide mijn stem, zodat hij me niet zou herkennen.

"Geen probleem." zei de politieagent verbaasd. "Maar waarom heb je dan ook een zonnebril op? Het is middernacht."

Ik probeerde op te komen met een smoes, maar toen ging de voordeur open. Mina rende naar buiten en kwam naast me staan.

"Ow, sorry." begon ze tegen de politieagent. "Dit is een vriend van mij en hij is blind." loog ze. Het klonk nog aardig geloofwaardig.

"Ow, dat verklaart de zonnebril. Het spijt me voor het ongemak." zei de politieagent.

Mina trok me snel mee naar binnen.

Ze deed de voordeur achter zich dicht en keek me aan. Haar ogen waren rood van het huilen.  "Ik weet dat het raar is, maar ik ben een soort van blij dat je hier bent. Je moet me echt helpen."

"Alleen wij zijn niet zo blij dat je er bent." Ik draaide me geschrokken om en keek recht in de boze blikken van EXO.