Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 28

(Wendy POV)

Ik keek met grote ogen met Kai en schoof snel bij Joshua weg. "Ik had jou niet zien aankomen, maar leuk dat je er bent." Ik stond op en gaf hem een knuffel.

"Gefeliciteerd." zei Kai en hij ging met zijn hand door mijn haar.

"Dank je." zei ik.  Ik keek om en zag Joshua teleurgesteld kijken,  omdat Kai zojuist een moment had verpest. "Kun je het niet tegen mijn vader vertellen? Ik weet niet hoe hij hier op zou reageren." vroeg ik aan Kai.

Kai knikte. "Ik hou het tussen ons. Maar zijn jullie nu een stel of zo?" vroeg hij.

Ik knikte. "Ja."

Kai glimlachte. "Aahw, wat schattig. Kleine meisjes worden groot." zei hij met een glimlach.

"Nou ja, eigenlijk niet zo heel groot." voegde hij er grijnzend aan toe, terwijl hij zijn lengte met de mijne vergeleek. Ik sloeg hem boos.

"Grappig man." mompelde ik.

"Nou ja, ik ga er maar weer eens vandoor. Zie je later nog wel." zei Kai, terwijl hij de kamer uitliep en de deur achter zich dichtdeed.

Ik zuchtte en liep weer naar Joshua. "Sorry." zei ik.

"Maakt niet uit. Maar gaan we het aan Felix vertellen?" vroeg hij plotseling.

Ik dacht na. "Ik weet niet. Ik heb liever geen geheimen voor hem, maar dit..."

Joshua pruilde. "Is het zo beschamend om met mij te zijn?"

Ik grinnikte. "Nee, natuurlijk niet. Het is gewoon omdat je zijn beste vriend bent."

Joshua knikte begrijpend. "Je hebt gelijk. We vertellen het hem later wel." zei Joshua, terwijl hij een pluk haar uit mijn gezicht veegde.

"Vind ik ook." zei ik, terwijl ik hem aankeek. "Gaan we nu al zo cliché worden?" vroeg ik lachend.

"Nee, dat hadden we alleen geweest als ik je nu had gezoend." zei Joshua.

"Dan had het niet erg geweest om cliché te zijn." zei ik lachend.

Joshua schoof dichter na me toe. "Dan worden we toch cliché?" zei hij met een grijns. Hij drukte zijn lippen op de mijne.

(Mina POV)

Ik was het avondeten aan het bereiden in de keuken. Het was ontzettend veel werk, sinds iedereen hier bleef eten.

Ik was net bezig met de sla, toen ik iets rook. Iets was verbrand.

"Shit." schreeuwde ik en ik rende naar de oven. Ik deed de oven open, maar het vlees was volledig verbrand. "Dat wordt geen vlees vanavond." mompelde ik.

"Hulp nodig?" Met een ruk draaide ik me om toen ik Kai's stem hoorde.

Ik veegde mijn haar uit mijn gezicht en zuchtte. "Dat zou wel fijn zijn, ja." zei ik en Kai nam mijn plaats in aan het aanrecht.

Hij begon de sla te snijden en ik keek toe. Hij deed het verrassend snel, maar plotseling sneed hij in zijn vinger. "Au!" mopperde hij, terwijl hij snel zijn vinger vastgreep.

"Laat eens zien." zei ik en ik pakte zijn hand.

"Het is maar een klein sneetje, het is niets." zei hij nonchalant.

Het was geen klein wondje, want het bleef bloedden. "Dat lijkt me niet." zei ik, terwijl ik zijn vinger bestudeerde.

Plotseling kreeg ik het gevoel alsof ik werd aangestaard. Ik keek omhoog en zag dat Kai niet naar zijn wond keek, maar naar mij.

"Lukt het?" vroeg ik sarcastisch.

Kai glimlachte. "Nope." zei hij. Hij duwde me tegen de muur. "Nu wel." zei hij.

"Wow, wat doe je? Je hebt een vriendin, hé?" vroeg ik gestrest, terwijl ik hem weg probeerde te duwen.

Kai lachte. "Je stond in de weg." zei hij, terwijl hij zijn arm uitrekte naar het kastje boven mijn hoofd. "Hier lagen de pleisters."

Met een rood hoofd duwde ik hem weg. Hoe kon ik dat nou weer van hem denken?

"Sorry." zei ik.

"Maakt niet uit, ik begrijp je twijfels." zei hij.